Geplaatst op

Niet verstandig…

Bart was donderdagavond niet thuis, omdat hij een cursus begonnen is aan de Vlerick. Ik legde dus uit aan de kinderen dat papa terug naar school was, en dat ik dat eigenlijk wel wijs vond.

Wolf fronste nadenkend zijn hoofd, deed er even het zwijgen toe, en proclameerde toen: “Papa is eigenlijk niet zo verstandig hé”.

Mijn wenkbrauwen schoten de hoogte in. “Waarom niet?”

“Awel, hij heeft nu al zijn bedrijf Netlash waar hij het zo druk mee heeft. Als hij terug naar school gaat om iets anders te leren, dan gaat hij nog een bedrijf moeten oprichten, en dan wordt het alleen maar nog erger met druk zijn. En dat is toch niet zo slim?”

Ik kon niet anders dan lachen. Maar da’s toch knap beredeneerd voor een zesjarige, nee?

Geplaatst op

Minotaurus

De mensen die mijn achtergrond kennen, denken uiteraard dat ik hier een post ga schrijven over het bekende monster in het labyrinth van Kreta, een knappe Griekse mythe.

Niet dus. Het heeft er uiteraard wel mee te maken, maar het is veel wijzer 🙂 Een ganse tijd geleden was Bart uitgenodigd op de officiële voorstelling van een aantal gezelschapsspellen van Lego. Op het eerste zicht een contradictio in terminis, maar nee hoor! Lego weet het gegeven gezelschapsspel feilloos te combineren met zijn grote sterkte, namelijk het bouwen, variëren en improviseren met steentjes.

lego-minotaurus

Je krijgt een grote doos, en daarin zit een hoop bouwblokjes en een handleiding. Niks nieuws dus. Op die manier bouw je zelf je speelbord op. In ons geval – Bart had uiteraard niet toevallig voor de Minotaurus gekozen – kwam je een labyrinth uit, met in elke hoek van het vierkante speelbord vier miniventjes (ze kunnen op één tsjoepke) en in het midden een woeste minotaurus die je dreigde op te eten. Met een speciale dobbelsteen (die trouwens ook te veranderen en aan te passen is naar goeddunken) probeer je dus als eerste het midden te bereiken.

Ik denk dat we amper twee spelletjes gespeeld hebben, voor Wolf de spelregels al begon te veranderen. Hij veranderde eerst de dobbelsteen, begon daarna muren te verzetten, en liet zijn fantasie de vrije loop. Kobe trouwens ook: die had de dag daarna de doos uitgehaald, en met de muurtjes een hoge toren gebouwd, en een gevangenis voor de minotaurus. “Dan kan die ons niet meer bijten, he mama!”

Enfin, wel een aanrader dus: het spelletje zelf is leuk voor kinderen, en je kan het naar believen aanpassen als je het moeilijker en/of ingewikkelder wil maken.

Ik zou de andere spellen eigenlijk ook wel eens willen uitproberen.

Geplaatst op

Strak

Ik ben WoW aan het spelen (World of Warcraft, voor wie het niet kent, een online computerspel). Wolf komt even over mijn schouder meekijken, en ziet welke level ik intussen ben.

“Wow mama, strakke level!”

En weg was hij.

Geplaatst op

Scouts

Sinds vandaag zit Wolf in de scouts hier in Wondelgem. Ik heb het eigenlijk nooit zo voor het formele van scouts gehad, ik ben in hart en nieren een KSA-VKSJ- madam, maar bon, dat hebben ze hier niet op Wondelgem, dus dan maar de scouts.

Vorige week waren we het compleet vergeten, en had naar ’t schijnt zijn vriendje Evert de hele tijd zitten zagen over het feit dat Wolf er niet was.

Vandaag dus wel, en wel met schitterend weer!

Bart had hem gebracht en ging hem ook weer ophalen, en hij was pottezwart, steendood, en had zich keigoed geamuseerd.

Dat zegt genoeg zeker?

