Nazomer

En dàt het nazomert!

Gisteren was het al 28°, vandaag zal dat niet minder geweest zijn, denk ik. Ik haalde de jongens af van de muziekles om drie uur, gaf iedereen een vieruurtje, ze deden snel hun huiswerk, ik pakte een hoop gerief in, en wég waren we, richting Blaarmeersen.

Ik vermoed dat het kwart voor vijf was tegen dat we er waren, en we hebben dus een uur kunnen zwemmen. We waren overigens duidelijk niet alleen. Ik laat u even meegenieten van een paar foto’s, getrokken rond half zes. Half september, mensen, half september.

IMG_1850

IMG_1851

IMG_1847

IMG_1848

IMG_1849

IMG_1858

IMG_1853

IMG_1855

IMG_1856

IMG_1857

IMG_1859

Tegen kwart voor zes riep ik ze uit het water, trokken de jongens hun rugbykleren aan, en renden ze – bijna te laat – naar het veld.

IMG_1860

Merel en ik, wij genoten nog verder van de zon en van onze picknick.

IMG_1861

IMG_1863

Zo’n nazomers, dat mag van mij wat langer duren.

Clubdag in de rugby

Net zoals vorig jaar was er ook dit jaar een clubdag bij de GRFC, of de Ghent Rugby Football Club. Ik was gevraagd om het te presenteren, en eigenlijk zat het wel goed in elkaar. In elk geval minder chaotisch dan vorig jaar :-p

Helaas was er gigantische file rond Erpe-Mere, en zaten blijkbaar nogal wat mensen vast in die file, maar bon. Kwart over zes liet ik de voorzitter aan het woord, daarna de gloednieuwe trainerscoach, en dan stelde ik de ploegen van de -12 jarigen voor en stuurde hen richting veld. Ha ja, de kleintjes hebben toch niks aan al dat gespeech.

Er kwam nog een woordje van de secretaris, de rest van de teams werd voorgesteld, en er volgde een grote gezamenlijke training, mét ouders erbij. Afsluiten deden we met versgebakken frietjes ^^

Eigenlijk was het vooral een bijzonder gezellige boel, mede dankzij het excellente weer natuurlijk. Ik trainde niet mee, ik nam foto’s, terwijl Merel met haar rugbyvriendinnetje Hasse (en haar mama) vrolijk ronddrentelde.  De hele reeks is te bezichtigen op de FB pagina van de rugby, ik geef er hier ook een paar mee.

10628315_10203922156326960_449508762171836547_n

IMG_1678

IMG_1679

IMG_1699

IMG_1701

Hoofdtrainer Michel stond het even uit te leggen.

IMG_1711

IMG_1776

 

Rugby

Vandaag was er weer rugby, na twee maanden vakantie. De zon scheen, de kinderen hadden er zin in, en… Wolf mocht dus niet. Hij loopt zelfs nog op krukken, van rugby was er dus geen sprake. Het piekte, zei hij: hij wilde zo graag meedoen, maar dat ging uiteraard niet. Dus keek hij maar, en probeerde nog iets op te steken.
Ernest was er ook, het tweede zoontje van Gwen en Erik. Voetbal is niks voor hem, maar rugby hopelijk wel. Wel ironisch: in Zuid-Afrika is voetbal de zwarte sport, en rugby de blanke sport, en hun twee zonen doen het net andersom ^^

Merel amuseerde zich ook te pletter: er was namelijk Hasse, een ander hoogblond klein mormel wier broertje ook speelt, en met wie zij zich de hele tijd al giechelend heeft geamuseerd. Met veel dank aan de mama, overigens: die zag het zitten om met die twee meisjes een soort training op zich te houden. Fijn om zien!

IMG_1626

IMG_1623

IMG_1624

Jammer eigenlijk dat Wolf niet kan stappen, of we hadden er een heerlijke wandeling van gemaakt!

Knieperikelen

IJs, kinegel en wat rust ging voldoende zijn voor de zere knie, dachten zowel Wolf als ik.

Niet dus.

Deze morgen kon hij nauwelijks stappen, het dutske. Toen ik hem sommeerde niet flauw te doen, dat het wellicht enkel wat stijf was, en dat hij eens moest proberen normaal te stappen in plaats van te manken, keek hij me met grote bange ogen aan, voldeed aan het verzoek, en begon prompt te huilen van de pijn.
Juist ja.

Geen rugbykamp meer dus voor hem, maar wel dokter. Ik belde naar mijn vaste knie- en-andere-gewrichtenspecialist, ook wel gekend als orthopedist, ook wel gekend als Wouter Van den Broecke, en die wilde er ons tijdens zijn spreekuur vanavond wel nog tussen pakken. Oef.

Het verdict: niks arterieels, niks gebroken, niks aan zijn knieschijf, maar wellicht de laterale gewrichtsband die uitgerokken is. Hij wilde echter zekerheid, en stuurt ons daarom morgen naar de radioloog voor een echo.

Voorlopig moet Wolf het doen met ijs, kinegel, en een paar krukken. Al een chance dat ik dat standaard in huis heb, zeker

Eemhof: dag vier en einde

Ik had de wekker om acht uur gezet, kwestie van op tijd uit het huisje te zijn zonder ons te moeten opjagen.

We ontbeten op ons gemakje, met broodjes en rozijnenkadetjes (ik heb geen beter woord, want het waren effectief van die zachte broodjes die je enkel in Nederland vindt) en pistolets voor 9 man ^^, en ik smeerde ons dus ook een uitgebreide lunch.

We ruimden op, de kinderen amuseerden zich rot met het aftrekken van het beddengoed, en ik laadde in. En stelde vast dat ik niet alleen niks was met het restje koffie dat ik nog had, omdat ik de koffiefilters al aan Bart had meegegeven, maar dat ik ook de grote afwas met de hand mocht doen, omdat ook de vaatwastabletten intussen alweer in Wondelgem zaten. Zucht.

