Geplaatst op

Deftig feestje…

Michael, een van de Korda boys, werd 29 en dat moest gevierd worden. Woensdag werden ook Wolf en ik uitgenodigd in Balen voor een feestje. Aangezien dat toch zo’n anderhalf uur rijden is, zag ik het niet meteen zitten, maar, zei Michael, we konden gewoon blijven slapen, Wim ging dat bed nog eens meebrengen, en Wolf kreeg een veldbed. Toen hij nog vermeldde dat hij thuis een torenvalk heeft en een korenslang, was ik meteen verkocht.

De andere gasten waren gevraagd vanaf zeven uur, wij mochten wat vroeger komen en gewoon blijven eten aangezien we zo lang onderweg waren. En dus stonden Wolf en ik daar gisteren rond half zes, en jawel, we waren erin geslaagd de regen mee te brengen, helaas.

Er werd gewokt, de partytenten werden opgesteld, de bar werd geposteerd, Mathias nam plaats met zijn materiaal, en ik denk dat ik rond acht uur de eerste cocktail van de avond in ontvangst mocht nemen: een Lazy Red Cheeks, met verse frambozencoulis en vodka en nog een paar dingen. Lekker!

Er kwam vooral larpvolk toe, en het werd een bijzonder aangename avond, ook al bleef het regenen… Voor een weddenschap ging Michael zich verkleden als meisje, en Kitana en ik hebben ons dan eens uitgeleefd met de make up. Hij heeft prachtig lang haar en een fijn gezicht, schoor zich glad, en wij mochten ons ding doen. Ongelofelijk gelachen, Micheline was een verdomd knap wijf!

Er werd zelfs gezongen, ik dronk veel te veel om goed te zijn – damn you Mathias met uw vodkacocktails, de enige alcohol die ik ongestraft kan drinken – en tegen half vier kroop ik met een stuk in mijn voeten in bed. Ik was niet de enige die niet helemaal nuchter meer was: de honden sliepen bij de ene, terwijl nog wat later de andere bij de honden sliep. Tsja…

Helaas, om half zeven was ik klaarwakker door de warmte en de muggen. Ik ben dan buiten wat gaan afkoelen en sliep dan nog een uur of twee verder. En tegen half tien zat ik met een aantal anderen alweer buiten met een kom frosties en een koffie.

Ik geef het toe: ik heb me al beter gevoeld dan vandaag. Nee, geen koppijn, wel een licht mottig gevoel. Ik heb vooral tukjes gedaan. Knap van die gasten, eigenlijk: mijn eerste lichte kater in zowat 26 jaar. Faut le faire.

’t Was de moeite, merci Michael!

Geplaatst op

De Mensheid

Met Véronique naar het theater is telkens weer een belevenis. Dinsdagnacht – of eigenlijk al woensdagmorgen – stuurde ze me een bericht: “Ga je morgen mee naar NTG? Het zal goed zijn!” Meer heb ik niet nodig, en dus waren we netjes tegen acht uur present op het Sint-Baafsplein.

“De Mensheid” van Grunberg en De Pauw is op zich ook een belevenis, vooral impressionant door de sopraan Claron McFadden. Wat een stem! En een toch wel indrukwekkende tekst.
Josse De Pauw neemt als advocaat de verdediging van de mensheid op zich, een diersoort die het meest van al belasterd en beledigd wordt, en dat is niet fair, vindt hij. Nu ja, vindt schrijver Arnon Grunberg, die, vreemd genoeg, de hele tijd netjes in pak op een vreemdsoortige roeimachine zit te zwoegen zonder een woord te zeggen.

Het geheel wordt opgeluisterd door de muziek van Claron McFadden en pianist Kris Defoort, die vaak zelfs gezongen commentaar geven op wat er gezegd wordt. Die tekst is… vintage Grunberg, zou ik zeggen. Prachtig geschreven, vaak nogal zwaar op de hand, en met schitterende quotes. Twee die ik (min of meer, sorry) onthouden heb, zijn:

“Het zijn alleen maar helden die willen sterven voor hun principes. De meeste helden zijn dan ook dood.”

