Geplaatst op

L’Autre Vie

We weten eigenlijk niet meer vanwaar we elkaar kennen: ergens in den uitgang in de Overpoort tijdens onze studententijd, maar hoe of wat? Geen idee meer.

Doet er niet toe. We trokken overdag nooit met elkaar op, maar zagen elkaar steevast laat in de avond op café. Al een chance dat ik weinig of geen alcohol dronk, of dat was helemaal niet meer goed gekomen. Al herinner ik me wel nog dat ze me ooit eens om een of andere reden thuis in Zomergem is komen ophalen.

Maar bon, we waren elkaar uit het oog verloren, alleen nog een connectie op Facebook. En toen stierf Vic en lag Bart in het ziekenhuis met een geopereerde, kapotte knie door een val met de moto. Ik zocht toen, in 2015 dus, last minute een babysit en zij had zich spontaan aangeboden, al hadden we elkaar al 20 jaar niet meer gezien. Het bedankingsetentje volgde, tot mijn grote schaamte, pas in 2019 maar toen was het wel ronduit de max!

En toch zagen we elkaar niet vaker. Tot ze me een paar weken geleden vroeg of ik niet meeging naar het concert van Fa.Si.Nant hier in Wondelgem. Toen hadden we geen tijd om honderduit te kletsen en dus legden we meteen een datum vast om bij te tetteren in een restaurant. Dat werd L’ Autre Vie in Sint-Martens-Latem, langs de steenweg, maar ik kende het niet.

Awel, het is een aanrader. Een betere bistro, gewoon grondig lekker, ruime porties en prijs-kwaliteit dik in orde. Fijne hapjes bij het aperitief, een hoofdgerecht van hertenkalf, witloof, spitskool, pastinaak, portojus en een millefeuille van aardappel (36 euro) en een dessert met een luchtige crème brûlée, rood fruit en meringue (12 euro).

Dat dessert was echt verrassend: de smaak en het korstje van een echte crème brûlée, maar het leek wel een mousse. Vreemd en zeer lekker.

Al bij al zeer lekker gegeten voor iets meer dan 70 euro: aperitief met hapjes, hoofdgerecht, dessert en water. Ik vind dat best oké, voor deze prijs.

En Ann? Daar ga ik zeker opnieuw mee afspreken, dit was veel te amusant.

Geplaatst op

Peper

Bart werd 51 vandaag en dat kon ik nu toch niet zomaar voorbij laten gaan? Peper was een van die restaurantjes waar we al vaak waren gepasseerd en waar we telkens zeiden dat we er eens naartoe moesten. Bij deze dus.

Het is eigenlijk een hip eigentijds restaurant met een Indische kaart en een wijntap. Als in: ge krijgt een kaart en die steekt ge in de machine, en dan kan je bij een van de vele soorten wijn of je gaat voor een proefje, een half glas of een vol glas. Naargelang de soort wijn en de hoeveelheid wordt er een bedrag op de kaart aangerekend, en aan het einde van de maaltijd reken je gewoon af.

Bart vond dat wel amusant en heeft een paar soorten wijn uitgeprobeerd.

Een voorgerecht hoefde voor ons niet: aangezien het vrijdag was, waren we allebei nogal moe. Ik nam een zachte curry met kokos en scampi, Bart nam iets vegetarisch met linzen, en we waren allebei toch wel zeer aangenaam verrast.

En ja, ik ben er eigenlijk nog altijd trots op dat ik een volledig bord scampi kan pellen zonder mijn handen vuil te maken.

Voor dessert gingen we wel, en ik nam zoals altijd de crème brûlée terwijl Bart voor een brownie ging.

Tegen half elf waren we alweer buiten, voldaan en met een goed gevoel en een redelijke rekening.

En er was nog tijd om thuis gezellig samen naar iets te kijken bij een knisperend haardvuur. Zalig toch?

Geplaatst op

Nog eens de Griek

Gwen en ik hadden deze avond ook al vastgelegd de vorige keer, maar eigenlijk waren we allebei vergeten om te kijken voor een restaurant. Ik heb dan maar nog een aantal dingen afgebeld, maar veel is blijkbaar ook dicht op woensdag. Tsja.

Het werd dan gewoon nog eens de Griek: altijd goed, altijd gezellig, altijd open, en altijd parkeerplaats. Wat moet ne mens nog meer hebben? Fijn gezelschap, zo blijkt, en dat was er.

We hebben, zoals altijd, honderduit gekletst over vanalles en nog wat, zelfs over het werk deze keer.