Geplaatst op

Wijsneus

We zitten hier ten huize met een wijsneus opgescheept. Getuige de volgende conversatie, bij het ontbijt (Wolf geeft me ’s morgens altijd mijn maagmedicatie terwijl ik de boterhammen smeer, en ik durf dat soms te vergeten).

– Oooooh Wolf, mijn pilletjes!

– (op net hetzelfde toontje): Oooooh mama, mijn siroop!  (de antibiotica voor zijn sinusinfectie)

Zijn gezicht erbij was trouwens goud waard :-p

Geplaatst op

Turnles

Ze lijken het echt wel te menen in de turnles tegenwoordig! Kobe gaat van twee tot halfvier, en vindt het bijzonder leuk, omdat het nog meer spelen is dan wat anders.

Wolf zit nu van half vier tot vijf in de basis, zoals hij zelf zegt, en daar wordt het al een pak meer au serieux genomen. Hij vindt het moeilijk, maar wel plezant. En gelukkig maar, want als hij thuiskomt om kwart over vijf, is zijn haar nog steeds kletsnat van ’t zweet. Ze doen ze precies serieus afzien!

Gelukkig is woensdagavond sowieso vast badmoment, maar anders zou hij toch meteen in de douche vliegen. Gelukkig kan hij intussen volledig zelfstandig douchen, en dat mag hij dan ook van mij als ze na school buitengespeeld hebben, en hij nog maar eens kliedernat is. Alleen heeft hij nog niet het verstand om dan verse kleren aan te trekken, of meteen zijn pyama, maar doet hij zijn vuile bezwete plunje opnieuw aan.

Mannen! Tsja, het zit er al van kleinsaf in, het moet dan toch iets aangeborens zijn…

Geplaatst op

Ouderavond

Gisteren was er de ouderavond op school voor Wolf. Die wilde ik echt niet missen: alle mogelijke informatie over wat ze zullen leren dit jaar, welke methodes er gehanteerd worden, wat er van hen verwacht wordt, en ook praktische dingen zoals turnkledij en dergelijke.

Zijn juf, zuster Riet, heeft een ongelofelijk goeie indruk gemaakt op mij: een heel rustig mens, no nonsense, die heel goed weet wat ze doet, en blijkbaar ook na al die jaren nog steeds passie heeft voor haar werk. Zo heb ik ze graag.

De leesmethode die ze zullen gebruiken, is Maan Roos Vis, de meestgebruikte methode hier in Vlaanderen. Ik ben benieuwd, Wolf kan alvast intussen het woordje IK lezen.

Het parcours rond rekenen heeft me minder overtuigd: zowat alle dingen kan Wolf al, die heeft hij zichzelf geleerd. Bon, ze kunnen er maar goed ingestampt zijn dan. Al hoop ik dat hij niet afhaakt omdat hij het te makkelijk vindt. Maar het kan best zijn dat zijn juf dan gaat differentiëren. Dat zien we dan wel weer.

En verder? Behoorlijk wat discipline, voor de speelvogeltjes die ze toch nog zijn. En inspelen op hun aangeboren leergierigheid.

Ja, ik zie het helemaal zitten, dat eerste leerjaar. En ik heb het gevoel dat Wolf dat ook vindt.

Geplaatst op

Tweede schooldag

En toen begon Wolf ’s morgens plots te huilen.

Blijkbaar was het hem een beetje te veel: de nieuwe school (hoewel, het is hetzelfde complex als de kleuterschool, en ze kennen ze dus al), de nieuwe verwachtingen, het moeten stilzitten in plaats van te mogen spelen, de nieuwe regels…

En blijkbaar was ook de turnles gisterenmiddag een beetje veel geweest: hij zit nu niet meer bij de kleutertjes, maar bij de basisgroep, waar het ook een stuk minder spelen is, en een stuk ernstiger wordt opgevat. Hij is nota bene stijf in zijn benen!

Ik vermoed dat het een combinatie is van hypersensitiviteit (waar ik overigens moeilijk mee omkan) en faalangst. Ik heb hem tegen me aan getrokken, een hele dikke knuffel gegeven, zachtjes op hem ingepraat, en zijn tranen weggeveegd.

