Van rekkers en bijna gemiste lunches

Merel moest vandaag bij de orthodontist zijn: ze kreeg rekkertjes rond haar kiezen, zodat er een mini beetje plaats ontstaat en ze donderdag minder last heeft bij het aanbrengen van haar beugel. Jawel, ze is er bijna aan voor de moeite.

Soit, dat duurde amper vijf minuten, tegen goed twaalf uur stonden weer buiten op een stralende zomerdag en gingen we nog even langs de school langs voor een praktische zaken.

Half één, terrasjesweer, geen jongens thuis, en geen zin om te koken: wat doe je dan? Ergens iets gaan eten, toch? Maar dat bleek gemakkelijker gezegd dan gedaan op een vakantiemaandag, zo bleek. ’t Kolleke? Met vakantie. Villa Ooievaar? Het menu stond Merel niet meteen aan. Mauro? Dicht op maandag. Maxine? Dicht op maandag. Koe-Vert? Definitief dicht. Brasserie Wondelgem? Goh, wellicht volzet wegens niet gereserveerd. Euh…

Ahaa! Batist! Juist! We zagen nog plek op het terras en gingen vol goeie moed binnen. Oi, sorry, volzet! Ja, er gingen nog mensen komen, maar ook: de keuken was onderbezet, zodat ze geen volle zaal konden aannemen, en de keuken had al laten weten dat het meer dan voldoende was.

Bedremmeld dropen we af… In de auto overlegden we nog even wat de mogelijkheden waren, maar het ging wellicht een boterhammetje worden en dan vanavond koken.

En toen kwam de gastvrouw van Baptist aankloppen aan het autovenster: ze had het nog even nagevraagd in de keuken en twee man kon er nog wel bij. En dus was ze ons nagelopen. Met een groot hart gingen we alsnog eten op het aangename terras van Baptist en we zagen vooral dat het goed was. Nog eens merci!

Ontbijt – of noem het gerust brunch – in Cocotine

Merel en ik hebben afgesproken dat we elke vakantie gaan ontbijten. Ze vindt dat zalig om te doen, en het is ook wel een fijn momentje voor ons twee.

Ik vroeg even rond op Facebook voor fijne adresjes, kreeg tal van suggesties, en ging voor iets dat hier in de buurt lag – een vreemde locatie, maar bon – en dat er bijzonder rozig uitzag. Rozig uit te spreken op zijn Frans, welteverstaan.

En jawel, Cocotine stelde niet teleur: een heel licht en gezellig interieur, met veel blank hout – Ikea was duidelijk aanwezig – en oudroze, muntgroen en pastelblauw. Waar ik me wel blauw – en niet de pastelvorm – aan ergerde, was dat de menu enkel online te vinden was (wat me op zich niet zo erg stoorde) maar uitsluitend in het Engels. Merel kan nu wel goed Engels, maar wat moet een mens zich in hemelsnaam voorstellen bij een “beauty bowl”? Een schoonheidskommetje? Alsof overigens de meeste mensen het verschil kennen in het Engels tussen een strawberry, een raspberry, een blueberry of een elderberry. Ik hoorde dan ook een tante tegen haar nichtje vertalen en zeggen dat ze het ook niet wist. En dit voor een fijn plekje in de Gentse Meulestee, waar het uiteraard stikt van de Engelstalige mensen en de toeristen…

Maar bon, de ergernis was snel vergeten toen het ontbijt ook effectief op tafel verscheen. Ik was gegaan voor een ‘beauty bowl’, ’t is te zeggen een grote kom met yoghurt, granola en stapels vers fruit van alle mogelijke soorten. Bijzonder lekker, bijzonder instagramwaardig en daarom ook voorzien van een kartonnen kaartje voor ’the gram’. Merel had datzelfde genomen, maar ook nog pancakes besteld. Ik had daar toen al mijn twijfels bij, maar bon.

Oh, en de koffie? Voorzien van goudfoliesnippers op het melkschuim, en een bloemetje: zowaar de mooiste koffie die ik al ooit gehad heb.

En toen hadden we eigenlijk feitelijk allebei al meer dan genoeg, en kwamen de sojapancakes – een gewone versie is er blijkbaar niet – nog op tafel: twee grote exemplaren die we met moeite opkregen en die op zich al voldoende zijn als ontbijt.

Niet meteen de Amerikaanse fluffy pancakes maar iets brodiger en ook echt wel lekker. En eigenlijk dus ook veel te veel.

Ik heb ’s middags niet meer gegeten, Merel heeft de overschot van haar beauty bowl meegekregen in een potje en heeft dat opgegeten als middagmaal. Dat zegt genoeg over de porties.

Voor de goedkoop moet ge het niet doen, maar als ge er een middagmaal mee uitspaart, is het zeker zijn prijs waard. En ja, het is superverzorgd, in een heel mooi kader, met aandacht voor het visuele.

