Categorie: Kobe

Ugh!

Ik was net klaar met mijn mondelinge examens af te nemen voor mijn middagpauze, toen mijn telefoon ging: de kleuterschool! Kobe had met zijn vingers tussen de zware deur gezeten, en het zag er wel niet zo erg uit, maar of we toch maar met hem naar de dokter konden…

Ik kon dus niet weg, ik had amper tijd om te eten (gelukkig heeft onze lieve secretaresse mijn eten opgewarmd terwijl ik aan het telefoneren was), en dus moest ik Bart wel inschakelen. Die was gelukkig op zijn kantoor en niet ergens in Brussel of Antwerpen of zo, en ging hem halen. Intussen verwittigde ik de dokter dat hij op komst was, en belde ik terug de school om hetzelfde te zeggen. Bart heeft een paar afspraken afgezegd, en zelf was ik thuis met Wolf om vier uur.

En toen bleek het allemaal niet erg te zijn: gewoon wat gekneusd, niks gebroken of zo. Kobe was wel zodanig gedaan van de alteratie, dat hij in de zetel in slaap was gevallen en daar twee uur heeft liggen slapen.

Bart sprintte prompt terug naar kantoor voor een volgende afspraak, en ik was was behoorlijk opgelucht dat het allemaal zo erg niet was. Maar ik kan u verzekeren: zo van die telefoontjes, da’s allemaal niet goed voor het hart. En de zen.

En dat het lente was vandaag! We hebben er allemaal van genoten, zelfs Bart die normaal met geen stokken buiten te krijgen is.

Een rustige voormiddag, een lekkere maaltijd (worst met spruiten, jawel, tot wanhoop van Wolf), en daarna een tukje van Barts kant. Tegen half drie hebben we hem wakker geschud, want toen waren de jongens al lang buiten aan het spelen, en was ik al in de tuin aan het prutsen. Bart heeft zowaar het gras afgereden, en ik heb aan planten allerhande geprutst, en de tafels en stoelen afgewassen.

Vooral dat laatste. Hmpf.

Ik was daarvoor de hondendrollen aan het opruimen (dat heb je, met een hond, in de winter blijven die liggen) maar Kobe moest natuurlijk net gaan rondstruinen waar ik nog niet gepasseerd was. Zonder te kijken waar hij stapte. Uiteraard.

Ik gebood hem stevig door het gras te gaan slepen om de getroffen sloef af te kuisen, maar da’s blijkbaar kweetniehoe lastig. Wat duidelijk minder lastig was, was een tuinstoel omver te gooien, en dan met de vuile sloefen op de textilene rugleuning te gaan stappen. Wat op zich uiteraard al niet mag, zo’n leuning is niet voorzien op achttien kilo kleuter. Laat staan dat textilene verzot is op hondendrol. En dat het bruine goedje zich tussen de gevlochten vezels nestelde met een hardnekkigheid die bij voornoemde kleuter niet misstaat.

Ik dacht dat ik hem kon villen. De kleuter, niet de stoel.

Soit, een stevig sopje en een stevige schrobbeurt later staan de tuinmeubelen klaar voor gebruik. Het gras is afgereden, de klimplanten hangen weer op, en de plantenbakken staan leeg te wachten op wat nog moet komen.

Het mag lente worden. Voor echt en al.