Lentegevoel
Nu die vrieskou voorbij is en de zon erdoor komt, lijkt het wel even lente. Enfin, woensdag en gisteren toch: zestien graden, en een vrolijke Merel op de schommel. Meer moet dat toch niet zijn?
Belgisch weer
Zitten we dan al eens heerlijk buiten te eten en te genieten, voor het eerst dit jaar, worden we naar binnen gejaagd door een gigantische plensbui. Man man man! Ik heb het stilaan gehad met het Belgische weer, serieus.
Lente!
Het zijn drukke weekends, omdat ik met moeite door mijn schoolwerk geraak, mijn vrije halve dagen – ik werk 4/5 – opgebruikt werden door school, en ik dus nu ook was en ander huishoudelijk werk moet zien in te halen. Maar intussen schijnt de zon, kan ik eindelijk was buiten hangen, de kinderen helpen met het bouwen van een groot kamp op het terras, en intussen vaststellen dat de lente toch echt wel begint op te duiken in onze nieuwe tuin. Ik kon het niet laten, en heb wat foto’s genomen om dat te vereeuwigen.
De jongens voetbalden intussen, Bart hielp de Fatboy weer in elkaar zetten, en de kinderen speelden burrito.
En ik, ik stond erbij, keek ernaar, en vouwde een machine of tien was op.
365 – 21 april 2015 – ijsjesweer
Even genoeg.
Vandaag had ik er even genoeg van, van de kinderen voortdurend om me heen.
Het was al deze morgen begonnen: ik was Wolf gaan afhalen bij zijn maat Wout, waar hij was blijven slapen voor een verjaardagsfeestje.
Door dat voetballen waren zijn schoenen bijzonder vuil geworden, en ik had hem gevraagd ze even af te kuisen en dan in de zon te zetten drogen. Kobe had ik gevraagd iets naar zijn kamer te brengen, Merel idem. Toen ik naar de winkel ging vertrekken, wilden ze alle drie mee. Maar tegen Merel heb ik een keer of vier gezegd dat ze haar schoenen en gilet moest aandoen, en Wolf bleef gewoon onderuit gezakt in de zetel hangen, terwijl zijn gerief hier bleef staan, en ook Kobe was niet bepaald van de meewerkende soort. En toen heb ik me gloeiende kwaad gemaakt tegen de kinderen, heb ik hen gewoon thuis gelaten, en heb de voordeur achter me dichtgeknald. Prutsers! Het ressorteerde wél effect: bij thuiskomst was de hele living opgeruimd, en waren ze elk bezig aan hun kamers. En was het hier muisstil, en kon ik in alle rust en stilte beginnen koken. Mja…
Daarna zijn we met zijn allen buiten gegaan, en werd het duidelijk zandbakkentijd, voor alle drie.
Maar tegen ’s avonds was mijn lontje alweer superkort, heb ik snel Kobes weekendgerief samengeraapt, heb dat in Barts handen gestoken met de boodschap dat hij Kobe om half zeven moest afleveren aan het scoutsterrein, en ben ik met Wolf naar de Blaarmeersen getrokken. Terwijl hij zijn training deed, ben ik rond de Blaarmeersen gewandeld, tot en met een uitstapje op de toren. Heerlijk, in alle stilte, helemaal alleen. Ik genoot, en ik had er duidelijk behoefte aan. Het heeft in elk geval mijn batterijen opgeladen.
365 – 16 maart 2015 – die kleintjes zijn zo schattig!
365 – 06 maart 2015 – ijsjesweer
365 – 04 maart 2015 – toch lente?
Jaja, ’t is al goed met die lente…
Deze morgen gaf ik drie vrolijke kinderen een zoen aan hun nieuwe speelplaats, en wandelde toen naar huis. Nog net niet fluitend in de ochtendzon, terwijl ik tevergeefs speurde naar de specht die om de paar seconden een stevig salvo afvuurde in de nabije bomen. Ik liet de zon op mijn snoet schijnen, luisterde naar het amoureuze gefluit her en der, en voelde toch echt wel een lentegevoel opkomen.
Splut.
Hmm. Bizar lentegevoel, dat “splut” zegt. Dat had ik niet meteen voelen opkomen. Ik wreef het water uit mijn haar, en realiseerde me pas toen dat ik niet echt onder een boom was doorgelopen. En toch had er iets “splut” gezegd. Geen druppel dus.
Hmm.
Smerige rotvogels met hun irritante gekwetter!
Ik ben thuis maar onder een paar andere druppels gaan staan. Zo van die warme, en veel tegelijk. Kwestie van dat lentegevoel toch nog even weg te spoelen. Ik denk dat ik wat voorbarig was, deze morgen, met die lente. Hmpff.