Schoonfamilie.
Driekoningenommegang
Zalig weer vandaag 🙂
Jammer dat ik nog ziek ben, of ik was samen met Kobe ook meegegaan in de Driekoningenommegang hier in Wondelgem.
Wolf was mee met de scouts, met een rode cape om en een gele kroon op zijn hoofd. Ik ben hem om zes uur gaan halen op de Dries. Kobe liep mee, Merel zat in de buggy en genoot ervan. We hebben ons ginder door de massa gewurmd, de jongens hebben een croque gegeten, en toen zijn we maar naar huis gegaan, want Wolfs voeten deden zeer en zijn benen waren moe. Papa is ons zelfs nog komen ophalen, want hij zag het niet meer zitten, de held.
Zo stom he: prachtig weer, absoluut niet koud, en dan ziek zijn. Meh.
365 – 7 januari
Als ik een kat had, dan lag ze hier opgekruld. Zeker weten.
Blah!
En die titel is deze keer echt wel op zijn plaats.
De jongens zijn deze namiddag namelijk met oma en opa naar het circus, en gaan daarna bij hen logeren. Bart en ik hadden daarom het plan opgevat om een babysit te zoeken voor Merel, of haar eventueel zelfs een nachtje uit te besteden, en te gaan eten bij In De Wulf. Dat staat al heel lang op ons verlanglijstje, maar dat komt er maar niet van.
Bart heeft deze morgen de reservatie afgebeld. Helaas. Gans mijn keel staat nog dik, en ik kan met moeite mijn ogen openhouden. Merel is ook al de hele dag zeer actief, zij het bijzonder lief, maar gunt me dus ook geen rust.
Dus zal die Wulf voor een andere keer zijn.
Toeme.
Toeme toeme toeme!
366 – 6 januari
Merel amuseert zich kostelijk met de – gelukkig plastieken en dus onbreekbare – kerstballen
Ziek
We zijn amper vijf dagen ver in het nieuwe jaar, en ik heb het alweer zitten. Sinusitis en tonsillitis.
Ik heb eind december nog maar tien dagen antibiotica genomen voor een serieuze sinusitis, maar blijkbaar heeft die niet afdoende gewerkt. Twee dagen nadat ik gestopt was, is het herbegonnen. Gisteren dus. Ik ben opgestaan met bonkende koppijn en een serieus zere amandel aan de rechterkant, compleet met klier in mijn nek. En mijn ganse lijf deed zeer.
De dokter die ik erbij haalde, was formeel: zwaardere antibiotica, en rusten. Tsja.
Ik voelde me ellendig: woensdag ben ik om zeven uur ’s avonds in bed gekropen, en heb geslapen tot half negen ’s morgens. Ik was ’s avonds trouwens versteven van de kou: het was hier 21°, ik had een hemdje aan, een Tshirt en een dikke wollen vest, maar ik was aan het rillen en klappertanden, mijn vingers zagen blauw, en wat ik nog nooit gehad had: mijn nagels deden pijn, en mijn vel was gerimpeld alsof ik net een uur in bad had gezeten of een lange afwas had gedaan. Niet goed, niet goed.
Vandaag heeft Bart al zijn afspraken afgezegd, en is thuisgebleven bij de kinderen. Maar goed ook, want om half tien lag ik alweer in bed. Rond de middag ben ik nog een uurtje wakker geweest, en dan in de vooravond ook nog ergens.
Man man man… Hopelijk sta ik zondag weer op mijn benen, want er is het nieuwjaren bij mijn schoonouders, en daarna een lange repetitie voor de koortoernooien over twee weken, en die wil/kan ik niet missen.
Maar momenteel heb ik geen stem. Zelfs dat niet.
366 – 5 januari
Tegenwoordig mijn beste vrienden
Verjaardagsfeestje voor Kobe
Dat Kobe verjaard is op 25 juli, dat vergeten we eventjes. In de grote vakantie waren er teveel kinderen weg, in september was het te druk, in oktober was het gepland maar heb ik het moeten afzeggen wegens ziek, in de herfstvakantie waren we niet thuis, en toen bleek de kerstvakantie gewoon het handigst. Al moesten twee vriendinnetjes alsnog afzeggen, helaas.
Kobe keek er al weken – wat zeg ik, màànden naar uit. We moesten en zouden cupcakes maken, er moest taart zijn, en ook nog oliebollen. Check.
Dat ik alweer grondig ziek aan het worden was, mocht deze keer geen beletsel zijn. Ik liet de dokter komen, die stelde een zware ontsteking aan sinussen en amandelen vast, schreef me ‘rust’ voor – ze moest zelf lachen toen ze het zei – en zeer zware antibiotica, aangezien mijn sinussen de vorige stevige reeks vierkant hadden uitgelachen, en zei me dat vier Dafalgan Fortes me wel door de dag heen gingen helpen. Verspreid, wel te verstaan.
Ik gehoorzaamde, maakte cupcakes, middageten en taart, stak een muziekpak in elkaar, stak oliebollendeeg in de oven om te rijzen, en beet op mijn tanden. Gelukkig was Wolf er om de drie meisjes te entertainen en alles in goede banen te leiden: ik had eigenlijk geen omkijken naar de gasten. Die verkleedden zich,
aten taart, sprongen woest in het rond,
deden cadeautjes open,
sprongen nog meer woest in het rond, zaten in het tafelhuis, deden muziekpak,
werden aangevallen door boef Wolf en gilden daarbij zoals alleen vierjarige meisjes dat kunnen,
en aten oliebollen.
Gelukkig was rond vier uur een maat van mij opgedaagd, Anthony, die meteen de pech had ingeschakeld te worden om oliebollen te snijden en dat soort onzin. En me gewoon mentale ondersteuning te geven.
Tegen half zes waren ze alledrie weg, en kon ik me in de zetel laten vallen. Waarop onmiddellijk een Merel bovenop me kroop. Gelukkig is Anthony gebleven tot Bart thuis kwam, en ben ik dan om zeven uur in mijn bed gekropen. Oef.
En Kobe? Die had een heerlijke dag, zei hij zelf.
366 – 4 januari
Muziekpak. Kobes verjaardagsfeestje, met drie liefjes en broer.
Mereltje
Ik ben vandaag met mijn woeste deerne naar Kind & Gezin geweest. Ze is blijkbaar groot voor haar leeftijd: 79,5 cm, de 90ste percentiel (ipv. de standaard 76 cm) en weegt net 10 kilo (is een ietsje meer dan standaard, 75 percentiel). Ze werd een gezonde, vieve brok verklaard, maar dat wist ik al lang. Onderstaande foto’s van vandaag als bewijs :-p