“Liefde is als een onwerkzame pijnstiller. Ze doet de pijn wel verminderen, maar neemt de oorzaak niet weg. “

En dan… lijkt het alsof De Pauw aan het einde van zijn tekst is, maar dat betekent nog niet het einde van het stuk. Plots komt Grunberg van zijn roeimachine en moeit hij zich als auteur over de manier waarop de tekst gebracht werd. En gaan beide heren dieper in op de betekenis van de tekst, maken ze zelfs ruzie, ontpopt de auteur zich tot een waar acteur en weet De Pauw even van geen hout pijlen maken. Die epiloog is verwarrend, maar tilt het stuk wel naar een hoger niveau.

Al bij al een zeer fijn stuk, als je van teksttheater houdt. En van een glasheldere sopraanstem.

En als je dan nog kan afsluiten met een cocktail… Tsja, dan kan het helemaal niet meer stuk.


Bedankt voor de fijne avond, lieverd!

Een hele fijne bespreking van het stuk vind je overigens ook hier.

Geplaatst op

The Old Fashioned

Ik had u een tijdje geleden nog een bespreking beloofd van The Old Fashioned, et voilà! Ze is oorspronkelijk geschreven voor en gepubliceerd op Gentblogt. Uiteraard.

Cocktailbars. Bij het woord alleen al denk ik spontaan aan hippe locaties in New York, met knap jong volk, luide muziek, flashy belichting. De film ‘Cocktail’, quoi, met een nog jonge Tom Cruise.

Of, in een ander spectrum, een hotellounge van een chique hotel in Londen of Parijs. The Astoria, waar je enkel maar een cocktail kan drinken als je een smoking draagt, of een galajurk, en benen hebt van twee meter. Glamour, luxe, pure verwennerij. En vooral veel geld, dat ook, ja.

Niks van al het bovenstaande in The Old Fashioned, aan de Koning Albertlaan. Daar is vooral gezelligheid troef. En de jaren twintig (of zelfs nog iets vroeger), met een stevige vleug art nouveau. Ik ging er met twee vriendinnen iets drinken, en je komt in een heuse woonkamer terecht. Donkerhouten tafeltjes, stoelen en zetels met vloeren zittingen, en schattige kanten tafelkleedjes op de tafeltjes.

Een jongedame in charlestonkleedje bracht ons naar een tafeltje, nam de jassen aan, en overhandigde ons de kaart. Meteen vroeg ze ook of ze ons komkommerwater mocht brengen, blijkbaar een hele goeie dorstlesser. Ik heb het niet zo begrepen op komkommers en hield het bij gewoon water, maar ik vond de geste wel dik in orde. De kaart bevat een twintigtal verschillende cocktails, waaronder uiteraard – dat moet wel in een absinthbar – een aantal met het groene goedje. De ingrediënten staan netjes vermeld, net zoals een korte smaakomschrijving, en desgewenst geeft de jongedame nog een deskundige uitleg.

Ik stond in dubio: zou ik gaan voor de Apple Pie Martini? Die omschreven stond als, jawel, vloeibare appeltaart. Of misschien de iets pikantere Coriander Mule? Nah, ik koos voor The Cuberdon, die niet echt veel uitleg hoefde. Mijn gezelschap koos respectievelijk de cocktail van de dag, zijnde de Singapore Sling, en de Bruising Daisy (elf euro).

cocktail

Een goeie vijf minuten, en een hoop geschud en geroer van de beide heren in witte labojas achter de toog later, kregen we de drankjes. Niet erg groot, maar wel bijzonder, en bijzonder lekker.

De foto doet het eigenlijk geen eer aan, maar is dan ook getrokken met mijn gsm. Tsja.

Omdat we geen van drieën grote drinkers zijn, gingen we daarna voor een alcoholvrije cocktail (6 euro). Die staan niet op de kaart, maar als je even vermeldt wat je graag drinkt en wat niet, en wat je favoriete smaak is, maken ze iets op maat.

Intussen waren er nog een paar gezelschappen binnengekomen, had men ons vriendelijk gevraagd of we het erg vonden om van een tafel van vier naar een tafeltje van drie te verhuizen, en zat het eigenlijk gewoon vol. Niet moeilijk, want het is er niet groot, en het is er aangenaam zitten. De jaren twintigmuziek staat net luid genoeg, de bediening is discreet maar attent, en het is net alsof je effectief in een huiskamer zit. En voor mij hoeft Tom Cruise daar écht niet bij te zijn.

The Old Fashioned
Koning Albertlaan 115
Open op woensdag-zaterdag vanaf 20.00u
www.old-fashioned.be