Ik ben vooral blij dat we zowat een regelmaat hebben gevonden in onze etentjes, want we zagen elkaar echt veel te weinig…

Geplaatst op

Familiedineetje

Naar aloude traditie – allez, toch in onze familie – gingen we ook vandaag eten met Nelly en Koen en Else, en daarna naar het kerkhof. De keuze was gevallen op de Bonaparte in Eke omdat dat net iets minder ver is dan ’t Konijntje tegen Ronse, maar het was er toch ook net iets minder, vonden we. Niet dat het niet goed was, maar het zat er stampvol waardoor het ook allemaal nogal traag verliep. En het eten was goed, maar ook niet meer dan dat. Tsja.

Wolf zit ergens in Duitsland, die was dus niet mee, zodat we nog met negen waren. Kobe dronk vrolijk mee een niet-alcoholische cocktail: hij wordt ook echt al groot…

Nelly doen lachen op een foto, dat is me helaas nog steeds niet gelukt.

Tegen een uur of vier reden we met zijn allen naar het kerkhof van Kruishoutem: ook Nelly was deze keer mee in de rolstoel, waardoor we even met zijn allen hallo konden zeggen tegen Jeroom. Ik vind het zo ongelofelijk jammer dat Merel zich hem niet meer herinnert, ze was zo zot van hem als kleutertje en vice versa. En ik weet dat ze hem een fantastische opa had gevonden…

Geplaatst op

Elders

Een paar maanden geleden las ik een bijzonder goede bespreking van een nieuw restaurant op het Vanbeverenplein, hier vlakbij dus. Ook ons pa had het gelezen en had me er zelfs speciaal voor gebeld. Ik probeerde dus een reservatie te maken en dat lukte warempel, weliswaar drie maanden later, maar bon.

Nadat ik de meisjes had geschminkt voor hun Halloweentocht door de Lange Velden, reden Bart en ik dus per fiets naar het Vanbeverenplein, richting Elders.

Wel euh…

Laat me beginnen met te zeggen dat het eten echt wel lekker was:

Een vast menu, niet goedkoop maar ook niet overdreven, en een paar zeer lekkere combinaties.

Maar…

Daar eindigt ook een beetje onze positieve ervaring van de avond. Het begon al bij het binnenkomen: we kregen een tafeltje toegewezen, maar na een vijftal minuten vroeg ik om te mogen wisselen: we zaten ongeveer onder een box en de muziek stond echt gewoon luid, onaangenaam luid.

Het andere tafeltje was iets beter, maar nog niet echt oké. En dan begon de maaltijd: de hapjes kwamen in een vlot tempo, en toen viel het stil in de keuken. Oké, het restaurant zat vol, maar als je als team dat aantal couverts niet kan draaien, dan moet je ze verminderen. We waren er om half acht en het was na elven toen we buiten waren, en dan hadden we de koffie nog gewoon overgeslagen.

Maar vooral: het was er bijzonder, bijzonder luid: we konden eigenlijk geen gesprek met elkaar voeren, de muziek blèrde over alles heen en ik kreeg er koppijn van. Ik heb toen mijn iPhone bovengehaald met de decibelmeter, en ik weet dat die vrij correct is. Pas op, ik heb het op een drietal verschillende momenten gedaan omdat ik het zelf bijna niet kon geloven, maar het resultaat was elke keer hetzelfde:

Een gemiddelde van 95 dB, wat zelfs ronduit illegaal is want de bovengrens is 85 in een restaurant, en zelfs dat is heel erg luid.

Om eerlijk te zijn: we waren blij dat we weg konden en dat we ons hoofd even konden leegmaken op de fiets. Ik wist dat het een succesvol concept was – Bockie de Repper zat aan de toog – maar dit had ik niet verwacht.

De volgende keer gaan we – bad pun coming up – gewoon elders.

 

Geplaatst op

Alberte

Voor ons, goh, maandelijks kan ik het niet noemen maar we doen ons best, etentje met Gwen had ze deze keer geluk gehad in Alberte in de Dendermondsesteenweg: ze wilde er al lang eens gaan eten maar had nog nooit een reservatie vastgekregen. Maar een doordeweekse maandag leverde blijkbaar minder problemen op.

Het is duidelijk een hipsterrestaurant: vaste kaart, veel alternatieve dingen, de sfeer van bij je grootmoeder en toch ook weer niet… Het was er goed zitten en het eten was ook echt wel lekker. Het exacte menu weet ik niet meer en kan je ook nergens terugvinden, helaas.

Er zaten veel groenten in, wat zeer aangenaam was. Iets met een risotto, een bouillonsoepje, bijzonder lekkere witte asperges, een visgerecht, vlees en twee desserts. Eigenlijk gewoon te veel gegeten, maar het was inderdaad zeer lekker.