Nu nog een deftige Nederlandse vertaling van hun menu, en ik ben helemaal tevreden. En ja, we komen nog wel terug.

 

Fourchette

Bart had een verrassing in mijn agenda gezet, maar hij weet dat ik niet van complete verrassingen houdt, en dus wist ik dat we gingen eten in de Loods 21, de nog compleet open loods naast zijn vroegere kantoorgebouw.

Het concept was me snel duidelijk, net als het beoogde publiek: de typische Gentse bohemien chic. Op voorhand moest je je keuze maken voor een bepaalde menu waarbij elk gerecht werd gemaakt door een topchef. Bart koos het menu waarvan we nog de minste restaurants kenden, en daarvoor kregen we een soortement boekje als een kleurenwaaier, met afscheurbare strookjes waarvoor je telkens een gerecht kon halen. Je kon de volgorde en de timing dus perfect zelf bepalen.

De locatie was al bij al vrij koud en ik was blij dat ik een vestje aanhad, maar dat kon niemand de organisatie kwalijk nemen: de oorspronkelijke locatie was in Sint-Amandsberg, maar die was twee weken geleden afgekeurd door de brandweer. Chapeau dat ze nog zo snel een alternatief hebben gevonden!

En het eten? Goh… Zeker niet slecht, maar ook niet indrukwekkend. Dat kan eigenlijk ook niet, aangezien ze voor enkele honderden mensen moesten koken.

Het was wel weer een ervaring, maar als we dit herhalen, zal het met vrienden zijn, want daarvoor is het perfect geschikt.

Athena

Begin maart waren Gwen en ik naar Antwerpen getrokken voor die lezing, maar dat is niet hetzelfde als een hele avond gezellig kunnen kletsen bij lekker eten. Vandaag zaten we dus in de Athena in de Vlaanderenstraat, een Grieks restaurant dus.

We namen samen een grote meze, en kletsten honderduit, zoals dat hoort.

Goed, maar niet bijzonder, om eerlijk te zijn. En het dessert, dat viel eigenlijk zelfs tegen. Ik had een Creme Catalan brûlée, maar eigenlijk was dat een dikke pudding met een flauw korstje op. Nope, niet geslaagd, wat mij betreft.

Maar gelukkig is op zo’n avond het eten niet bepaald het belangrijkste, het is het gezelschap dat telt, en dat was weer, zoals altijd, in orde.

Boury

In het kader van ons vermetel plan zaten we vandaag tegen kwart over zeven in Boury, het derde driesterrenrestaurant dat ons land rijk is, naast ’t Hof van Cleve en ’t Zilte.

We zagen het allebei zeer goed zitten: de menu zag er heerlijk uit, ik ging voor aangepaste sappen en Bart voor het bob-arrangement. Al ga je met dat arrangement toch ook niet ongestraft de baan op, stelden we vast. Gelukkig ben ik overal en altijd de chauffeur.

Eerst kwam er dus een plethora aan hapjes met bijhorende sapjes, en onze aperitief was alvast alcoholvrij. En toen volgde, aan een prachtig tempo, het ene succulente gerecht na het andere. Sommige dingen smolten echt in de mond en deden ons ronduit verbaasd staan.

Van de langoustine en de Sint-Jacobsvrucht werden we geen van beiden wild, de schelvis met truffel liet ons dan wel weer flabbergasted achter.

Ook het wagyu was voortreffelijk, net als de desserts. En vooral ook altijd en steevast prachtig qua presentatie. Mooi, maar echt mooi in de borden. Soms vond ik het jammer dat ik het moest opeten.

 

 

En bij die desserts en de sneukelarijen bij de koffie zat er zowaar een komische noot. Knap, zo’n menu, en dan jezelf nog niet au sérieux nemen.

Dit restaurant kan inderdaad naast de andere twee staan, zonder enige twijfel. We hebben fantastisch gegeten, en enkele gerechten ga ik toch niet meteen vergeten.

Maar nu is het even welletjes: onze portemonnee moet ook nog meewillen. Ach, we hebben tijd en nog een hele lijst te gaan.

 

Souvenir

Bart en ik proberen toch elke maand ergens deftig te gaan eten. Hier was hij al geweest, maar ik nog niet, en tot mijn grote verbazing kon ik een goeie maand geleden nog voor vandaag reserveren. We doen niet echt aan Valentijn, grote romantici zijn we nooit geweest, maar het was wel leuk als geste, toch?

Eerst en vooral; het was magnifiek. Souvenir heeft zeker zijn ster verdiend, en mag wat mij betreft zeker naast pakweg De Jonkman in Brugge staan, met twee sterren dus.