En toen was hij er weer helemaal klaar voor, voor zijn nieuwe schooldag.

Geplaatst op

Eerste schooldag

(postje origineel geschreven voor Gentblogt)

7.00u. De wekker gaat af, voor het eerst in twee maanden zo vroeg. Ik rek me uit, en zie tot mijn grote vreugde dat buiten de zon schijnt. Dan kunnen we tenminste met de fiets naar school, en vermijden we de gigantische autochaos op deze eerste schooldag.

De kinderen wakker maken hoeft niet: zodra ze mijn voetstappen op de trap horen, zwaait hun kamerdeur open, en huppelen ze me allebei tegemoet. Ze hebben er duidelijk zin in! De kleren lagen al klaar, de boekentassen waren al grotendeels klaargezet, dus nu is er niet echt veel stress meer. Ze vinden het voor een keertje zelfs jammer dat ze te vroeg klaar zijn, en nog even mogen spelen.

eersteschooldag

Iets voor half negen zet ik Kobe in de fietsstoel, neemt Wolf zijn eigen fiets, en rijden we samen met papa naar school. Daar is de speech van de directrice net begonnen. Deze keer is er duidelijk voor geluidsversterking gezorgd, we verstaan alles prima, maar toch duren die twintig minuten te lang voor onze kinderen. Kobe, die net drie is en dus nog eens naar de eerste kleuterklas gaat, mag gelukkig al meteen naar de klas, en straalt als hij zijn juf terugziet. Als een echte ancien hangt hij zijn jasje aan de kapstok, zet zijn boekentasje in het rek, en loopt de klas binnen. Het feit dat ik hem moet terugroepen voor een knuffel zegt al veel: hij vindt het duidelijk leuk op school.

Wolf staat intussen nog buiten met zijn papa tussen de menigte, maar heeft wel al een paar vriendjes gevonden.

eersteschooldag2

Het wordt kwart voor negen, en ik zie veel ouders afscheid nemen en vertrekken, waaronder mijn wederhelft: de plicht roept, en de speech duurt verder.

speech

Wolf en co laten het niet aan hun hart komen: ze kletsen en giechelen honderduit, en dus heeft Wolf het maar half gehoord als de naam van zijn juf wordt afgeroepen. Vertwijfeld komt hij op me af: “Ik weet mijn juf niet zijn!” en de tranen staan in zijn ogen. Tsja, de stress van het eerste leerjaar zeker? Samen gaan we op zoek, en gelukkig weten we de klas zijn. De juf is er al, samen met een hoop klasgenootjes.

klas1

Snel kiest hij een bank uit naast een vriendje, en keurt me geen blik meer waard. Hier moet er wel geleerd worden, hé! Lezen, schrijven en rekenen, hij kijkt er immens naar uit.

klas2

Ik krijg nog een grote glimlach wanneer de juf alle ouders vakkundig buitenkuist, en daar moet ik het mee doen.

Het is wennen, elke keer weer, zo’n eerste schooldag, maar als je die stralende ogen ziet, laat je ze met een gerust hart achter, geloof me.

Geplaatst op

Domino Day

Woensdag was Wolf met houten blokjes beginnen spelen, en had er een domino van gemaakt. Alleen had hij niet echt veel blokjes, en waren ze eigenlijk ook niet zo geschikt. Ik vertelde hem dat oma een doos echte dominostenen staan had, en dat hij ze maar moest vragen.

Toen hij donderdag bij oma toekwam, was dat dan ook effectief zijn eerste vraag. Zijn opa en hij hebben de hele dag, en ook vrijdag, nog zitten spelen met de steentjes, en ganse parcours gebouwd.

Vandaag heeft Wolf ze al vroeg weer uitgehaald, en hij heeft zijn papa, en zelfs mij kunnen overtuigen om mee te doen.

Het resultaat (enfin, een paar van de vele):

(ter mijner verdediging: ik was aan het telefoneren met mijn ma, en wist niet dat ze filmden)