Geplaatst op

Namiddagje Aalst

Als je een vriendin al lang niet meer gezien hebt, dan wil je wel eens afspreken, zeker als ze al twee jaar in een appartement woont, en je er nog niet eens bent geraakt.

Deze namiddag laadde ik dus de kinderen in de auto – Merel viel prompt in slaap –  en waren we rond half drie bij Monica. Ze had heerlijke confituurtaart en chocoladecakejes gemaakt, en ik was meteen jaloers op haar Nespresso melkopschuimdinges.

De kinderen namen wat foto’s in het appartement terwijl wij kletsten, en daarna trokken we samen naar het stadspark, dat verrassend groot is.

De jongens hadden de rugbybal meegenomen, en Monica zag het volledig zitten om was pass-oefeningen te doen. Er werd op speeltuigen geklauterd, ijsjes gegeten, onnozel gedaan, zwanen bekeken, en vooral ontzettend genoten. Het was tegen acht uur tegen dat we thuis waren, en dat zegt genoeg…

Merci, Monica! Het was een bijzonder fijne dag!

Geplaatst op

Opruimwoede

Maar ’t was eigenlijk van moetens, dat opruimen. Merel kan zelf fantastisch opruimen, maar zag er zich totaal geen man meer over. Dus ben ik maar aan de slag gegaan, heb al haar kasten uitgeleegd, er een stapel gerief uitgesleept, een kast verzet, en wel nog wat van dat soort dingen. Ik had eigenlijk foto’s vooraf moeten maken, maar bon, het resultaat mag er hoe dan ook zijn.

En het echte resultaat? Een Merel die alweer in haar kamer aan het spelen was met haar poppen. Ik mocht eerst geen foto trekken, want ze moest nog thee uitschenken. Juist ja.

Dit weekend zijn Wolf en ik ook onvermoeibaar aan de slag gegaan in Kobes kamer. Daar was de rommel nog veel, veel erger, en zag Kobe er zich al totaal geen beginnen aan. Zijn kasten zaten ook overvol, dus opruimen was sowieso een quasi onmogelijke taak. Maar Wolf en ik hebben de rivier verlegd terwijl Kobe op kamp was: Wolf heeft zijn kasten uitgeleegd en opnieuw opgevuld, terwijl ik al de rest heb aangepakt, en zijn kamer herschikt heb. Ze lijkt veel ruimer nu. Op de foto hieronder zie je nog de toestand van zijn bureau, en dat was zo voor ongeveer zijn hele kamer.

IMG_4691

We hebben dat samen nog aangepakt in de loop van de zondagnamiddag, en het resultaat was verbluffend. In elk geval vond Kobe het een pracht van een verrassing!

De volgende stap is Wolfs kamer. Die moet niet opgeruimd worden, maar ik moet de gordijnbakken nog schilderen. Mja.

Geplaatst op

Griekjes

“Timeo Danaos, et dona ferentes”

Bart poneerde dat citaat van Vergilius gisteren, en ik lag strijk van ’t lachen. Het is waar, ze staan in mijn agenda als de “Griekjes“. Al voor de vijfde keer was er een etentje gepland met de leerlingen Grieks van vijf jaar geleden. Vorige jaren was dat telkens weer op Grieks restaurant, maar ik vond dat vaak een beetje tegenvallen: je zit met zijn allen in een lawaaierig restaurant, aan een lange tafel. Zo kan je niet met iedereen spreken, ook al wissel je halverwege eens van plaats, en hoor je ook de meeste gesprekken niet door het lawaai. Altijd jammer.
Dus zei ik vorig jaar, in een vrolijke bui: “Volgend jaar is mijn keuken definitief af, en dan doen we het gewoon bij mij thuis!” Juist ja.

