Acta Diurna de muliere ludenti
Ik noem het een toonmoment, wellicht was het eerder een soortement examen, maar bon, maakt niet uit.
Normaal gezien ben ik degene die mee gaat naar dat soort dingen, maar gisteren zat mijn dag net een beetje te vol daarvoor. Geen nood, Bart kon zich vrijmaken, reed met Kobe naar de Poel, volgde daar zijn concertje, en zag dat het goed was.
En daarna gingen ze, zoals het betaamt op vrijdagavond, samen iets van fastfood eten.
Zo heurt dat.
Dat Kobe meegaat met de scouts op Jamboree naar Zuid-Korea, dat weet u intussen wellicht al.
Dat dat behoorlijk veel geld kost, mag niet verbazen: 3500 euro, waarvan een deel naar een andere scout uit een arm(er) land gaat. We hebben intussen al enkele kasacties gehouden, zoals het verkopen van zelfgebakken vanillewafeltjes, een brunch – waar we zelf niet bij konden zijn wegens familiediner – een drink aan de scouts rond kerstdag, een kraampje op de kerstmarkt… En vandaag dus een pasta-avond. De bedoeling was eerst om Koreaans eten te serveren, maar dat was niet te doen qua prijs.
Ik geef het toe, ik heb niet bepaald veel gedaan in de voorbereiding, dat hebben Bart en ik aan jongere, socialere mensen overgelaten. Maar ik stond wel deze voormiddag in de Zulle – ons plaatselijke, moderne parochiaal centrum – samen met Kobe, die zowat de hele dag heeft geholpen, en deze avond heb ik de hele dag aan de kassa gezeten, een deel samen met Bart, en Bart heeft ook een deel meegedraaid in de keuken.
Het was oké. het was meer dan oké.
Deze middag moest ik tegen twaalf uur Kobe opnieuw gaan ophalen in Zwijnaarde, na zijn monitorencursus. Ik heb de indruk dat ze zich geamuseerd hebben: het afscheid bleef maar duren.
Maar nu heeft hij dus een goeie evaluatie en een officieel brevet op zak. Het zou de bedoeling zijn dat hij al meteen in de paasvakantie gaat meedraaien in een speelplein, zei hij, samen met zijn vrienden.
Geen idee wat hij gaat verdienen daarmee, hij is nog steeds maar vijftien, maar dat is eigenlijk ook niet zo belangrijk. Feit is dat hij zei dat hij het bijzonder leuk vond: hij gaat graag om met die kinderen, heeft blijkbaar meer dan voldoende fantasie om dingen te bedenken om hen bezig te houden, en dat hij dan tegelijk met zijn vrienden rondhangt, is mooi meegenomen.
Goh… Dat kind trekt toch echt bijzonder hard op mij…
Kobe mag dan een gamer zijn, hij is eigenlijk ook heel sociaal. Vorig jaar had hij, toen ze volk te kort hadden op het speelplein in Evergem, zijn vrienden uit de nood geholpen door mee te gaan als monitor. Nu, nog geen 16 zijnde en zonder opleiding kreeg hij daar nauwelijks iets voor. Maar blijkbaar kan dat wel tellen als volwaardige vakantiejob.
Daarom had hij zich, samen met Andres, ingeschreven voor de speelpleinmonitorencursus van de stad Gent, die deze week doorgaat in Don Bosco in Zwijnaarde.
Moeder stond dus deze ochtend om negen uur ook ginder in Zwijnaarde om hen uit te zwaaien, en zag dat ze het helemaal zagen zitten. Dik in orde. Bart had ook aangeboden om te rijden, maar ik had wel zin om voorzichtig wat caches te zoeken in de omgeving, en zo gebeurde.
Ik passeerde langs de Ghelamco en reed naar het Liedermeerspark waar ik er nog een paar kon oppikken, al dan niet na een voorzichtige wandeling. Maar man, ’t was algelijk koud!
Ik stak nog een cache weg aan een klein sluisje in Merelbeke en enen aan de grote sluis, en toen was het welletjes: de voet deed pijn, ik had het koud en ik wilde op een deftig uur thuis zijn om met Merel te kunnen eten.
Maar eindelijk dus weer écht gecach.
