Acta Diurna de muliere ludenti
Slapen tot negen uur en dan ontbijten, ne mens kan daar aan wennen, ja. Zeker als dat ontbijt dan nog buiten in de schaduw op een terras is met zicht op zee. Kobe en Merel zaten daarna weer bijna onmiddellijk in ons zwembadje, en Wolf en ik gingen even kijken of hij hier bij de …
Slapen tot acht uur, ontbijten, en zalig niksen. Zo zou je de ochtend alweer kunnen samenvatten. Met op de foto even de collectie noten en gedroogd fruit, en de koekjes en cakes, kwestie van een idee te geven. Daarna gingen de kinderen naar de kamer, en gingen Bart en ik een dooie zwaan wisselen voor …
Zwembadplezier, zo kan je dag twee inderdaad wel samenvatten. We sliepen tot half negen (!), allez ja, Bart en ik toch, de kinderen waren rustig filmpjes aan het kijken, maar waren ook nog niet lang wakker. Nog voor we goed en wel ons bed uit waren, zat Kobe al in het zwembadje hier. Zalig gewoon, …
Een wekker die afloopt om twee uur, nee, dat is het toch niet, geloof me. Maar ik had er een uur of drie slaap op zitten, en voelde me best oké. De heren sleepten de valiezen naar beneden, we staken er de toiletzakken en de elektronica nog in, en dat was dat: om 2.25 uur …
* Het is onvoorstelbaar hoeveel afval zo’n groot hotel moet produceren… Twee keer per dag worden onze vuilbakjes geleegd met een vers plastiekzakje, twee keer per dag krijgen we verse handdoeken – hoewel we ze netjes ophangen en dus volgens de kaartjes geen verse zouden moeten krijgen – die telkens weer in plastiek zijn verpakt, …
Boek vier in de reeks, en Dunnet slaagt er opnieuw in het hoge niveau van het vorige boek aan te houden. Net zoals bij The Lymond Chronicles speelt elk boek zich op een andere plaats af. In boek 1 ontpopt Claes zich tot Nicholas en legt hij de funderingen van The House of Niccolò in …
“Lectuur: “Scales of Gold” (The House of Niccolò #4) van Dorothy Dunnet” verder lezen
Ik weet het niet, 2018. Je was… vreemd. Vol. Te vol. Te veel. Te. Op meerdere vlakken, en dan helaas meestal niet positief. Je was te druk, te gestresseerd, niet alleen voor mij, maar ook voor Bart en de kinderen. De situatie rond mijn rug heeft er natuurlijk geen goed aan gedaan, en ook Wolfs …
Yup, ik begin eindelijk weer een sociaal leven te krijgen. Enfin, niet dat dat voor mij zo perse hoeft, ik ben niet zo sociaal van nature. In juli heb ik per definitie geen behoefte aan mensen: ik ben dan zó zotgeraasd op school, dat ik geen volk meer wil zien. Maar echt he. Meestal begint …
Mijn auto was afgekeurd halverwege juli: toen heb ik meteen de banden laten vervangen, maar was ik nog niet in de garage geraakt. Er is toen ook niet mee gereden, want mijn rug speelde spelbreker. Vandaag mocht ik hem binnensteken voor algemeen onderhoud, vervangen van de nodige filters en dergelijke, en nazicht voor keuring. Dat …
Vannacht vertrekken we dus naar Rhodos, voor wie het nog niet door had. En ik geef het eerlijk toe: het is met een bang hartje. Omwille van de rug dus. Gisteren ben ik begonnen met effectief de valiezen te vullen, beetje bij beetje, zoals ik al schreef. Bart had ze op Wolfs bed gelegd, zodat …