Alexanders communiefeest

Om zes uur waren we uitgenodigd voor Alexanders communiefeest in Aalter: er waren maar liefst 120 genodigden, met een immense walking dinner, een groot springkasteel en heel veel plaats buiten. En vooral ook prachtig weer, enfin, toch tot laat op de avond, want toen begon het plots te regenen.

Er waren tal van hapjes, twee voorgerechten, een hoofdgerecht, en een ijslam als dessert. Kwam het wat traag op gang, er was meer dan voldoende eten, echt waar. Maar het duurde allemaal wel wat lang: het was half twaalf toen het dessert eraan kwam, en met kleine kinderen is dat misschien niet zo aan te raden: na het ijslam stroomde de zaal dan ook leeg.

Bart was al eerder vertrokken met Wolf: zijn rug had het opgegeven. Nochtans vond hij het best amusant, en Merel en Kobe amuseerden zich rot!

Delphine had me gevraagd of ik wat foto’s wou nemen van de avond, en dat heb ik dan ook gedaan: er waren er tegen de 200, en ik geef er hier een paar voor mij relevante mee.

Feest!

En feest was het wel, ja! Zelfs het weer werkte al bij al best mee, het bleef droog en je kon zelfs min of meer buiten zitten.

Binnen kweet de traiteur zich van een voortreffelijke taak, en voorzag ons van alle mogelijke hapjes. De kinderen kregen eigen hapjes, konden van die van ons mee-eten, en kregen uiteindelijk een heel erg deftige hamburger.

En bij ons volgde het ene bordje na het andere: koud, warm, vlees, vis… Meer dan genoeg, in elk geval.

Jeroen moest uiteraard even rugby spelen met de gloednieuwe blauwwitte rugbybal die ze mee hadden gebracht.

Tussendoor werd er vooral ook heel veel gespeeld.

En toen was er ook nog dessert: een voortreffelijk ijslam, en een gigantische hoop dessertglaasjes waar we nog wel een paar dagen zoet mee zullen zijn.

Maar het hoogtepunt was toch wel het slachten van het lammetje:

Alleen had ons ma er zo graag bij geweest…

Toen iedereen weg was, zijn we nog met zijn allen even tot aan het ziekenhuis gegaan. Ze zag er helaas echt niet beter uit dan gisteren, wel integendeel. Ik vrees dat we afscheid gaan nemen zijn, en dat zowel zijzelf als de kinderen dat wel beseften…