Geplaatst op

Oma’s

Mijn ouders gingen vandaag eten met hun respectieve moeders – die van mijn ma is 89, die van mijn vader 99. Doe ze het maar na!

Het is altijd een behoorlijke onderneming: de 89jarige woont nog steeds in haar eigen huis, maar met zeer veel hulp van familie, vrienden, verpleegsters en familiehulp. Ze is namelijk al jaren een been kwijt en loopt dus thuis rond met een kunstbeen en een looprek, en als ze buitenkomt (of ’s avonds) met haar rolstoel. Daarnaast, en eigenlijk is dat stilaan een groter probleem aan het worden, heeft ze een zeer vergevorderde staat van glaucoom of tunnelzicht (zoals de halve familie, maar voor ons was er intussen de juiste medicatie, zodat we met twee keer per dag druppelen alles onder controle kunnen houden) zodat ze vrijwel blind is. Lezen is moeilijk aan het worden, en zelfs tv kijken is niet meer evident. Maar verder is ze nog perfect bij de pinken, gelukkig maar.

Nummer twee zit sinds een paar jaar in een rusthuis, en is daar zeer tevreden over. Zoals ze zelf zegt, kan ze daar haar zin doen: ze krijgt eten zonder enige moeite, kan een babbeltje gaan slaan, kan zitten lezen – zonder bril! – in haar kamer, kan televisie kijken, en moet nergens meer voor zorgen. Maar ik merk wel dat ze begint te missen: zo heeft ze Kobe wel drie keer naar zijn naam gevraagd, en was ze zeer moe. Voor haar hoeft al dat gedoe niet meer, zegt ze. Ze heeft liever bezoek in het rusthuis, waar ze ons kan ontvangen met koffie en taart, maar waar ze niet meer zo moe van wordt.

Ik kan het best begrijpen. En ik zou er voor tekenen om op zo’n manier 99 te worden.

Maar toch vond ik het fantastisch dat ze niet meer op restaurant koffie hebben gedronken, maar tot hier zijn gekomen voor koffie, een koekje, en een babbel. Mijn twee grootmoeders in mijn huis: het zal wellicht de laatste keer zijn geweest. En dat, dat zeiden ze zelf allebei.

Geplaatst op

Monitor

Omdat mijn gynaecoloog in de Verenigde Staten zat en ik er toch niet helemaal gerust in was – normaal gezien voel ik de baby continu bewegen en helaas ook schoppen, maar nu was dat een pak minder – ben ik woensdag even langs de materniteit gegaan, met de vraag of ze me even aan de monitor wilden leggen. Ik ben niet echt een paniekkonijn, maar ik wilde toch liever geen risico lopen.

De ongelofelijk vriendelijke vroedvrouwen op het verloskwartier hebben dat dan ook gedaan, en vastgesteld dat alles nog prima in orde was, maar dat ze gewoon minder en minder plaats heeft en dus minder hard kan schoppen en duwen.

Oef.

Dat ze er maar snel uitkomt nu.

Geplaatst op

Minotaurus

De mensen die mijn achtergrond kennen, denken uiteraard dat ik hier een post ga schrijven over het bekende monster in het labyrinth van Kreta, een knappe Griekse mythe.

Niet dus. Het heeft er uiteraard wel mee te maken, maar het is veel wijzer šŸ™‚ Een ganse tijd geleden was Bart uitgenodigd op de officiĆ«le voorstelling van een aantal gezelschapsspellen van Lego. Op het eerste zicht een contradictio in terminis, maar nee hoor! Lego weet het gegeven gezelschapsspel feilloos te combineren met zijn grote sterkte, namelijk het bouwen, variĆ«ren en improviseren met steentjes.

lego-minotaurus

Je krijgt een grote doos, en daarin zit een hoop bouwblokjes en een handleiding. Niks nieuws dus. Op die manier bouw je zelf je speelbord op. In ons geval – Bart had uiteraard niet toevallig voor de Minotaurus gekozen – kwam je een labyrinth uit, met in elke hoek van het vierkante speelbord vier miniventjes (ze kunnen op Ć©Ć©n tsjoepke) en in het midden een woeste minotaurus die je dreigde op te eten. Met een speciale dobbelsteen (die trouwens ook te veranderen en aan te passen is naar goeddunken) probeer je dus als eerste het midden te bereiken.

