Categorie: Wolf

Nee, heren, dat heeft niks te maken met genetkouste en van konijnenoren voorziene pronte jongedames. Dat heeft zelfs totaal niks in die sector te zien.

Wolf had vandaag voor het eerst vriendjes die zomaar kwamen spelen. Zomaar, zonder verjaardagsfeestje of ouders die eventjes hun kind kwijt moesten, of eentje dat toch bleef plakken omdat ik hen was gaan afhalen van de turnles.

Wolf had gewoon aan zijn twee beste vrienden verteld over Lego Heroica, en blijkbaar met zoveel gusto dat ze het dolgraag eens wilden spelen. En dus werden er hier twee zevenjarigen netjes aan de deur afgeleverd rond een uur of twee, om dan om twintig na drie terug opgehaald te worden voor de gezamenlijke turnles.

Ik denk dat ze eigenlijk wel vaker eens mogen komen spelen. Da’s lekker rustig, en Wolf is er verzot op.

Mijn kleine Wolf wordt groot, jawel.

Ik ben vandaag namelijk met hem een scoutshemd gaan kopen, compleet met alle badges erbij.
Vorig jaar kreeg hij nog geen, omdat ik eerst wilde zien of hij eerder een aardje naar zijn moeder had (20 jaar jeugdbeweging) of naar zijn vader (gloeiende bloedhekel aan alles wat naar jeugdbeweging neigt). Het is dus het eerste geworden: hij gaat zeer graag naar de scouts, al lukt het lang niet altijd omdat we op zondagnamiddag nogal vaak andere verplichtingen hebben.

En dus zijn we richting Lange Violettestraat getrokken, en liep hij trots als een pauw rond in zijn nieuwe hemd. En mag mama vandaag nog een hoop badges op het hemd naaien. Al een geluk dat ze daar in de winkel een handleiding van hebben, want al die dingen hebben een vaste plaats.

En glunderen dat hij deed! Volgende keer neem ik een foto, beloofd.

Vrijdag had Wolf een gans pak toetsen van rekenen mee: effectieve toetsen, en oefeningen die op punten werden gezet. Hij deed heel erg nonchalant over die toetsen, en dus bekeek ik ze eens grondig. En was ik op slag een bijzonder trotse mama.

Want mijn Wolf, die heeft amper één enkel verstrooidheidsfoutje gemaakt, waardoor hij één keer 24,5/25 had. En voor de rest alleen maar maximumscores.

Ik gaf hem er een superdikke knuffel voor, en ik weet eigenlijk niet wie van ons twee er het meest glunderde.

(En toch kon ik het niet laten een wenkbrauw op te trekken bij dat ene domme foutje, waarvoor hij ‘sorry’ stamelde en heel erg schaapachtig keek, zoals alleen jongetjes van zeven schaapachtig kunnen kijken.)