En het fijnste was natuurlijk het gezelschap. Tegenwoordig proberen we echt elke maand af te spreken en leggen we de volgende datum gewoon vast tijdens het eten, maar het lukt niet altijd.

Blij dat deze wel gelukt was, want het was andermaal een zeer fijne avond.

 

Geplaatst op

Met Gwen in de Golden Gai

Om eerlijk te zijn ben ik de tel van de dagen een beetje kwijt, en toen Gwen me vanmorgen stuurde of de Golden Gai goed was als restaurant, viel ik uit de lucht. Juist ja, we gingen eten! Maandag zien we elkaar terug bij Sofie en Sepp, maar dat mocht onze ontmoeting onder ons tweetjes niet deren, vonden we.

De Golden Gai is een ramenrestaurant in de Dampoortstraat  en blijkbaar dé place-to-be van het moment. Reserveren kan niet, noch binnen, noch buiten op het terras, je moet gewoon langswaaien en hopen op een plekje. Het zijn natuurlijk ook ramen die ze serveren, iets waarvoor je niet meteen drie uur aan tafel zit.

Ik kwam toe om half acht en had geluk: er was plaats aan de bar en ze wilden ons opschrijven voor een plaatsje op het terras, zodra er iets vrij kwam. En dat kwam eigenlijk behoorlijk snel: we hadden net onze – alcoholvrije – aperitieven voor onze neus en een bordje teriyaki kippenvleugels, toen we al mochten verhuizen naar buiten. Ik geef toe: dat was beter, want binnen was het behoorlijk warm en zitten kijken op de afwastoog is nu ook niet meteen bijzonder inspirerend.

Buiten zaten we heerlijk: de temperatuur was fantastisch en het verkeer in de Dampoortstraat is niet zo druk dat het stoort.

We hebben heerlijk zitten kletsen: waar de vorige keer het woord ‘Latijn’ of ‘leerplan’ niet één keer gevallen is, hebben we het deze keer eigenlijk vooral daarover gehad: het werk, de collega’s, de vernieuwing van de leerplannen, de problemen daarrond… Gwen gaf me ook een resem tips over wat ik wel en niet kon doen in de klas met die nieuwe leerplannen, en dat luchtte me wel wat op, ja. En vooral ook wat ik wellicht mag verwachten met de vernieuwing in de derde graad, want ze moeten nu tussentijdse leerplannen schrijven… Zucht.

En het eten? Goh… Gwen had gehoord dat het hier super lekker was, maar we vonden het allebei niet speciaal. We hebben ook geen van beiden de ramen zelf genomen maar een salade, misschien ligt het daaraan? Het dessert was overigens wel zeer lekker, vond ik, maar allemaal met lactose zodat Gwen het bij een theetje hield.

Maar het werd wel een zeer fijne avond voor ons beiden, we hebben daar duidelijk allebei nood aan. Juist omdat we elkaar al zo lang en zo goed kennen, kunnen we ook alles tegen elkaar zeggen. We kennen elkaars familie door en door, maar we kennen ook elkaars werk echt wel door en door en daarover kunnen en mogen we ook oeverloos tegen elkaar zagen, iets wat je tegen collega’s niet altijd kan, en al zeker niet tegen je partner.

Yup. Er gaan nog veel van die etentjes volgen…

Geplaatst op

Dinnerdate met Gwen

Eigenlijk gingen we eerder al iets eten, maar toen was er een miscommunicatie en moesten we het annuleren. Kan gebeuren.

Vandaag – de maandag na de Gentse Feesten, geen sinecure – had ik plaats gevonden in Bassin, in de Bassijnstraat in Gentbrugge, niet ver van Gwen dus. Zij was wel met de fiets, ik had voor de zekerheid toch maar de auto genomen wegens de regendreiging, en het is ook een half uur fietsen voor mij.

Het restaurantje is klein, om niet te zeggen piepklein en je zit ook echt wel dicht op elkaar, maar het eten was zeer lekker en eigenlijk was het er ook echt wel gezellig zitten. Echt goedkoop is het niet, maar nu ook weer niet overdreven.

We hebben opnieuw honderduit zitten kletsen, zoals dat hoort, en ik denk dat voor een keertje het woord Latijn zelfs niet gevallen is. We hebben het totaal niet over werk gehad, over leerplannen of lesroosters of eindtermen, we waren allebei duidelijk in vakantiemodus, gelukkig maar.

Het deed eigenlijk vooral ook nog eens deugd. Zoals ik al eerder zei: veel mensen wil ik eigenlijk nog steeds niet zien, maar voor sommigen maak ik met plezier een uitzondering.