Ik denk dat we amper twee spelletjes gespeeld hebben, voor Wolf de spelregels al begon te veranderen. Hij veranderde eerst de dobbelsteen, begon daarna muren te verzetten, en liet zijn fantasie de vrije loop. Kobe trouwens ook: die had de dag daarna de doos uitgehaald, en met de muurtjes een hoge toren gebouwd, en een gevangenis voor de minotaurus. “Dan kan die ons niet meer bijten, he mama!”

Enfin, wel een aanrader dus: het spelletje zelf is leuk voor kinderen, en je kan het naar believen aanpassen als je het moeilijker en/of ingewikkelder wil maken.

Ik zou de andere spellen eigenlijk ook wel eens willen uitproberen.

Geplaatst op

Rode laarsjes

Jawel, ik heb er eindelijk. Het zijn niet dedie geworden die ik al lang op het oog had , maar wel een ander paar dat nog feller rood is, en eigenlijk wel even mooi. Plus: ze zijn wellicht iets lager, en zitten bijzonder comfortabel. Alleen hingen er achteraan floshkes aan, en die zijn er nog dezelfde dag afgeknipt. Floshen, het idee alleen al!

Maar ze zijn dus echt wel mooi šŸ™‚ Oh, en 89 euro in plaats van 130 voor die andere. NĆ©h!

laarsjes

Geplaatst op

Tsjoepkes

cuberdon8

Gisteren ben ik eigenlijk gezellig (maar kort) met mijn ma gaan rondlopen in Eeklo City. Jawel, Eeklo, en dan zo dicht bij Gent wonen en al.

Maar ik moest nu eenmaal in Eeklo zijn. Eerst ben ik gezellig gaan eten bij hen thuis in Zomergem, kost die ik hier thuis niet mag voorschotelen, zijnde erwtensoep en vleesribben waar ge zo zalig kunt aan knagen en knauwen. Bart griezelt bij het idee alleen al.

Daarna zijn we met twee auto’s – mijn broer kwam op zijn eigen subtiele manier melden dat zijn auto dringend naar de schouwing moest en dat hij daar geen tijd voor had en dat mijn ma toch met pensioen was en ik wellicht ook niks beters te doen had, enfin, ma dus met zijn auto – naar Eeklo gereden, naar Confiserie Geldhof. Nu zegt die naam u wellicht niet veel, maar zijn enige product is wel enorm gekend en geliefd, nl. de enige echte tsjoepkes, neuzekes ofte cuberdons. Nee, die dingen zijn dus eigenlijk niet Gents, ze worden gefabriceerd in Eeklo, en enkel op bestelling. En aangezien ik geen klassieke suikerbonen wil, maar dus wel tsjoepkes, ben ik drie kilo gaan halen in de fabriek. Voor 22 euro. Jawel. Die met zijn kraam op de Groentenmarkt verdient er dus nogal aan.

Enfin, daarna hebben we nog rondgelopen en gewinkeld, heb ik hele mooie rode laarsjes gekocht bij Torfs, en moest zij dus nogal vlug weg naar de autokeuring. Niet dat ik het zo jammer vond – ik was tegen dan nogal moe – maar een lekkere koffie ergens in een of andere taverne zou wel leuk geweest zijn. Ach ja.

Ik heb tenminste mijn tsjoepkes!

Geplaatst op

“Waniekan” van 4Hoog

(Dit bericht verscheen eerder al op Gentblogt)

Ik kreeg vorige week een mailtje van een vriendin: of ik geen zin had om met Kobe naar een kleutertoneel te gaan? Lang hoefde ik niet na te denken: Kobe staat altijd open voor dat soort dingen, en ik ook.

