K3

Hier ten huize heerst er al even weer een complete K3-gekte. We hadden vroeger al een drietal CDs van hen, maar nu, met het programma K3 zoekt K3, was het hek helemaal van de dam. De kinderen namen de shows zelfs op om ze dan ’s morgens te kunnen bekijken, en ik geef het eerlijk toe, ik keek ook. En ik was ook ontgoocheld toen het de verkeerde meisjes werden :-p

En toen liet het schoonzusje weten dat ze al lang geleden voor Merel als verjaardagscadeautje een ticket voor de afscheidstournee had geboekt, samen met haar twee nichtjes. Niet zomaar een van de concerten, trouwens, wel de première hier in Gent. En recenter kwam dan het bericht dat ze ook niet had kunnen weerstaan aan het nieuwe regenboogjurkje voor de meisjes. Een en ander resulteerde deze middag in het volgende:

IMG_0569

Ze kwam helemaal door het dolle heen thuis: dat ze zowel de oude als de nieuwe K3 had gezien, en dat zij Klaasje was, en dat ze nog een cadeautje had gekregen ook, en dat het super was geweest, en dat ze volgende week op Livs feestje dan op het podium gingen staan!

Ze straalde, mijn kleine meid. Nog eens ongelofelijk bedankt, broer en schoonzusje!

Verjaardagsfeestje

Merel kreeg haar verjaardagsfeestje met vier gasten, en jawel, zowel Lieze, Poppy, Louis als Mila kwamen af. Eigenlijk vond ze Lieze alleen al meer dan genoeg, maar bon. En uiteraard waren er eerst cadeautjes en dan taart. Ik was in de voormiddag trouwens nog gepasseerd langs de Zeeman, en had een allerschattigst lief kleedje voor haar opgepikt. Geef toe…

 

Wolf had andermaal meer dan zijn best gedaan, en had een zoektocht door het huis opgesteld op maat van zijn zusje. We vertelden hen dat er een schat in het huis verstopt zat, maar dat alleen prinsessen en een ridder die konden vinden. Ze mochten elk een kleur kiezen, en elke opdracht had een kleur met een prinsessenjurk (of ridderkostuum) in die kleur. Je had de gezichtjes moeten zien! Na afloop waren ze dus allemaal netjes getransformeerd.

En toen volgde er nog een muziekpak met gekke opdrachtjes.

Afsluiten deden zij met verstoppertje – daar hebben we een heerlijk huis voor – en ik met het bakken van mislukte pannenkoeken. Nog nooit tegengekomen, maar bon.

In elk geval vonden ze het allemaal heel leuk, en kreeg ik na afloop een dikke, dikke knuffel van mijn dochter. Daar gaat het per slot van rekening allemaal om.

Cake-idee

Ik had echt geen tijd gisterenavond om nog met de kinderen cakes te zitten versieren. Trouwens, de cake die ik in gedachten had en in de voormiddag nog snelsnel had willen bakken, was mislukt: niet lang genoeg in de oven gezeten – ik moest gaan werken – waardoor hij was ingezakt.

Ik kon dus herbeginnen, en dat was al lang voorbij de kinderen hun bedtijd, want er waren eerst nog inhaaltoetsen geweest, waardoor ik maar om half zes thuis was, en ik moest blijkbaar voor school nog dringend iets online zetten, waar behoorlijk veel werk in kroop. Geen Arduinoles voor mij dus, maar ook geen versierde cake. En toen dacht ik aan een ideetje dat ik ooit eens gezien had, en maakte ik een gele en een roze cake. Ik sneed alles netjes in ongeveer even dikke sneetjes – nog zo gemakkelijk voor de juf om uit te delen – en nam toen Merels favoriete koekvormpje, de vlindertjes. En als je in elk zo’n vormpje uitsteekt en terug in de andere steekt, heb je een heel leuk effect. Ik ben daar nog wel eventjes mee bezig geweest, maar het resultaat mocht er best zijn, eigenlijk. Merel was in elk geval bijzonder blij met haar verjaardagscakes, en meer moest dat niet zijn.

