Lezing.

Donderdagavond, hier in Mariakerke, over de brand in Rome, en hoe je daar iets aan kon doen. De spreker is een begenadigd verteller, het zal dus wel interessant worden.

Meer info hier op Gentblogt (waar anders?)

Hartverwarmend

Leerlingen kunnen toch soms kiekens zijn. Maar als ge even nog iets gaan regelen zijt, en ge ziet bij het binnenkomen van uw klas zestienjarigen het volgende op bord staan, wel, dan weet ge dat ge toch ergens wel goed bezig zijt. Ook al slaat ge hen met de toetsen om de oren, en maakt ge het hen niet gemakkelijk.

Lieverdjes, ik zie u ook graag!

schoolbord

Verbetering

Vandaag is er gelukkig wél verbetering!

Deze voormiddag lesgegeven, dan even thuis neergelegen, en dan naar de osteopaat. Die mijn bekken gekraakt heeft, waardoor ik plots weer recht kon staan. En de pijn weg was! Yay voor osteopaten!

Van pure blijdschap ben ik aansluitend richting kapper gereden (mijn haar is kort, en ik vind het niet echt mooi deze keer. Bof, het groeit wel terug.) die gelukkig net tijd had, nog even bij een vriendin binnengesprongen die ik in tijden niet had gezien, en dan even langs Barts kantoor om de vooruitgang in de verbouwingen te zien. Dan de kinderen gehaald. Nog even naar de Brico om een nieuwe bureaulamp en bestelde vuurtjes, naar de bakker, Merel opgehaald, iedereen van eten voorzien, en dan achter mijn PC, om hier te bloggen.

Yup, blij om terug een rug te hebben die naam waardig!

Druk…

Wolf is ziek.

Op zich is dat niet echt bijzonder, dat gebeurt wel vaker. Zondagavond had hij, in het terugkeren van bij Omaly en Bompa, moeten overgeven in de auto. Ook dat gebeurt wel vaker. Gisteren was hij dan toch naar school gegaan, maar ze belden al snel dat ik hem moest halen, dat het niet meer ging.

Deze morgen heb ik hem dan bij mijn ouders afgezet, want het ging duidelijk nog niet erg goed. Hij heeft daar vooral veel geslapen, en nauwelijks gegeten.

Rond zes uur – ik had nog repetitie met een aantal collega’s en leerlingen voor een cultuuravond nu vrijdag – ben ik dan snelsnel Kobe gaan ophalen in de opvang en daarna Wolf gaan afhalen. En dan naar huis, hen eten geven en in bed steken. Bart had gelukkig Merel opgehaald intussen.

Maar ik ben moe. En door en door koud. En ik krijg het allemaal niet meer helder in mijn hoofd: er zijn zodanig veel dingen waar ik aan moet denken, die ik niet mag vergeten, die nog moeten geregeld worden, dat het soms een beetje te veel wordt.

Ik denk dat ik direct eens een lange stoomdouche ga nemen. Om op te warmen, en misschien iet of wat meer helderheid in mijn hoofd te krijgen.

Duim met mij dat ik niks vitaals vergeet de komende dagen. Ugh.

Uitstap

Vandaag heb ik een fijne, fijne klasuitstap gehad. Ik had de eer om met onze vijfdes mee te gaan naar Brussel, naar het federale parlement, en in de namiddag naar het Magrittemuseum. Ik had geen van beide al gezien, en wilde ze dus echt wel eens meemaken.

Het parlement, wel, da’s toch eens een belevenis. Je krijgt kort de werking van onze parlementaire democratie uitgelegd, een rondleiding doorheen het gebouw, en een schets van de geschiedenis die erbij hoort. Echt wel interessant.

parlement1

Ook de leerlingen deden hun best om te luisteren, op te letten en vragen te stellen, al werden die door de ietwat saaie gids vaak vakkundig genegeerd.

parlement3

Het doet toch wel iets, zo op de banken van zowel senaat als parlement te zitten, zeker als je dan de namen herkent van degenen die ons na quasi 500 dagen nog altijd niet van een regering hebben voorzien.

parlement2

In het Magrittemuseum mochten helaas geen foto’s genomen worden, vooral omwille van copyrightredenen, blijkbaar.
Ik moet toegeven, ik vond het machtig interessant. En ik was zeer trots op mijn leerlingen, die zich al bij al zeer aangenaam hebben gedragen, effectief zeer aandachtig waren, en mooie discussies over de werken hebben gevoerd. En ook een duidelijke, onderbouwde voorkeur voor bepaalde kunstwerken uitspraken.

Mooie dag gehad, echt wel een mooie dag.

Onbedoelde snipperdag

Deze voormiddag was ik vrolijk aan het lesgeven, toen plots mijn telefoon ging. Ik verontschuldigde me bij mijn leerlingen, en zei dat ik ging kijken of er misschien niks was met de kinderen. En jawel, Mariavreugde aan de lijn: Wolf was misselijk, en lag op een bedje in het secretariaat. Of ik hem niet kon komen halen.

Ik aarzelde, en vroeg of ze niet nog even konden wachten om te zien of het beterde. Een twintigtal minuten later, tijdens de speeltijd, belde ik even terug: hij was nog steeds misselijk. Hmm. Ik heb mijn volgende klas richting studie gestuurd, mijn zesdes dispensatie gegeven (groot gejuich steeg op: een extra lange middagpauze in dit zalige weer) en ben hem gaan ophalen. Hij was zo slap als een voddeke: het was zo ongelofelijk warm in de klas, en daar kon hij niet tegen. Thuis heeft hij zich op de canapé gelegd, roerloos. Drinken had hij al gedaan, maar eten wilde hij wel: hij had honger. Ik heb hem wat peperkoek gegeven, en van die suikerboost knapte hij helemaal op: tien minuten later was hij weer zijn vrolijke levenslustige zelf.