Dus deden we beiden zondag onze dikke jas aan, namen een paraplu mee, en trokken naar ā€˜Bij de Vieze Gastenā€™, voor de premiĆØre van Wanikan van het Gentse gezelschap 4Hoog. Ik had het op voorhand even opgezocht, maar werd niet veel wijzer uit het volgende tekstje:

In het begin is er niets
Alleen een beetje rommel
Uit niets komt iets
Waarom Daarom
Alles komt tot leven
Alles krijgt een leven
Het lijkt een droom
Maar dat is het niet
En dan
Is er nog een klein cadeautje

Beetje cryptisch, nee? We waren nog net op tijd (de parkeerplaatsen in de Reinaertstraat zijn niet dik gezaaid) en Kobe nestelde zich verwachtingsvol op mijn schoot. Het decor was bijzonder sober: 11 kisten/kasten van zeer variĆ«rende grootte, en een radio. En toen kwam er een jonge gast op, gekleed in enkel een slobberpull over een boxershort. Dat ontlokte mijn driejarige de commentaar: ā€œKijk mama, die meneer heeft geen broek aan! En zijn pull is veel te groot!ā€ Hilariteit alom.

wanikan[+] wanikan[+]

Toen de jongen de radio probeerde aan te krijgen, en de stekker niet bleek in te zitten, werd al dadelijk de teneur van het stuk duidelijk: woordeloos, sterk visueel, en redelijk absurd. Er werden kopjes en schoteltjes uit een kast gegooid (mooi stukje vangwerk van acteur Simon Dhuyvetter trouwens), er werden aardbeien gegeten, en vooral: er kwam een meisje bij, ook enkel in ondergoed met een slobbertrui.

ā€œMama, kijk, dat is iets voor jongens en voor meisjes, zo samen.ā€

Een hele mooie kennismaking, interactie, ā€œdansā€ met beide slobbertruien, en verder vooral ā€œcreatief met truiā€. Wat meteen ook verklaarde waarom die truien zo enorm slobberden.

Mijn sensitieve driejarige kreeg het op een bepaald moment echter te kwaad: beide personages begonnen woordeloos te vechten, gaven elkaar duwen en stampen, en duwden elkaar op de grond. Kobe verborg zijn hoofdje in mijn schouder, met trillende onderlip: ā€œZe mogen niet vechten, mama, ik vind dat niet leuk. Ik wil niet meer kijkenā€. Nochtans zag ik rond me de andere kinderen gefascineerd kijken, ik denk dat het aan het tere hartje van de mijne lag :-p

wanikan[+] wanikan[+]

Toen ze zich iets later weer verzoenden, was het weer ok voor Kobe, en keek hij rustig verder. Het afscheid vond hij zelfs droevig, ook al gaf het meisje nog een aardbeientaart aan de jongen voor ze wegging. Of hoe hij het mooi ā€“ en uiteraard halfluid ā€“ samenvatte: ā€œMama, die jongen is droevig, niet omdat hij een taart gekregen heeft, maar omdat het niet leuk is als er niemand anders is om die taart mee op te eten. Dan is een taart niet zo lekker, hĆ©.ā€

Of hoe een kind van drie toch de essentie van een toneelstuk kan vatten.

Meer info over regisseur Jelle Marteel, de acteurs en het stuk zelf kan je hier vinden.

In Gent spelen ze enkel nog vandaag dinsdag 26/10 om 10.00 u. en 13.30 u., daarna kan je ze in de rest van Vlaanderen vinden.

