Aether 10: Mirakel

Dat Aether iets aparts is, dat kon u hier al meermaals lezen. Ik had nochtans nog maar één echte weekend-Aether meegedaan, de rest waren mini’s, noodgedwongen door de corona.

Dit weekend dus mijn tweede volledige weekend, en jawel, ik blijf het heerlijk vinden. Het was deze keer wel een pokke-eind rijden, in Noord-Frankrijk, een eindje onder Charleville-Mézieres, een goeie 300 kilometer. Ugh. Gelukkig reed Jarne mee, zodat ik niet alleen in de auto moest zitten. Maar de locatie is het ongelofelijk waard: een ruim kasteel met volledig bemeubelde kamers, daarnaast drie aparte blokken met ook allemaal bemeubelde kamers – meubels als in: bedden, kleerkasten, spiegels, commodes, allemaal minstens 100 jaar oud – en dan een tweede grote gebouw dat ideaal is voor een Ierse herberg en nog een hoop kamertjes om in te spelen. Blijkbaar ook nog spotgoedkoop, maar ja, een heel eind rijden dus.

Ik speelde opnieuw mijn mafiabaas, het personage dat al twee mini’s heeft meegespeeld en dat nu helemaal in die beau monde van Raetsburg is opgenomen. Tsja…

Het heerlijke is dat er ook een echte fotograaf mee was: hij speelde niet alleen een fotograaf, hij is het ook echt en deed zijn best om ook outgame foto’s te nemen. Ik sta er niet echt veel op, maar het is toch wel fijn. Steven De Witte: dikke merci!

Aether Huwelijk

Ik hou echt van die eendagsevenementen van Aether. Nu, ik heb nog maar één volledig weekend meegemaakt, ik kan nog niet veel zeggen, maar toch…

Er was een online sessie van een hele avond, waarbij ik me gigantisch goed geamuseerd heb en tranen heb gelachen. Er was de opening van het notariaat met een zelfverzonnen personage. Er was het casino met ongelofelijk veel glamour, en nu was er dus het huwelijk.

Het fijne is dat er twee spelers in het huwelijk traden, die in het echt een jaar geleden zijn getrouwd, ook al in jaren 20 stijl, zij kon dus perfect haar echte trouwkleed dragen. Het gaf vooral ook een speciale sfeer, aangezien ze de kussen en zo niet hoefden te faken.

De omgeving was alweer prachtig: een echt kasteel met omliggend park waar blijkbaar regelmatig trouwfeesten gehouden worden. Er werden zelfs op dat moment foto’s genomen voor een echte trouw, maar ik vond het wat zielig: wij zagen er gewoon veel beter uit!  Er was de aankomst met geschenken, een lange receptie, dan de ceremonie zelf, en dan het diner, compleet met schitterende maaltijd, bediening, en een dessertenbuffet mét bruidstaart in drie verdiepingen. De uitwerking, het oog voor detail is gewoon onvoorstelbaar…

Mijn rol was dezelfde als de vorige keer op Casino, ik was “le scandal du jour” volgens een van de aanwezige dames, maar ik denk dat ik zowat al mijn doelen gehaald heb. En vooral, ik heb me enorm geamuseerd. Het deed deugd, zo aan het begin van de vakantie.

Ik kijk enorm uit naar eind september, naar een volledig weekend…

La Grande Soirée

Het was me het evenementje wel! Sinds ik maandelijks mee doe aan Duister Gent, het lokale chapter van Vampire The Masquerade, een larp dus, amuseer ik me daar echt goed mee.

Deze winter was er de Grande Soirée gepland, een gala-avond met volk van heel Europa, maar door corona hebben ze dat ook moeten afblazen. Vandaag kon het gelukkig wel plaatsvinden, al is de timing voor vampieren niet zo ideaal, aangezien het begon rond een uur of zes en het dan nog klaar was. Goh ja, we moesten maar doen alsof het al donker was, zeker?

Het was echt zot: een honderdtal mensen, waaronder Nederlanders, Duitsers, Fransen, Oostenrijkers, Polen en vooral ook een aantal mensen uit Budapest en Kroatië. Goed zot, zeg ik u.

Ik was zowaar bij de narrators ingedeeld, die enkele figuranten die spelers die niks aan het doen waren, opnieuw in het verhaal moesten trekken. De rol die ik speelde, had ik al een paar keer gespeeld als figurant op de zaterdagavonden, maar toch… Goed geamuseerd, me geen moment verveeld, heel veel gepraat, zowaar in stevige politiek verzeild… Enfin, een fijne, fijne avond.

En op een goed half uur stond ik ook weer thuis, wat meteen ook mooi meegenomen was natuurlijk. Dik in orde!

Zwoele stem

Oké, een larp is nooit goed voor de hoeveelheid benodigde slaap, en ja, je durft al eens te veel praten en roepen en zingen. En de slappe lach krijgen. En veel te veel in de rook van het kampvuur zitten. En emotioneel worden omdat het de laatste van de reeks was.

Maar een LARP in juni is helemaal nefast, zo blijkt. Tegen het einde van het schooljaar ben ik op. Doodop. Het is op de tanden bijten tot eind juni en dan crashen begin juli, elk jaar opnieuw.

Een larp in juni is dus dubbel gevaarlijk. Ik heb eigenlijk nog redelijk wat geslapen, niet gezongen, nauwelijks geroepen, maar toch is mijn stem eraan voor de moeite. Ik vermoed dat er meer aan de hand is: mijn keel doet eigenlijk ook behoorlijk veel pijn en ik snuffel als een verwaarloosde buffel. Maar mijn stem klinkt momenteel wel heel erg zwoel en laag, een nachtradiostem dus.

Om maar even te demonstreren:

https://youtube.com/shorts/cOyrj71V-WE