We hebben dan samen pizza gegeten, en ik heb hem een snipperdagje gegund: hij hoefde van mij niet terug naar school, en zelf moest ik geen les meer geven in de namiddag. Hij heeft heerlijk buiten gespeeld, en we zijn samen een aanvulling voor de schommel gaan halen: een nieuw tweezitje want het oude was doorgeroest, en een driehoekig klimding voor de extra haak, die tot hiertoe nooit gebruikt was.

Man man man, wat een welligheid! Toen we Kobe gehaald hadden, waren ze er beide niet van weg te slaan. En ik moest foto’s nemen van hen, en Wolf heeft dan ook maar een foto genomen van mij.

schommel1

schommel2

schommel3

schommel4

mamagras

Fantastische woensdag

Deze morgen kroop Kobe bij me onder de dekens, en klaagde dat hij keelpijn had. Hij was hangerig en huilerig, en omdat ik op woensdag niet naar school moet, mocht hij van mij thuisblijven. Hij straalde bij het idee alleen al, en heeft de hele voormiddag ongelofelijk mooi zitten spelen, voornamelijk op zijn kamer, terwijl ik aan mijn PC zat te werken. Af en toe kwam hij naar beneden: “Mama, mag ik het Spidermanpak aandoen?” Dat was hem karrevrachten te groot, maar hij glunderde. Een beetje later kwam hij naar beneden met een piratenhoed en ooglap, en een indianenbroek: hij had duidelijk de verkleedkoffer ontdekt.

Wolf moest daarom voor de eerste keer alleen te voet naar huis komen. Het is nog geen kilometer, we doen de weg altijd per fiets, en het eerste stuk doen ze samen onder begeleiding in een rij, zodat hij ook nergens een drukke baan over moet. En toen was het kwart over twaalf, en prutste ik wat aan Kobes fietsje, zodat ik hem zou zien afkomen. En zag ik de buurjongens aankomen, maar geen Wolf. Hmm. Toen ik hen aansprak, hadden ze Wolf helemaal niet gezien. Paniek! Ik belde naar school, en daar gingen ze even kijken of hij toevallig toch in de opvang was gebleven. Terwijl ik zenuwachtig met de telefoon rondliep, hoorde ik plots de garagedeur: Wolf! Met de opmerking: “Ja mama, moet je nu wat weten? Die rij ging tot aan de kerk, en ik moest dus helemaal langs een andere weg naar huis komen!” Hij wist dus niet dat er twee rijen waren, die elk een andere kant uitgingen. Gelukkig kent hij de buurt vrij goed en kon hij dus zijn weg probleemloos vinden. Amai mijn hart!

Maar verder hebben we enorm genoten van het heerlijke weer: ze hebben de hele tijd buiten gespeeld, terwijl ik was ophing, het gras afreed, struiken en bomen snoeide, het compostvat opstartte, brood bakte, ijsjes uitdeelde, stronken afzaagde en de schommel verzette. Yup, onze zware houten schommel, samen met de jongens, compleet op een andere plaats. Ik heb er wel eerst de glijbaan afgevezen, dat scheelde al een pak qua gewicht.

En toen bleek meteen weer wat een grenzeloze fantasie kinderen toch hebben: de neerliggende glijbaan werd dadelijk Langhors, het hele lange paard uit Pluk van de Petteflet (die ik nu aan het voorlezen ben ’s avonds). De touwen van het kapotte schommeltje waren dan de teugels, en Kobe was de majoor en Wolf de adjudant.

langhors

Zalig toch?

Onverwachte lunch

Dat is eigenlijk wel fijn: twee vriendinnen twitteren tegen elkaar dat ze vandaag niet gaan lopen, maar eigenlijk liever gaan lunchen in de Mub’Art. En aangezien ik nog geen eten voorzien had en maar moet beginnen lesgeven om kwart voor twee, ben ik meegegaan.

We hebben fijn zitten kletsen, lekker gegeten, een goeie koffie gedronken, en toen was ik te laat op school. Tsja, ik was de werken aan de Charles De Kerckhovelaan compleet vergeten, en stond dus vast in de file. Normaal gezien is een kwartier méér dan voldoende om van de Heuvelpoort naar Mariakerke te rijden, toch op dat uur. Nu niet dus. En dat dan in het begin van het schooljaar, ik ben weer goed bezig.

Maar ik heb wél een fijne middag gehad. Bedankt, Sofie en Melanie!

(En een bespreking van de Mub’Art volgt nog wel op Gentblogt)

Eerste schooldag

Jawel, we zijn alweer zover.

Wolf gaat naar het tweede studiejaar, om te leren rekenen tot honderd (wat hij eigenlijk feitelijk grotendeels al kan) en vlotter te leren lezen, en Kobe gaat naar het tweede kleuterklasje. Ze worden groot, meneer.

1september

Alleen kan Kobe het nog steeds niet laten bekken te trekken op foto’s. Nu ja… En Wolf was al zijn boekentas vergeten. Dat kind is een pak erger dan ik, die vergeet nog veel meer. Ik ben nog mogen terugrijden om zijn rugzak.

Ze keken er allebei wel naar uit: Kobe liep onmiddellijk zijn klasje binnen, Wolf ging nog wat stoer doen met zijn klasgenootjes.

1september4

Maar het hele verslag vind je hier op Gentblogt. Met extra foto’s.