Geplaatst op

Altijd Bloemen

Vorige week woensdag heb ik een prachtig boeketje gekregen van @Altijdbloemen, en het staat hier nog altijd schitterend te pronken. Ik was daarmee ook de eerste schakel van een nieuwe bloemenketting, en ik moest dus een nieuwe naam opgeven van iemand die zo’n boeketje ook wel verdiende. Ik heb in dat vorige postje een aantal mensen opgesomd die wel in aanmerking kwamen, maar het toch niet geworden zijn.

Waarom heb ik nu voor dat boeketje voor Fatima (@schaduw_zijde) gekozen?

Wel.

Ik vind dat ze schitterend schrijft, je moet zelf maar eens gaan kijken op haar blog. Ik heb haar ook al een paar keer ontmoet, en hoewel ze nogal terughoudend is, vind ik haar een heel fijn persoon. Maar vooral: voor mij is ze een eye-opener. Geef toe, wij zijn verwende nesten in ons groot warm huis, met een uitpuilende koelkast waar we geregeld iets uit moeten weggooien, en ons gezaag als we ook maar tien minuten zonder internet zitten (ja da’s een veralgemening, I know).

En dan lees je haar blog. Over iemand die een schamel inkomen krijgt van het OCMW, ziek is, en op het einde van de maand verdomd blij is als ze nog vijf euro over heeft om benzine te kopen voor de volgende maand, zodat ze op een slechte dag tenminste nog aan de bushalte geraakt. Die moet gaan douchen in een gemeenschapshuis, maar toch de moed niet verliest. Die prachtige natuurfoto’s maakt, die blij is als de mandarijntjes voor haar betaalbaar zijn.

Ik geef toe, ik trek ook soms mijn wenkbrauwen op als ik zie dat iemand bij het OCMW zit, maar daarnaast blijkbaar wel volop in het zwart kan gaan werken. Die opschept met dure kleren en dat soort dingen. En dan stel ik me geregeld de vraag of de VDAB dan niks doet aan dat soort profiteurs. Maar dan lees ik bij Fatima hoe zij keer op keer opgeroepen wordt in een activeringstraject, en wat zij daar allemaal voor moet doen. Zij, die per slot van rekening ziek is, wat onomstotelijk kan bewezen worden.

Maar vooral: ik hou van de droge stijl van haar blog. Geen gezeur, gewoon vaststellingen, intelligente doordenkers en grappige verhalen. En dingen die me doen denken over armoede in dit land, en hoe die er nog steeds keihard is, en hoe weinig wij daarmee geconfronteerd worden.

En daarom, lieve Fatima, krijg jij van mij dit boeket. Omdat je het op zoveel vlakken verdient.

De uitleg van @altijdbloemen kan je op het Fleurop blog lezen.

Geplaatst op

Subtlemob

(Dit postje verscheen eerder al op Gentblogt.)

Donderdagavond mocht ik Ć©Ć©n van de meest bevreemdende ervaringen meemaken die ik al gehad heb: een SubtleMob.

U kent wellicht wel al het fenomeen FlashMob, dat intussen ruim gecommercialiseerd is: mensen komen op een bepaalde openbare plaats samen, en op een afgesproken teken/uur doen ze een gezamenlijke handeling, zoals een vooraf ingestudeerd dansje. Oorspronkelijk was dit eenvoudigweg een groep mensen die elkaar smsā€™ten of via Facebook opriepen, en dan bv. in het Sint-Pietersstation een volle minuut stokstijf gingen stilstaan. De reacties van de voorbijgangers waren vaak hilarisch.

Donderdag, zoals de titel al zegt, ging het er een pak subtieler aan toe. Alle deelnemers moesten zich inschrijven, en op voorhand een bepaalde track downloaden op een MP3speler. Bedenker/kunstenaar Duncan Speakman gaf vooraf voor een aantal dames een beetje uitleg: hij had het idee oorspronkelijk opgevat als kijk op Engeland, om mensen te doen stilstaan bij wat ze zagen om zich heen. Toen echter zijn schoonbroer Paul terminaal ziek werd, verschoof de focus naar ā€œcarpe diemā€: geniet van elk moment dat je hebt, laat je niet leven, en sta af en toe stil bij de wereld om je heen.