Bon, om half elf trokken we de deur achter ons dicht, namen het zwemgerief, en gingen nog even zwemmen. Tot mijn grote verbazing was het er echt niet drukker dan anders. Ik had verwacht dat het merendeel van de gasten nog zou gaan zwemmen, maar dat was duidelijk niet het geval.

We genoten, al vond Kobe het jammer dat hij nu niet in de wildwaterbaan kon gaan, nu ik bij zijn zusje moest blijven. Tsja. Tegen half een vond ik het welletjes, en tegen één uur zaten we op een bankje aan het haventje boterhammen te eten en wespen weg te slaan. En tegen twintig over zaten we in de auto. De GPS zei half vier, en dus had ik nog een drie kwartier speling om op tijd te zijn op Wolfs rugbykamp.

Helaas.

Er waren werken op de ring rond Utrecht, en er was wat verderop een ongeluk gebeurd, en dus tikten de minuten traag weg… Exact op de grens met België begon het ook nog eens te regenen, waardoor alle verkeer net dat beetje trager begon te gaan. Gelukkig hadden we geen problemen rond Antwerpen, maar de maximumsnelheid bleef rond de honderd hangen, en dus kwamen er nog meer minuten op diezelfde GPS bij. Gelukkig heeft Merel bijna twee uur liggen slapen, en ook Kobe was een tijdlang onder zeil.

IMG_0674

Al bij al was het half vijf voor we op de Blaarmeersen stonden, en zelfs nog iets later voor we doorhadden dat Wolf niet in de Piereput zat, niet in het rugbyclubhuis, maar in de cafetaria van de atletiek. Faut le savoir.

En op de vraag hoe het was geweest, antwoordde hij: “Slecht.”

?

“Ha ja, mama, het kamp zelf was vree wijs en vree goed, maar ik heb mijn knie wat pijn gedaan in de voormiddag.”

Effectief, hij was wat aan het manken. Ach ja, ijs erop, kinegel, wat rusten, en we zien morgen wel weer. Desnoods doet hij zijn brace aan, en zegt hij tegen de lesgevers het wat rustiger aan te doen.

Dat hebben we vanavond trouwens allemaal gedaan. De kinderen waren blij terug in hun eigen huis te zijn, met hun eigen tv-programma’s en hun eigen speelgoed, en ik had mijn grote, vlotte PC terug. Oef ^^

Maar damn, het was daar toch mooi!

Sidney Gale

De naam uit de titel zegt u wellicht niks. Dat is ook heel normaal, tenzij u bij de Gentse rugby speelt. Dan zou u zich diep moeten schamen, want dan heeft u het feest van vandaag overgeslagen.

Sidney Gale was in de jaren ’70 een schitterende speler en trainer van Gent Rugby, in wiens ere er elk jaar nog prijzen uitgedeeld worden op het Sidney Gale Cup Gala. Pas op: ik ben er vóór dit jaar ook nooit naartoe geweest, zelfs niet toen mijn broer het won. Toen zat ik zelf al lang niet meer in de rugby. Vorig jaar konden we om een of andere reden niet, maar dit jaar was me gevraagd het boeltje te presenteren, en aangezien ik daar toch wel zo’n beetje een opleiding voor gehad heb, zag ik dat wel zitten.

Ik heb dus de boel aan elkaar gepraat, de winnaars naar voor geroepen,  en tussen beide delen in zijn er frietjes met warme beenhesp verorberd, ook door Wolf, Kobe, Merel en zelfs Bart, die speciaal langs waren gekomen.

Voor herhaling vatbaar? Welja. Ik heb toch sterk de indruk dat de jongens gaan blijven spelen. Ze zijn nog steeds dolenthousiast over hun sport.

Jeugdfinales rugby

Dat het een hectische dag was vandaag, en dat mijn voeten pijn doen. En vooral: dat het toch echt wel serieus veel geregend heeft vandaag. Serieus jong, moest dat nu?

Het waren namelijk jeugdfinales van de rugby: 1800 spelertjes van gans België, tussen vijf en vijftien jaar oud, mét ouders/trainers/begeleiders. We mogen dan wel een superdeluxe clubhuis hebben, zoveel volk kunnen we écht niet accommoderen, zeker niet in de regen. Gelukkig waren er zeer veel tentjes en luifels, en zat de sfeer er toch in. Ik ben toegekomen met de kinderen iets na negen, en ben dadelijk beginnen werken. Zelfs mijn eten – een pakje frieten en een croque – heb ik opgegeten terwijl ik aan de kassa zat, en ik ben pas gestopt toen ook de jongens hun medaille hadden gekregen, zo rond een uur of vijf. Ik was compleet pompaf zeg.

Maar ik denk dat het goed was. Nee, ik weet eigenlijk wel zeker dat het goed was.

Een zicht op het zenuwcentrum: het secretariaat van de rugbybond, dat alle scores bijhield en het wedstrijdschema opstelde.

IMG_9251

Er was zelfs een verkoopsstand. Wolf kon niet weerstaan aan een schattig mini rugbyballetje van Gilbert.

IMG_9253

Twee mensen van de rugbybond, vrolijk aan het afzien in de striemende wind.

IMG_9254

Matchke van onze U7s.

IMG_9256

Een overzicht van de paraplu’s

IMG_9261

Gelukkig hadden veel clubs hun eigen luifeltjes mee.

IMG_9262

Zicht op ons mooie, maar natte clubhuis

IMG_9263

En dan het omgekeerde zicht: vanuit datzelfde clubhuis dus.

IMG_9266