Geplaatst op

S.M.A.K. – .Drawing – THE BOTTOM LINE

Sinds Bart en Dirk met Wijs vrienden van het S.M.A.K. zijn, gaan we af en toe naar zo’n VIP-diner, waarbij je op je gemak doorheen de tentoonstelling kan lopen, de kunstenaars aanwezig zijn, en er een diner volgt met meestal interessante tafelgenoten.

Deze avond was er weer zo eentje, rond de tentoonstelling .Drawing – THE BOTTOM LINE. Het werk van maar liefst 53 kunstenaars wordt tentoongesteld op de benedenverdieping, en we kregen de kans om rustig te kijken. Ik moet zeggen dat het me niet zo aansprak. De meeste tekeningen waren, nu ja, kinderachtig, al zat er in sommige toch wel een stevige boodschap. De enige die me echt raakten als mooi, bleken er van Michael Borremans te zijn.

Zoals het S.M.A.K. het zelf verwoordt: “‘The Bottom Line’ toont verschillende dimensies van tekenen als vorm van actuele kunst: van abstract tot figuratief, van kleine tot grote formaten, van snelle schetsen tot trage, grootschalige projecten of van tekenen als film tot tekenen als performance. Het inhoudelijke spectrum reikt van persoonlijk dagboek tot politiek betekenisvol, van zelfportret tot maatschappelijk groepsportret. Sommige tekeningen worden speciaal voor deze tentoonstelling gecreëerd. Ook gaan enkele kunstenaars in situ aan de slag.”

Ik verzeilde ook in een performance: in een klein apart kamertje zat een Italiaan, Andrea Galiazzo, met een hoop kleurstiften. Hij nam mijn hand en begon er prompt op te krabbelen, terwijl hij het ganse verhaal achter die krabbels deed. Hmm. Hij had misschien wel een punt, maar ik kan niet zeggen dat ik het echt kunst vond, ook al signeerde hij netjes met ‘Inky Way #206’. Nu ja. Ik hoop alleen dat het er toch een beetje vlot af gaat, of ik mag een en ander uitleggen maandag in de les.

21888708989_02f164d0e3_o

Het diner achteraf was lekker, het tafelgezelschap nogal… blasé. Het koppel naast ons was Antwerps, hij een galeriehouder, zij een ontwerpster van pokkedure kinderkleren en begeleidster van de portfolio’s van studenten van de Antwerpse Modeacademie. Op zich zeer interessant, ware het niet dat ze zichzelf nogal wat vonden, zelfs voor Antwerpenaren. Ach ja…

Vind ik het een aanrader, die tentoonstelling? Hmm. Ik ben er niet helemaal uit. Als je toch in de buurt bent en je hebt tijd, ja. Maar ik zou er niet speciaal kilometers voor omrijden, dat niet. Ieder zijn meug, denk ik dan.

Geplaatst op

Petanque

Ik had het al de hele zomer zitten zeggen, al van sinds we de petanquebaan aan de Blaarmeersen hadden ontdekt: ik ging met Merel petanquen. Maar keer op keer vergaten we de petanqueballen, of was het eigenlijk gewoon geen goed weer.

Tot vandaag. Ik haalde de oude competitieballen van mijn ouders van onder het stof, gooide ze samen met de picknick en dergelijke in de koffer, en we reden naar de Blaarmeersen. Merel stond te glunderen bij het idee alleen al, maar wilde toch eerst nog op het bankje in de zon een eerste sandwichke opeten. Het was er heerlijk in de zon, met haar nieuwe vestje aan.

Daarna legde ik haar het principe van het spel uit, en ze vond het de max! Vooral gooien met het cochonetje was blijkbaar superleuk.

Maar na een dik half uur was ze het toch beu, werd het ook wat frisjes, en opteerden we om nog onze wandeling te maken, langs glijbaan en water.

Ik blijf het er heerlijk vinden, daar aan de Blaarmeersen. En intussen weet ik ook waarom Merel zelf geen rugby wil spelen: ze vindt die mama-dochtermomentjes veel te leuk… Ik kan haar eigenlijk geen ongelijk geven :-p

 

Geplaatst op

Een nieuwe reeks zenoefeningen

Het nieuwe schooljaar is weer gestart, de rugby dus ook, en voor Merel en mij dus ook de picknicks aan de Blaarmeersen.

Vorige week hebben we het wijselijk overgeslagen: Merel was doodop, en na de trainingen zit ze pas na achten in bed, terwijl haar standaard bedtijd half acht is. Bart was op tijd thuis woensdag, en vrijdag konden de jongens mee met iemand anders. Oef.

Maar vandaag was het prachtig weer, en Merel is intussen ook alweer een beetje gewend aan het schoolritme, en dus gingen we picknicken.

We liepen wel eerst mee tot aan het veld, en daardoor waren we een beetje uit ons gewone doen, maar bon, we zijn evengoed geëindigd op de pier, om daar in het zonnetje heerlijk onze boterhammetjes binnen te spelen, en intussen te kijken naar de zwemmers die de pier als startpunt gebruiken. En dan hebben we het niet over gewone zwemmers, maar triatleten die in pak komen trainen in open water. Mooi om zien, eigenlijk.

We waren in het terugkeren zowaar helemaal zen. Missie geslaagd!