Veel couverts heeft het restaurant – dat zich in een oude slagerij bevindt, waar vroeger Vitrine zat – en dat zorgt voor een zekere rust. Wij zaten nochtans vlakbij de keuken en dat was helemaal niet erg: het was mooi om zien hoe strak en geolied dat team was, hoe vlot alles ging en hoe er doorgewerkt werd.

Het tempo was dan ook perfect: we waren om kwart over zeven, rond half elf waren we weer buiten, en met een zeer vergenoegd gevoel.

We kozen allebei voor het standaard menu zonder uitbreiding, maar met het sapjesarrangement erbij, en ook dat was de moeite. We zijn nu al ettelijke keren gaan eten waar ik de sapjes bij nam, maar ik heb nog geen énkele keer zo’n ongelofelijk samengaan gehad. Neem nu het sapje bij het hoofdgerecht: apart geproefd was het niet zo… lekker, eigenlijk, er zat aardappelsap in en dat proefde je. Maar bij het gerecht paste het perfect, en dat was elke keer weer zo. Knap!

Vooral de coquilles, de haverwortel en het eerste dessert waren succulent! Echt om duimen en vingers bij af te likken!

Met andere woorden: wil je echt goed – maar niet goedkoop, dat weet je op voorhand maar goed en goedkoop gaan zelden samen – gaan eten, dan hoef je niet ver te rijden: Souvenir aan de Brabantdam is een ongelofelijke aanrader.

Michelin

Enkele jaren geleden, in tempore non suspecto, hadden Bart en ik een vermetel plan opgevat: op ’t gemakje zo veel mogelijk sterrenrestaurants aandoen. Tsja. Het is een hobby als een ander, zeker? Maar wel een dure…
In februari 2020 had ik daar een oplijsting van gemaakt, met de links. Nu heb ik gewoon de lijst van Michelin zelf overgenomen, met hun links, en als ge graag wilt weten wat ik ervan denk, dan moet ge maar in de zoekfunctie hier rechts ne keer kijken. Soit, wat we al gedaan hebben, zet ik in het rood.

We hebben nog werk, véél werk. Maar intussen hebben we ook een reservatie bij Boury.

3 MICHELIN sterren:

Zilte (Antwerpen)
Hof van Cleve (Kruishoutem)
Boury (Roeselare) N

2 MICHELIN sterren:

Brussel:

Le Chalet de la Forêt (Ukkel)
La Villa Lorraine by Yves Mattagne (Brussel) N
La Paix (Anderlecht)

Vlaanderen:

Hertog Jan at Botanic (Antwerpen) N
The Jane (Antwerpen)
Colette – De Vijvers (Averbode) N
Castor (Beveren-Leie)
Nuance (Duffel)
Vrijmoed (Gent)
La Durée (Izegem)
Bartholomeus (Knokke-Heist)
Cuchara (Lommel)
Ralf Berendsen (Neerharen)
Slagmolen (Opglabbeek)
Hostellerie Le Fox (De Panne)
Pastorale (Reet)
De Jonkman (Sint-Kruis)

Wallonië:

L’Eau Vive (Arbre)
d’Eugénie à Emilie (Baudour)
Château du Mylord (Ellezelles)
L’Air du Temps (Liernu)
La Table de Maxime (Our)

1 MICHELIN ster:

 

Brussel:

Bozar Restaurant (Brussel)
Comme chez Soi (Brussel)
La Canne en Ville (Elsene)
Da Mimmo (St-Lambrechts-Woluwe)
Kamo (Elsene)
Le Pigeon Noir (Ukkel)
San Daniele (Ganshoren)
senzanome (Brussel)
La Villa Emily (Brussel)
La Villa in the Sky (Elsene)
Wine in the City (Jette)

Vlaanderen:

Kelderman (Aalst)
’t Overhamme (Aalst)
Bistrot du Nord (Antwerpen)
The Butcher’s son (Antwerpen)
DIM Dining (Antwerpen) N
Dôme (Antwerpen)
Fine Fleur (Antwerpen) N
’t Fornuis (Antwerpen)
FRANQ (Antwerpen)
Het Gebaar (Antwerpen)
Kommilfoo (Antwerpen)
Nathan (Antwerpen)
Nebo (Antwerpen) N
Le Pristine (Antwerpen)
Hofke van Bazel (Bazel)
Eyckerhof (Bornem)
Sans Cravate (Brugge)
Zet’Joe by Geert Van Hecke (Brugge)
De Zuidkant (Damme)
Marcus (Deerlijk)
Hostellerie Vivendum (Dilsen)
Hostellerie St-Nicolas (Elverdinge)
Libertine (Erpe)
La Belle (Geel)
De Kristalijn (Genk)
Horseele (Gent)
OAK (Gent)
Publiek (Gent)
Souvenir (Gent)
Michel (Groot-Bijgaarden)
JER (Hasselt)
Ogst (Hasselt)
Arenberg (Heverlee)
Couvert couvert (Heverlee)
Innesto (Houthalen)
Hof Ter Hulst (Hulshout)
Boo Raan (Knokke-Heist)
Cuines,33 (Knokke-Heist)
Sel Gris (Knokke-Heist)
Vintage (Kontich) N
EED (Leuven)
EssenCiel (Leuven)
De Pastorie (Lichtaart)
Rebelle (Marke) N
Vol-Ver (Marke)
Tinèlle (Mechelen) N
’t Korennaer (Nieuwkerken-Waas)
M-Bistro (Nieuwpoort)
Aurum by Gary Kirchens (Ordingen) N
Benoit en Bernard Dewitte (Ouwegem)
Alain Bianchin (Overijse)
L’Envie (Sint-Denijs)
Carcasse (Sint-Idesbald)
Centpourcent (Sint-Katelijne-Waver)
Goffin (Sint-Kruis)
Sir Kwinten (Sint-Kwintens-Lennik)
Brasserie Julie (Sint-Martens-Bodegem)
Bar Bulot (Sint-Michiels)
’t Stoveke (Strombeek-Bever)
Melchior (Tienen)
Altermezzo (Tongeren)
Magis (Tongeren)
De Mijlpaal (Tongeren)
Hert (Turnhout) N
Sense (Waasmunster) N
In den Hert (Wannegem-Lede) N
Fleur de Lin (Zele) N

Wallonië:

Quai n°4 (Ath) N
Chai Gourmand (Beuzet)
Les Gourmands (Blaregnies)
Maison Marit (Braine-l’Alleud)
Philippe Meyers (Braine-l’Alleud)
Bistro Racine (Braine-le-Château)
Le Pilori (Ecaussines-Lalaing)
Le Château de Strainchamps (Fauvillers)
Aux petits oignons (Jodoigne)
Héliport Brasserie (Liège)
¡Toma! (Liège) N
Arabelle Meirlaen (Marchin)
Les Pieds dans le Plat (Marenne)
Le Comptoir de Marie (Mons)
Lettres Gourmandes (Montignies-Saint-Christophe)
Attablez-vous (Namur)
Le Gastronome (Paliseul)
La Ligne Rouge (Plancenoit)
L’Impératif (Roucourt)
Philippe Fauchet (Saint-Georges-sur-Meuse)
Quadras (Sankt-Vith)
Zur Post (Sankt-Vith)
Au Gré du Vent (Seneffe)
Le Coq aux Champs (Soheit-Tinlot)
Hostellerie Le Prieuré Saint-Géry (Solre-Saint-Géry)
Hostellerie Gilain (Sorinnes)
Le Pré des Oréades (Spa)
l’Essentiel (Temploux)
Arden (Villers-sur-Lesse) N
Le Cor de Chasse (Wéris)

Mauro

Gwen stuurde me eerder deze week een berichtje met de vraag of we deze vakantie toch niet eens samen zouden gaan eten. We hadden eerst gezegd dat we dat in de feestperiode niet gingen doen, maar anders werd het wel heel erg lang voor we elkaar opnieuw zagen.

Vrijdag was prima voor me, ze moest wel voor taxi spelen, en dus koos ik een restaurantje vlakbij waarvan we beiden wisten dat het in orde ging zijn.$

Bij Mauro was ik al een paar keer geweest en zelfs al eens met Gwen, maar dat is me telkens zo goed bevallen dat we dat allebei voor herhaling vatbaar vonden. En vooral: het is maar een paar straten van bij mijn huis vandaan -zij het door heel de omleiding.

Stipt om zeven uur was Gwen hier in de buurt. Met opzet zo geformuleerd, ja, want door die werken was ze compleet haar kluts kwijt en heeft ze de hele wijk een paar keer afgereden. Ze belde toen ze amper 50 meter van ons huis stond, maar ze had het blijkbaar niet herkend. Soit, we waren netjes op tijd in het restaurant voor een aperitiefje, een hoofdgerecht en een dessert.

En uiteraard werd er honderduit gepraat. Het is eigenlijk vreemd hoe wisselend onze gesprekken zijn. Soms gaat het de hele avond over familie en kinderen en wordt er met geen woord gerept over ons werk, soms gaat het enkel over het werk en absoluut niet over de kinderen, en soms gaat het gewoon alle kanten uit, zoals vandaag. Nee, we hebben het niet gehad over familie en kinderen, maar wel over vrienden, bijvoorbeeld, en over (vroegere) collega’s en directeurs en burn-outs en al dat soort dingen, maar ook niet over Latijn op zich, of leerplannen en zo.

Al bij al werd het alweer een zeer aangename avond. Uiteraard, of we zouden dit niet blijven doen.