Acta Diurna de muliere ludenti
Vandaag is het zes jaar geleden dat mijn leven ingrijpend veranderde. Zes jaar dat ik intussen al verantwoordelijk ben voor een klein leventje, een leventje dat ondertussen ook al niet meer zo klein is.
6 jaar.
Ik kan het me bijna niet meer voorstellen hoe het was voordien.
6 jaar.
Gelukkige verjaardag, Wolf!
Een post die eigenlijk vooral thuishoort op Misantropia (en daar dus ook te vinden is), maar die ik u hier alvast niet wilde onthouden.
Degene die van die vriendenboekjes voor kleuters heeft uitgevonden, moesten ze onthoofden, vierendelen en verzuipen in brandende pek!
Lagereschoolkinderen kunnen dat zelf invullen, maar kleuters dus niet. En wie mag dat dan doen, hmm? Juist, mama! En die kinderen kunnen dat dus nog niet eens zelf lezen ook. Trouwens, wie is er nu geïnteresseerd in de horoscoop van mijn kind? Of het feit dat zijn lievelingsfilm Madagascar is?
En dan moet daar nog een foto bij ook! Ik heb me dus al eens beziggehouden om een gans vel gelijke fotootjes af te drukken. Ik denk dat ik er nu al een stuk of twintig van heb opgebruikt.
Verbranden, die handel!
Tegenwoordig staat hier in huis regelmatig een CD van Kapitein Winokkio op, waar de kinderen behoorlijk verzot op zijn. Het zijn geen popliedjes, maar de gewone standaard kinderliedjes in een vrolijk jasje. Sommige ervan worden luidkeels meegezongen, de andere zijn ze nog aan het leren.
Halverwege de CD staat ook het liedje ‘En de boom staat op de bergen’. Dat is toch in elk geval wat wij hier in het Gentse zingen. Blijkbaar wordt het op de CD gezongen door een paar Antwerpenaren.
Wat Wolf de opmerking ontlokte: “Zeg papa, wat is dat, een bareg?”
En leg dan het verschijnsel Antwerps maar uit aan een vijfjarige!
En toen ging ik maar weer eens door mijn rug.
Deze keer heb ik er geen idee van wat de concrete aanleiding was: ik heb niks speciaals gedaan of opgepakt, tenzij natuurlijk een peuter van 16 kilo, jawel.
Zaterdag had ik een lichte zeurende pijn, en ook zondag was dat het geval. Ik heb nochtans alle gewone dingen kunnen doen, en ben zelfs zonder noemenswaardige problemen drie uur in het koor op een stoel kunnen gaan zitten. Wat ik dus blijkbaar beter niet had gedaan.
Want maandag morgen was het om zeep: ik ben opgestaan met echt wel veel pijn. Desondanks ben ik gaan lesgeven (je kan daar afwisselen tussen zitten, staan, leunen, en rondlopen), maar na twee uur, toen ik twee uur tussen had, ben ik toch maar weer even naar huis gekomen om plat te liggen. Dat doet deugd, maar echt beteren doet het voorlopig niet.
Ook een goeie nachtrust heeft niet geholpen. Deze morgen was het nog steeds niet in orde, en heb ik bijzonder hard op mijn tanden gebeten om te werken. Intussen heb ik boodschappen gedaan en lig ik nu weer in de zetel. Plat. Met de bijzonder toegewijde hulp van mijn oudste, die zijn volle vijf jaar bijzonder hulpvaardig in de schaal gooit, en de hond eten geeft, licht aansteekt, post haalt, telefoon brengt…
Lief he 🙂
Of hoe die dingen ook eigenlijk heten. Je moet maar eens kijken naar die glanzende gezichtjes 🙂
Vandaag zijn we gaan nieuwjaren bij mijn schoonouders. Naast een -alweer- heerlijk diner moesten er uiteraard ook nieuwjaarsbrieven gelezen worden. Vanaf volgend jaar hangt ook Kobe eraan voor de moeite, maar nu was het enkel nog Wolf, die tegenover zijn peter Koen heel hard zijn best doet.
Op zo’n familiefeest moet er bij ons altijd gevochten worden. Een spelegevecht, uiteraard. In onderstaand filmpje wordt mijn oudste broer in de speelkamer belegerd door de drie kleine jongens, terwijl Bart af en toe een beetje probeert te helpen.
Op het einde van het filmpje schokt het een beetje, maar da’s omdat ik zelf zo hard stond te lachen, dat ik het cameraatje niet stil kon houden :-p
Vakantie, en dus ook eindelijk eens tijd om mijn jongens van al hun lange hippiehaar te ontdoen. Wolf wou eigenlijk eens proberen wat dat gaf, zo wat langer haar, maar bij nader inzien bleek het toch niet alles te zijn.
Ik doe het nog steeds zelf, met de tondeuze op 21 mm. Op die manier gaat het snel, en staat het proper. En eigenlijk zien ze er allebei nog het beste uit met hun haar kort.
Ik ben alleen nogal jaloers op wat er op hun kopjes groeit. Ik denk dat ik er meer heb afgeschoren dan dat er op mijn hoofd staat.
Wolf moest lachen met het hoopje haar dat op de grond bleef liggen. “Kijk mama, het is precies het haar van een madammetje, een pruik of zo!”
Uiteraard kwam vandaag ook Sinterklaas hier ten huize.
De foto’s en filmpjes spreken voor zich :-p
De voorpret bij het zetten van de schoentjes was groot!
The loot :-p
De volgende morgen:
Nu de verbouwing achter de rug is, mogen de kinderen opnieuw op hun computer spelen. De PC heb ik boven gelaten, ze mogen nu mijn laptopje gebruiken.
Ze zitten dan samen een spelletje te spelen op het oude oude schoolbankje waar mijn eigen moeder nog heeft ingezeten. Toch schattig, he?
