Geplaatst op

Koffiestop in Wondelgem

Geschreven voor en gepubliceerd op Gentblogt. Waar anders? Voor een ganse reeks foto’s moet u overigens ook daar gaan kijken, ik ga ze er hier niet tussen zetten.

Vandaag is blijkbaar een speciale dag: het is niet alleen de eerste dag van de lente – al is daar niet veel van te merken – het is vooral een dag om actie te voeren. Aan Sint-Jacobs was er deze namiddag de Gentse Lente, in het kader van de Dag tegen Racisme, en het is ook de dag van personen met het Downsyndroom. Wellicht is er ook nog een aantal andere initiatieven waar ik nu even niet op kan komen.

koffiestop2

Kleuter- en basisschool Mariavreugde in Wondelgem vond het het uitgelezen moment om hun jaarlijkse koffiestop te houden, ten voordele van Broederlijk Delen. Wie wil, kan een bekertje koffie krijgen met iets van zoetigheid erbij, tegen een vrije (en hopelijk gulle) bijdrage. Alle zesdejaars hebben deze voormiddag in de schoolkeuken cakes, muffins, brownies, pannenkoeken en andere snoeperijen gebakken, en om drie uur deze namiddag stonden ze paraat op de speelplaats met collectebussen en thermossen hete koffie. Nog een geluk dat het niet regende, maar erg druk was het helaas niet, daar stak de kille temperatuur van amper 6° een stokje voor.

Dat mocht het enthousiasme bij de leerlingen echter niet drukken. Getuige daarvan de volgende fotoreportage (en het zijn veel foto’s omdat iedereen zichzelf graag herkent) Edit: maar dus te vinden op Gentblogt zelf, en wel hier.

Geplaatst op

365 – 21 maart

365-080

Twintig minuten heeft ze geschenen, de zon vandaag. En ik ben zelfs speciaal naar buiten gelopen om een foto te nemen en een dapper bloempje vast te leggen. Want er was misschien wel zon, maar ook zo’n 3 graden. Hmpf.

Geplaatst op

Quousque tandem…

Deze zag ik daarstraks op Twitter passeren, en ik vond die zó goed dat ik het jammer vond dat ik er zelf niet was opgekomen.

Quousque tandem, nix, abutere patientia nostra?

(Vrij naar Cicero, en vertaald: “Hoe lang nog, sneeuw, ga je op onze zenuwen werken?”)

Want ja, het geeft perfect mijn gemoedsstemming weer. Als het nog lang zo’n rotweer blijft, met regen en daarstraks zelfs wat sneeuw, dan ga ik op een bepaald moment beginnen roepen. En dan hebben ze voor vrijdag en zaterdag zelfs weer échte sneeuw voorspeld, die gaat blijven liggen en al.

Echt serieus, mensen. Morgen moet het lente zijn. Dit kan toch niet? Ik. Wil. Zon.

Grrrr.

Geplaatst op

Speeltjes uit de Happy Meal: aapje gezocht

happy-meal-toys-yoohoo-finland

Twee weken geleden, toen we op den bots van adres veranderden, had ik geen tijd meer om te koken, en nam ik de jongens mee naar de McDonalds, tot hun grote vreugde. Wolf is te groot voor een Happy Meal (lees: hij heeft niet genoeg gegeten met wat erin zit, maar vindt het eigenlijk nog best leuk), maar Kobe is er dol op.

In zo’n Happy Mealbox zit altijd een klein speelgoedje. Vaak is dat rommel, en wordt er thuis amper nog naar gekeken. Deze keer waren het kleine knuffeltjes uit de Yoohoo reeks, en Kobe was er meteen zot van. Hij had een klein paars aapje met gele oortjes waar een spiraal op stond, noemde het beestje Draaioortje, en liep er de hele tijd mee rond. Het mocht zelfs mee in zijn bed, en zijn  trouwe Eland werd opzij geschoven. Zondagavond was Bart nog eens McDonalds gaan halen, en had Kobe opnieuw een Yoohoovriendje, zoals hij ze zelf noemt, een haaitje.

Vandaag had hij het lumineuze idee om ze mee te nemen naar school, want hij wilde ze tonen aan zijn vriendinnetjes. En natuurlijk, wat raadt u? Hij heeft zijn aapje laten vallen, en is het kwijtgespeeld. Tsja, een andere kleuter die dat vindt, houdt dat uiteraard voor zichzelf, dat zou hij ook doen.

Hij heeft erom gehuild op school, heeft dikke tranen gelaten toen hij het me vertelde, en ’s avonds nog eens toen hij het aan papa vertelde. Zucht. En bij McDonalds zelf is het niet meer te krijgen.

Dus nu mijn oproep: heeft iemand van jullie onlangs nog een Happy Meal besteld voor zijn kinderen, en kijken ze niet meer om naar die Yoohoo knuffeltjes? Kan je ze me dan alsjeblief bezorgen? Ik wil er gerust voor betalen, vooral voor dat paarse aapje Sanchee. Kobe zal je immens dankbaar zijn.

Geplaatst op

iPad

Als iemand zich afvraagt of zo’n iPad moeilijk is, dan wel instinctief te gebruiken: Merel is twee jaar en vier maanden.

Geplaatst op

Back to life, back to reality.

Deze morgen was ik bijzonder vrolijk opgestaan, had mijn maliën aangetrokken, zwaard en schild gegrepen, en was gaan ontbijten. Pas rond een uur of twee, toen het spel gedaan was, kwam ik terug op mijn slaapplaats en bekeek mijn gsm.

En toen zag ik dat Bart had gebeld. En dat hij me ook een hartverscheurend berichtje had gestuurd: “Zou me plezier doen als je iets vroeger naar huis kwam. Merel is ziek; zit zonder bedgerief/kleren.”

Uiteraard heb ik hem onmiddellijk gebeld, en toen bleek dat Merel al vrijdagnacht voor de eerste keer had overgegeven, dat ze zaterdag overdag eigenlijk toch wel gewoon gespeeld had, maar dat ze zaterdagnacht nog twee keer had overgegeven, en in de loop van de voormiddag nog eens. Dat al het beddengoed vuil was, en vooral dat zijzelf ontroostbaar bleek. Ik hoorde ze effectief ook huilen in de achtergrond, dat zachte hartbrekende gesnik van een kind dat al uren aan het huilen is.

Ik heb onmiddellijk al mijn gerief bijeengegrabbeld en in de auto geladen, heb me verontschuldigd bij spelleiding – het is de bedoeling dat je mee helpt afbreken en opruimen, zodat zij dat niet allemaal moeten doen – en ben naar huis gereden.

Toen ik rond een uur of vijf thuis kwam, stond Bart met een snikkende Merel op de arm in de keuken, haar zachtjes wiegend. Ik nam haar dadelijk over, kalmeerde haar, merkte dat ze koorts had, en gaf haar een suppo – siroop had ze niet binnengehouden, en aan suppo’s had Bart niet gedacht. Een half uurtje later zat ze bij me in de zetel tv te kijken, en voelde ze zich merkbaar beter, zodat ik probleemloos kon gaan douchen. En dan die vier emmers kotswas – die Bart deels had uitgespoeld, deels gewoon in water had gezet – kon beginnen wassen.

Realitycheck, iemand?

UPDATE: ze heeft perfect de nacht doorgeslapen, en was maandag weer zo fris als een hoentje. Arme Bart, ik ben dan al eens op weekend… En hij wilde me niet bellen om mijn weekend niet te vergallen.