366 – 22 oktober 2016 – Labath
Zuipnat, of ’t scheelde toch niet veel
Een doodgewone vrijdag, dus ’s avonds met zijn allen naar de rugby. Merel wilde heel graag op de grote speeltuin, en dus parkeerden we aan die kant, en namen de grote zak met de picknick en zo. Ik keek even naar de lucht die stralend blauw was en waar de zon zeer enthousiast scheen, en verklaarde dat de paraplu’s enkel maar ballast gingen zijn. En dus togen de dochter en ik op weg, door de stralende zon.
We installeerden ons op een bankje aan de speeltuin, en meteen voelde ik nattigheid. Letterlijk. Een paar druppeltjes, maar ik zat netjes onder een boom, het zou wel meevallen, het was maar een vlaag.
Hmm.
Na een paar minuten zei Merel: “Mama, zouden we toch niet gaan schuilen? Het begint precies harder te regenen.” Ik keek rond, maar zag niet echt iets schuilenswaardigs, toch niet dichtbij. Behalve dan het piepkleine kleuterhuisje. Ik geef even een foto van vorige keer mee om te tonen hoe groot dat precies is, dat huisje.
Enfin, nood breekt wet, dus ik vouwde me in vieren, en geraakte net het huisje binnen. Net op tijd, want toen barstte het onweer stevig los, en was ik wat blij om opgevouwen in een kabouterhuisje mijn boterhammen te kunnen opeten.
Enfin, een half uur, een paar boterhammen, een gigantische onweersbui en een hoop spelletjes ‘Ik zie, ik zie wat jij niet ziet’ later, ondernam ik een poging om weer uit dat huisje te geraken. Wat simpeler lijkt dan het was. Uiteindelijk bleek ‘kont eerst’ het juiste manoeuvre om er weer uit te geraken. Merel kreeg zowat de slappe lach.
Maar we waren dus wel grotendeels droog, dat wel. Oef.
366 – 21 oktober 2016 – Blaarmeersen
366 – 13 oktober 2016 – KANTL
Nog eens een picknick
’t Was precies al even geleden, een echte picknick aan de Blaarmeersen. Maar ik opperde aan Merel de mogelijkheid om in de grote speeltuin te gaan spelen, in plaats van onze standaardwandeling. Het is iets verder wandelen, maar dat vond mijn kleine meid precies niet erg. En de speeltuin zelf? De max, zo bleek.
366 – 12 oktober 2016 – rijtje
366 – 22 september 2016 – Blaarmeersen
Poel
Wolf heeft sinds dit jaar ook AMC, ofte de opvolger van de notenleer, de algemene muziekcultuur. De uren hier in Evergem lukten aan geen kanten, en dus volgt hij nu les op zaterdag tussen tien en elf aan de Poel, in Gent centrum dus. Ik ben voor de eerste keer nog meegegaan, kwestie van het lokaal te vinden. En daarna, toen ben ik gewoon een uurtje gaan rondlopen in ’t stad. Eerst naar de Avalon, waar ik een prachtig subtiel paar witzilveren oorringetjes heb gekocht. Daarna heb ik een ganse wandeling gemaakt, van pokéstop naar pokéstop om Wolf van het nodige materiaal te voorzien. Winkelen is toch niet zo mijn ding. Wel heb ik nog een tijdje staan luisteren naar een cellist die Shostakovitch aan het spelen was, prachtig.
Ik keek er ook echt van op hoe druk Gent al is op een zaterdagvoormiddag na tienen. Serieus zeg! Iets voor elven stond ik tegenover de Poel bij café Labath, waar ze gelukkig ook meeneemkoffie’s hebben. 3,20 euro voor een latte is niet van de poes, maar man, dat is lichtelijk fantastische koffie! Zelf Wolf was er helemaal lyrisch over, en hij drinkt normaal gezien niet graag koffie. Eat this, Starbucks!
Ik weet dus wat ik vanaf nu elke zaterdagmorgen ga doen als het niet regent: een fijn wandelingetje doorheen Gent, en dan een koffie.
Enfin, we ‘stoven’ weg richting Melle, want Wolf had zijn eerste rugbymatch van het seizoen in het College van Melle. Hij moest er eigenlijk om elf uur zijn, maar dat werd half twaalf. we hoefden ons echter geen zorgen te maken, want blijkbaar is het geen evident terrein om te vinden, en we waren dus nog bij de eersten…
En toen ik thuis kwam, stond het eten netjes op tafel. Ik heb toch wel een fantastische vent…
Pokémonhunt
Vandaag werd er in Gent een massaal pokémon Go!-event opgezet: maar liefst 42 pokéstops in het centrum gingen van 13 tot 18 uur permanent gelured worden, en wat voor Gentenaars zouden wij zijn als wij daar niet naar toe zouden gaan, hmm?
Het hele gezin ging dus gezwind de fiets op: Merel bij mij op de aanhangfiets, en Bart op mijn oud reserve-exemplaar, en via het Gaardenierspad reden we fluks tot aan de Hema. Al was dat laatste stukje eigenlijk al niet meer zo fluks: een massa volk op straat, de Gentse Feesten waardig. Man man man, wat was me dat zeg! Bart ging nog snel even in de Hema een nieuw fietsslot kopen, want er waren tal van sloten mee, helaas zonder sleutel. Goed bezig, Waelekes! En toen begonnen we, na een ijsje uiteraard, aan ons rondje. Veel interessants hebben we niet gevangen, maar de pokéballs werden aangevuld, en we hadden vooral een zeer fijn gezinsdagje.
We gingen nog even wat typische dingen halen in de Albert Heijn, daarna nog even in de Hema, en tegen zessen stonden we gezellig allemaal thuis. Zo op een twintig minuten fietsen van ’t stadscentrum wonen, dat heeft toch zijn voordelen.