Categorie: Wolf

Vandaag ben ik gezellig met mijn oudste zoon gaan rondlopen op het ‘Sfeerfeest’. Afgezien van die vreselijke naam, was het eigenlijk wel ok. Het hele Sint-Pietersplein was ter ere van deze 11juliviering verkeersvrij gemaakt, en dat is eigenlijk best wel fijn 🙂 Het is pas sinds de auto’s er gebannen zijn, dat het opvalt hoe groot dit plein eigenlijk wel is.

Binnen de drie minuten liep Wolf al trots te zwaaien met een klein papieren leeuwenvlagje, en nog een paar minuten later was hij aan het spelen met een even gele, met zwarte leeuwenkop bedrukte ballon. Veel volk was er jammer genoeg niet, maar bon, als de meeste mensen moeten werken, kan dat ook niet anders.

Door het initieel slechte weer en het ontieglijk vroege uur (toch voor zoiets) hadden we de kinderdisco gemist. Van één tot twee (de site van stad Gent kondigde aan half één tot half twee, zodat we ons al helemaal niet gehaast hadden) is veel te vroeg als je een kind deftig eten wil geven.

We liepen bijna dadelijk San met haar twee jongsten tegen het lijf, en daarna had Wolf het reuzenrad gespot. Het klein half uurtje aanschuiven nam hij er graag bij, hij wou echt wel eens op zo’n ding zitten. Het Sint-Amandsplein was de ideale plaats voor zoiets, het rad was net hoog genoeg om over alle daken heen te kijken, en was bovendien nog gratis ook. Alleen… Het mag dan een heerlijk sfeervol nostalgisch antiek ding zijn (Bij de ‘Verboden armen of benen uit te steken’ was een ‘e’ geschrapt), de veiligheid baarde me wel wat zorgen. De zitjes waren het best te vergelijken met die van een skilift: zitbankjes voor twee personen (of drie kinderen) met een aaneengesloten voetensteun, en een enkele baar als vergrendeling. Ik hield Wolf angstvallig vast, want die was er zonder problemen onderdoor geglipt. Nu, een ouder kan best zelf wel inschatten of zijn kind er in mag of niet onder diens begeleiding, maar hier en daar zag ik kinderen zitten zonder volwassene (er waren nogal wat jeugdgroepen op het plein), waarvan sommigen ook klein genoeg waren om onder de bar door te schuiven. Ik heb echt een paar keer mijn hart vastgehouden…

Verder hebben we nog even staan kijken naar Yevgueni, daarna een ijsje gegeten, een zakje kroakamandels gekocht en doorgelopen naar het binnenplein van De Wereld van Kina, alwaar San een koffietje zat te drinken en de kinderen aan het spelen waren. Ik heb me dan maar bij haar gezet, en Wolf ook laten spelen. Af en toe had ik ook hier mijn bedenkingen: er waren diverse spelen, maar blijkbaar zonder toezicht. Zo waren onze kinderen (twee vierjarigen en een tweejarige) op een bepaald moment zorgeloos met een paar stokken aan het spelen, zonder dat er ook maar iemand zich aan stoorde.
Blijkbaar waren er een hoop activiteiten en workshops voorzien, maar allemaal vanaf zes jaar. Jammer eigenlijk. Zowat het enige dat de kleintjes konden doen, was zich laten schminken, maar daar moest je dan wel weer drie euro voor betalen.
Nu, Wolf en Jan lieten het niet aan hun hart komen en amuseerden zich door een pluchen beest over een glazen afsluiting heen en weer te gooien 🙂

Als afsluiter van de dag zijn Wolf en ik dan nog even gaan rondlopen in de prachtige tuin van de Sint-Pietersabdij. Die was open voor publiek, en er stonden zelfs strandstoelen.
Ook hier heb ik, helaas, weer even mijn hoofd geschud. Ik weet wel dat die ruïnes die nog in de tuin liggen, in niet al te beste staat zijn, en dat er overal planten op groeien. Maar dat kinderen ze dan ongegeneerd als klimparcours gebruikten, waarbij de nodige stenen werden losgeschopt, kan toch niet de bedoeling geweest zijn? Of die twee kinderen die een zware steen tegen de muur keilden in de hoop andere stenen los te krijgen, onder het goedkeurende geknik van hun vader? En wat als er eentje naar beneden donderde?

Al bij al een heel aangename namiddag gehad, al heeft de opvoedkundige in mij het soms lastig gehad. Of zou dat pure beroepsmisvorming zijn, die des te harder naar boven komt nu het vakantie is?