Acta Diurna de muliere ludenti
De vorige keer was het nog in winterse omstandigheden (hoewel), deze keer hadden we voor Ankoria, de kinderlarp, het perfécte weer: zo’n twintig graden, een zonnetje, en dus ideaal om een kostuum aan te hebben zonder je dood te zweten. Tenzij je moest vechten natuurlijk, dan was het wel naar de warme kant. Waar in …
In mei waren de meningen van de jongens over het larpen nog behoorlijk verdeeld: Wolf was wildenthousiast, Kobe zei dat hij het veel te griezelig had gevonden, en wilde niet meer mee. En hij bleef bij die mening, ook toen ik Wolf een maand of twee geleden inschreef voor de volgende Ankoria. Tot vorige week. …
Vandaag was er dus opnieuw Ankoria, de kinderlarp van Oneiros. Voor wie geen flauw idee heeft waar ik het over heb: ik heb het hier al eens uitgelegd. Wolf keek er al weken naar uit, raadpleegde de kalender die in de keuken hing, en telde af hoeveel dagen er hem nog scheidden van zijn tovenaarspersonage. …
Eindelijk is het gelukt: ik heb mijn Wolf ook aan het larpen gekregen! (Voor wie niet weet wat larp is: kijk hier). Hij was al langer gefascineerd door mijn kostuums en verhalen, en nu kon hij eindelijk zelf eens ondervinden wat het was. Sinds een paar jaar is er namelijk een kinderlarp voor kinderen van …
Merel had als kleintje in 2013 ooit een heksenkleedje van mij gekregen, een geel met zwart en een poesje vooraan. Ze is niet zot van verkleden, heeft het nooit echt gehad voor prinsessenkleedjes, maar dat heksenkleedje, daar was ze toch wel zot van. Ze had het in 2016 zelfs aan voor Ankoria. Maar na vijf …
Gisteren zaten Bart en ik wel in Hertog Jan, maar Kobe zat op Ankoria, de kinderlarp. Gelukkig moest ik zelf niet tot in Mol rijden en terug, maar kon ik hem gewoon bij Annelies en Erik afgooien, in Affligem. Dat scheelt al een heel pak in rijtijd, zodanig dat ik eigenlijk nog tijd had om …
Nee, sorry 2017, je was het toch niet. Na een slecht 2015 en een rampzalig 2016 had ik gehoopt dat jij je wat ging herpakken, maar helaas. Het werd er eigenlijk allemaal niet beter op. Mijn persoonlijke dieptepunt, met een enorm impact op mijn leven, was uiteraard mijn rug: de diagnose van spondylolisthesis zorgt ervoor …
Gisteren was er niet alleen Marie-Julie’s communie, het was ook moederdag. Ik mocht lang slapen, en zat dus om half tien aan tafel met versgebakken croissants, fijngesneden plakjes meloen, een paar aardbeien, en drie blij lachende kinderen aan tafel. Merel had een hartje gemaakt met spijkers in hout en een mooie kaart, van Kobe kreeg …
Nee, 2016, ik had je liever niet gekend. Sorry daarvoor, maar zo is het nu eenmaal. Ik dacht al dat 2015 een dieptepunt was, maar toen kende ik jou nog niet. Waarom, hoor ik je vragen? Hmm. Moet die vraag echt gesteld worden? Jij was het jaar waarin ik mijn ma verloor. Mijn ma, mijn …
Man man, wat een dag! Mijn eerste echte volledige vrijdag, en ik zal het geweten hebben! Les van 8.30u tot 11.00u, van 11.10u tot 12.55u, en dan een kwartiertje om snelsnel een bord stoverij met frieten binnen te stampen. Tegen 13.15u stond ik aan de fietsenpoort om toezicht te houden en pasjes te controleren. En …