Subtlemob[+]

Per twee stonden we donderdag op de Korenmarkt, Graslei of Korenlei, elk met (al dan niet subtiele) oortjes of koptelefoon op, en stipt om acht uur lieten we Ć©Ć©n van de twee tracks afspelen. We kregen speciaal voor de gelegenheid gecomponeerde muziek te horen, met daartussen een vrouwenstem die ons af en toe dingen liet doen, zoals naar een venster gaan en je spiegelbeeld bekijken, weglopen van je partner en dan weer troostend terugkomen, stil blijven staan en naar je voeten kijken, de daken om je heen bekijkenā€¦ Aangezien er (naar mijn totaal onkundige en onbetrouwbare schatting) toch zoā€™n 300 mensen meededen, was het effect bevreemdend. Je zag anderen hetzelfde doen als jij, maar toch weer niet. Voorbijgangers bleven verbaasd staan en snapten uiteraard niet wat er aan de hand was. En de muziek wasā€¦ vreemd maar tegelijk heel erg passend. Je voelde je op een eilandje met je partner, en toch weer verbonden met al die anderen om je heen. Mja, het is moeilijk te beschrijven.Ā  Het mooiste moment was wel het einde: toen iedereen, met intervallen van een paar seconden, tegelijk een slow begon te dansen. De voorbijgangers hoorden de muziek niet, maar zagen wel het effect, en het was mooi, daar op de Gentse kades.

Na afloop hoorde ik dat de andere track (Lost) veel droeviger was geweest dan de onze (Found), maar dat het effect op iedereen zowat hetzelfde was: ondanks de koude wind liep iedereen te glimlachen.

Bedankt, Duncan Speakman en Vooruit, voor deze mooie ervaring. Meer fotoā€™s kan je trouwens op de site van de Vooruit vinden.

Subtlemob[+] Subtlemob[+] Subtlemob[+] Subtlemob[+]

De foto’s zijn van een jonge gast die ik daar ter plekke heb aangeklampt omdat ik hem zag lopen met zo’n knoert van een fototoestel, nl. Frederik Sadones. Bij deze bedankt!

Geplaatst op

Courgettesoep

courgettesoep

En jawel, hier is de wekelijkse soep weer. Nog steeds poepsimpel, klaar op vijf minuten (als je de kooktijd niet meerekent), bijzonder voedzaam en zo goed als geen calorieƫn.

Kobe vond het zalig om mee te helpen, en stond in zijn keukenschort courgette te snijden.

kobesoep

Ingrediƫnten (voor ongeveer vier porties)

– boter
– een dikke ajuin
– een poot prei (daarvoor heb ik er altijd in de diepvries zitten) en eventueel selder
– een mooie stevige courgette
– kippenbouillonblokje
– dille
– peper en zout

Werkwijze:

Goh, de werkwijze bij soep is eigenlijk basically altijd dezelfde:

– snij de ajuin in stukjes (hoeft niet fijn te zijn) en bak hem glazig in de vetstof
– was de courgette, snij de steelaanzet eraf, en snij de rest ongeschild in stukken. Gooi in de pan met de rest van de groenten, en laat stoven.
– voeg een halve liter water toe, het bouillonblokje, en laat op een zacht vuurtje 20 minuten koken.
– haal er de staafmixer door, en voeg een halve liter melk toe. Ik had nog een klutsje room staan en heb dat er ook bijgekieperd. Laat even opkoken.
– kruid af naar smaak. Met dille smaakt dit heerlijk, vind ik persoonlijk.

Smakelijk!

Geplaatst op

Strak

Ik ben WoW aan het spelen (World of Warcraft, voor wie het niet kent, een online computerspel). Wolf komt even over mijn schouder meekijken, en ziet welke level ik intussen ben.

“Wow mama, strakke level!”

En weg was hij.