Bart en Wolf – Kobe is op scoutsweekend, en Merel zat op een verjaardagsfeestje – hebben me enthousiast en vooral intens meegeholpen met groenten snijden, respectievelijk gehaktballetjes rollen, en ik maakte een gigantische ketel tajine, voor 12 personen. Voorgerecht was er niet, wel wat hapjes bij het aperitief, en als dessert was er tiramisu met koekjes en peer. Alles was op :-p

Maar het was vooral zeer gezellig. We zaten ofwel rond de salontafel in groep, ofwel allemaal samen aan de keukentafel, en iedereen kon iedereen horen, er waren fijne gesprekken en discussies, en eigenlijk was dit dus een veel beter idee dan op restaurant. Al moet ik zeggen dat we behoorlijk lang aan die groenten hebben gesneden :-p

Maar bon, voor herhaling vatbaar, met de Griekjes. Ze waren alleszins van plan om het te blijven doen, en mijn collega Grieks en ik ook.

 

Geplaatst op

Even genoeg.

Vandaag had ik er even genoeg van, van de kinderen voortdurend om me heen.

Het was al deze morgen begonnen: ik was Wolf gaan afhalen bij zijn maat Wout, waar hij was blijven slapen voor een verjaardagsfeestje.

Door dat voetballen waren zijn schoenen bijzonder vuil geworden, en ik had hem gevraagd ze even af te kuisen en dan in de zon te zetten drogen. Kobe had ik gevraagd iets naar zijn kamer te brengen, Merel idem. Toen ik naar de winkel ging vertrekken, wilden ze alle drie mee. Maar tegen Merel heb ik een keer of vier gezegd dat ze haar schoenen en gilet moest aandoen, en Wolf bleef gewoon onderuit gezakt in de zetel hangen, terwijl zijn gerief hier bleef staan, en ook Kobe was niet bepaald van de meewerkende soort. En toen heb ik me gloeiende kwaad gemaakt tegen de kinderen, heb ik hen gewoon thuis gelaten, en heb de voordeur achter me dichtgeknald. Prutsers! Het ressorteerde wél effect: bij thuiskomst was de hele living opgeruimd, en waren ze elk bezig aan hun kamers. En was het hier muisstil, en kon ik in alle rust en stilte beginnen koken. Mja…

Daarna zijn we met zijn allen buiten gegaan, en werd het duidelijk zandbakkentijd, voor alle drie.

Maar tegen ’s avonds was mijn lontje alweer superkort, heb ik snel Kobes weekendgerief samengeraapt, heb dat in Barts handen gestoken met de boodschap dat hij Kobe om half zeven moest afleveren aan het scoutsterrein, en ben ik met Wolf naar de Blaarmeersen getrokken. Terwijl hij zijn training deed, ben ik rond de Blaarmeersen gewandeld, tot en met een uitstapje op de toren. Heerlijk, in alle stilte, helemaal alleen. Ik genoot, en ik had er duidelijk behoefte aan. Het heeft in elk geval mijn batterijen opgeladen.

Geplaatst op

Van opruimen, opruimen, fietsen, en opruimen.

Omdat ne mens toch niet kan blijven opruimen (eigenlijk wel, maar mentaal hou je het niet vol), gingen we na de middag de fiets op, naar de Lange Velden. Ver wilde ik niet fietsen met Kobe, dat kan hij nog niet, denk ik, en dat park was meer dan voldoende. Maar eigenlijk valt er niet zoveel te beleven, behalve twee kleine speeltuintjes. Die hebben we dan ook maar onveilig gemaakt.

De kinderen hadden daarna niet zoveel zin meer om nog iets anders te doen, en ik ging aan de slag in de tuin: de lavendel en de hibiscusstruiken moesten dringend gesnoeid worden, en dat deed ik dan maar ook. Merels kamer is intussen ook zo goed als klaar, en dan kan ik aan die van Kobe beginnen. Al gaat die dit weekend op scoutsweekend: het zal dus nog voor daarna zijn.

Vakantie, dus. Opruimen, ja!

Gisteren zijn Merel en ik er alvast even tussenuit geknepen, tijdens de training van de jongens. Het was nog stralend weer, en dus speelde ze in het zand, terwijl ik op een bankje mijn boek las. En toen zag ze dat er twee dames aan het oefenen waren voor acrobatische toestanden, en stond ze met grote ogen te kijken. Tot een van hen vroeg of ze het ook even wilde proberen, en dat zag ze volledig zitten ^^