Vijf jaar

Lieve kleine blonde prinses van me

je bent vandaag zowaar vijf jaar. Je keek er al een aantal dagen serieus naar uit, maar ja, het was een maandag! En dan nog een maandag waarop je een kleutersportdag had, op uitstap was, en dus geen cake kon meenemen naar school! Stel je voor! Maar ik kon je geruststellen: we gingen al een wafel eten voor jouw verjaardag in Amsterdam, maandagmorgen kreeg je je cadeautjes, en dinsdag mocht je dan cake meenemen naar school.

Deze morgen stond je dus te springen, met de kroon die ik gisteren nog snel maakte, op je hoofd. Je pakte je grote cadeau uit, en was gelukkig wildenthousiast: een groot poppenhuis in hout! Ik heb het deze voormiddag, terwijl jij naar school was, snel in elkaar gezet, liefje.

Soms weet ik niet wat ik met jou aan moet, Merel. Je bent nog steeds ongelofelijk lief en behulpzaam. Té, soms, want zo zit je bijvoorbeeld naar tv te kijken naar een programma van je broers, terwijl zij met moeite kijken en jij niet durft zappen. Of je brengt me koffie met steevast een echt koekje erbij. Zo van die kleine dingen, Mereltje, waarvoor ik je wel kan platknuffelen. Knuffelen, dat doe je ook bijzonder graag. Als ik overdag in de zetel durf gaan zitten, duurt het meestal niet langer dan een paar seconden of je ligt boven op mij, of je vleit je op zijn minst tegen me aan. Maar dat heeft ook zijn nadeel: ik ben degene die je in bed moet steken, en ik kan het niet even aan papa vragen. Zelfs als ik niet thuis ben, durf je te beginnen huilen omdat ik jou niet in bed kan/mag steken. En daar zit mijn grootste probleem met jou, Merel: je gehuil. Je begint op de meest onmogelijke momenten, voor de meest idiote redenen te huilen. Omdat je je jas niet dicht krijgt, omdat je je schoenen niet vindt, omdat je je handen moet wassen van mij, omdat het licht aanmoet, of omdat… je het zelf niet eens weet. Dan sta ik echt met mijn handen in mijn haar, meisje. Ik kan met alles om, met driftbuien, gezaag, valpartijen, ruzie, vermoeidheid, maar niet met dat gehuil van jou. Ik heb de neiging om kwaad te worden, uit te vliegen, jou in de hoek te zetten, of… Tsja, als ik maar niet naar jouw gehuil moet luisteren, want ik snap het totaal niet. En jij zelf ook niet, heb ik de indruk. Je wil dan wel stoppen met huilen, maar dat lukt niet.

Verder ben je nog steeds even eigenwijs als altijd: je commandeert je broers bij de spelletjes – tot het misloopt en je begint te huilen – loopt te zingen en te dansen, speelt met poppen en eigenlijk alles wat je maar kan personifiëren, en je babbelt honderduit. Dat vertelde ook je juf op school: dat ze soms verbaasd staat over je woordenschat, en hoe versatiel je bent in het gebruik ervan: je kan hetzelfde woord duidelijk in verschillende contexten gebruiken, en da’s blijkbaar vrij ongewoon voor een vijfjarige. Maar wat wil je, het zit duidelijk in je genen, van alle kanten, en ook je broers zijn nu niet bepaald op hun mondje gevallen: je neemt nogal wat over van hen.

IJdel ben je ook: je kijkt altijd in de spiegel of je kleren wel goed zitten, en o wee als je geen diadeem hebt die bij je kleren past, of als de kleuren van de rekkertjes niet overeenkomen met de kleur van je T-shirt. En je haar… Iedereen heeft er ook altijd commentaar op, op dat lange blonde haar van jou, en je beseft het maar al te goed: het is een van je grote troeven, samen met je helderblauwe kijkers en je rozerode mond. Je speelt dat haar ook graag uit, en draagt het dan ook liefst gewoon los met een diadeem. Als je opgroeit zoals je nu bent, Merel, dan ga je nog heel wat harten breken, lieverd.

Maar eigenlijk ben je gewoon mijn lieve kleine wondertje, Merel. Lief, zacht, geduldig, gehoorzaam, slim, mooi en nu ook vijf jaar. Ik kan het bijna niet geloven.