Acta Diurna de muliere ludenti
Tsja, die larpdinges zijn meestal weekends he!
Ik heb me schitterend geamuseerd, me absoluut niet verveeld, rondgelopen als een gek, en stevig gevochten. Jawel, met mijn voet in zo’n laars. De snelheid was er niet – die is er eigenlijk nooit – maar de intensiteit wel. Bij deze een aantal foto’s van Sara Brys. Bedankt, dame!
Dat larpen, dat blijft toch een ongelofelijk fijne, maar intense hobby!
Gisteren pikte ik her en der in het land drie mensen op, en tegen acht uur liepen we met een 150 man rond in een pseudo-middeleeuwse locatie, een vikingwereld tot leven te brengen.
Ik was eigenlijk het hele weekend een barbarenhoofdman, leider van een clan Bhanda Korr, waarvan er ook zo’n tiental spelers rondlopen. Impressionante kostuums vooral, en ik mocht er eentje lenen, waardoor ik eigenlijk niet moest onderdoen. Dan nog de nodige schmink op mijn toot, en we waren helemaal de Storm. Leuk om spelen, echt waar.
’s Avonds had ik zelf om een andere rol gevraagd: de Omenband ligt een beetje op zijn gat, maar Lorre en ik wilden toch graag zingen. Hij speelt Egbert, een bard, en dat past natuurlijk prima. En daar kwam dus voor de avond Johanna van Middelberg bij, een vrouwelijke barde, om het huwelijksfeest van de graaf op te luisteren. Alleen zat er zo geen feeststemming in, en was er ook niet echt een banket of zo. We hebben dan maar gezongen in de herberg voor een ander verloofd adellijk paar, en daar eigenlijk nog serieus wat goud mee verdiend. Linus is er nog bij komen zitten, en we hebben eigenlijk ook gewoon voor onszelf zitten zingen. Waarna we naar buiten gegaan zijn, de verbranding van de stropoppen hebben meegevierd, en warempel aan het vuur van de Bhanda Korr zijn verzeild, waar we ook nog zitten zingen hebben. Fijn fijn fijn!
De vorige was nog in april, en Wolf was alweer aan het popelen om mee te kunnen doen met de jongerenlarp. Hij nam deze keer zijn beste maat Quinten mee, en ik had ook nog een leerling uit het vijfde kunnen overtuigen. En ook al is Kobe nog maar negen, hij mocht mee als figurantje aan mijn zijde. Maar al snel was hij zich zo aan het amuseren tussen al die grote, dat hij geswitcht is naar een spelertje, met een charactersheet en al. Hij vond het de max!
Wolf heeft zich ook prima geamuseerd, Quinten ook, en zelfs Zeno vond het meer dan voor herhaling vatbaar. En ik? Ik was de grote slechterik van dienst, vermomd als een seniele oude tante van een zigeunerfamilie. Amusant, jong!
Enfin, een paar foto’s om een idee te krijgen.
Naar een larpavond gaan omdat je als adel bent uitgenodigd op het huwelijk van graaf Gerholdt met gravin Sighrund, om dan op de avond zelf vast te stellen dat de bruid niet aanwezig is wegens dringende persoonlijke zaken – heel begrijpelijk, overigens – , dat geeft een aparte sfeer, ja. Maar aangezien iedereen was uitgenodigd, alles voorzien was zoals de locatie en het eten, kon het evengoed doorgaan. Ik heb alvast een hele fijne avond gehad, compleet met de blonde pruik. Dat ding op zich geeft al iets speciaals, ja. Merci, gasten!
’t Is ne keer wat anders, een larp waar je naartoe trekt met diamanten en parels aan, en op hakken.
Paradox is een immersieve ervaring, een namidddag/avondgebeuren, dat zich blijkbaar telkens in een andere tijd afspeelt. De eerste heb ik gemist wegens Wolfs communiefeest, maar deze was ik dus wel paraat, in het Chicago van 1928: drooglegging, speakeasies, mafia… We speelden twee mafiaclans die kwamen overleggen om samen tegen Al Capone in te gaan: een groep Ieren enerzijds, en een Italiaanse famiglia anderzijds. Bijzonder gespannen sfeertje dus, zeker als er nog een paar dingen fout beginnen lopen.
De aankleding was prachtig, en iedereen had enorm veel tijd en moeite in de kleren en attributen gestoken. Man, prachtig om zien!
Maar heb ik me geamuseerd? Goh… Mijn ‘doelen’ waren in het eerste kwartier al geregeld, en met de Ieren bleek praten maar niet te lukken: die zaten heel vaak samen in hun eigen drukkerij te praten. Eén personage waarmee ik heel graag had gepraat, is ongeveer een kwartier in ons deel geweest, en verder niet toegankelijk. Tsja. Ik heb me, om heel eerlijk te zijn, bij momenten verveeld. Ik ben dan ook aan geen kanten zo kunnen opgaan in het spel dat het achteraf in mijn hoofd is blijven zitten, zoals blijkbaar bij de anderen wel het geval was.
Volgende keer beter.
Maar de locatie was prachtig: een oude papiermolen in Hemiksem. Hoe spelleiding die mensen zo ver heeft gekregen dat ze alle gebouwen mét machines en materiaal voor ons hebben opengesteld, ik snap het nog niet. Niet dat er ook maar één dingetje verkeerd is gegaan of beschadigd is geraakt, maar toch.