Kobe had deze namiddag een toonmomentje, een klein concertje in het rusthuis aan de Poel. Ideaal, dacht ik: ik zet hem af om 13.20 uur, doe een klein toertje van de Poel tot aan de Grasbrug, dan via de Korenlei naar de Sint-Michielsbrug en terug naar de Poel – en pik intussen twee labcaches op – en dan drink ik op mijn gemak nog een koffie in de Labath en ben om 14.00 uur netjes op tijd bij het toonmoment.
Ja slaapwel. Viel dat efkes tegen!
Ik heb over de 800 meter van het rondje net geen half uur gedaan, een oud meetje was er niks tegen! Helemaal bezweet – en niet omdat ik buiten adem was, gelukkig maar – kwam ik toe in de Labath, had nog net tijd om een meeneemkoffie te bestellen, en kwam nipt om 14.00 uur in het rusthuis toe. Ugh. Ik voelde me mega zielig, echt waar: ik ben nog altijd geen 85! Enfin, we hopen op beterschap, de voet doet het beetje bij beetje telkens iets meer.
En toen zat ik rustig in dat rusthuis – badoem psss – en luisterde ik naar diverse fagotten, trompetten, een viool en nog meer fagotten.
Mijn auto – of mijn telefoon, wellicht – heeft echt wel fijne spraaktechnologie. In de auto bedenk ik dan ook regelmatig, terwijl ik aan het rijden ben, dat ik nog berichtjes moet rondsturen. Ik moet dan enkel maar één knop op mijn stuur in te drukken, en ik kan berichten versturen via spraaktechnologie. Antwoorden worden ook gewoon voorgelezen.
Af en toe levert dat hilarische toestanden op omdat hij toch niet alle woorden correct heeft herkend.
Maar om een of andere reden – en in het begin was dat dus niet zo – heeft het ding moeite met Kobes naam. Ik vraag dus een bericht te sturen naar Kobe De Waele, zijn naam komt ook zo op mijn scherm, maar bizar genoeg wordt het uitgesproken als Kokumte De Waele. Wij hebben daar dus al strijk mee gelegen. Geen idee vanwaar dat komt, want zoals gezegd: zijn naam staat correct op het scherm. In het Engels bestaat de naam ook, en in het Japans wordt de naam van de stad ook redelijk fonetisch uitgesproken.
Maar mocht iemand dus weten waarom Kobe verbasterd wordt tot Kokumte, hij of zij mag het me met plezier laten weten. Ik ben benieuwd!
Beide jongens zijn nog steeds behoorlijk hamsterig en vooral nogal geel: de extractie van de wijsheidstanden heeft vooralsnog wat sporen achtergelaten.
De pijn is wel behoorlijk aan het minderen, Wolf is al sinds maandag terug naar de les en Kobe is vandaag ook naar school geweest. Alleen… Ik was er bij hem niet helemaal gerust in, want waar aan de ene kant de zwelling netjes was afgenomen zoals het hoorde, bleek dat aan de andere kant niet zo te zijn. Integendeel, de pijn was ook weer komen opzetten en wanneer ik aan zijn kaak voel, voel ik een ronde bol. Een abces, zo lijkt me.
Ik belde naar het ziekenhuis, zoals de dokter me gesommeerd had, en kreeg een assistente aan de lijn: “Ah ja, mevrouw, ik kan u een afspraak geven op negen november.” Euh, wat? Ik ben nog net niet uit mijn krammen gevlogen: “Mevrouw, mijn zoon is vorige donderdag geopereerd en heeft NU een abces op zijn kaak dat dik staat en behoorlijk pijn begint te doen. Nee, dat kan niet twee weken wachten! De dokter had ons gevraagd contact op te nemen mocht dit zich voordoen!”
Bon, een afspraak om twee uur bij een andere stomatoloog die ons er wél wilde tussen nemen. Ik zegde mijn kine af en reed fluks met Kobe naar het ziekenhuis. Alwaar ik blijkbaar gelijk had gehad om me zorgen te maken, en ook weer niet: ja, er zit een bol, maar blijkbaar niet op de wonde, maar in zijn kaakwand zelf! De dokter wist ook niet hoe dat kwam: misschien op zijn kaak gebeten na de verdoving? Of de kaak lichtjes geraakt bij de operatie? Het is in elk geval een ontsteking, en Kobe krijgt extra antibiotica en het advies zo veel mogelijk die bol te masseren zodat hij hopelijk vanzelf wegtrekt. En anders moeten ze het ‘lanceren’, dus opensnijden om de viezigheid eruit te halen.
Euh… Het is dus te hopen dat die antibiotica hun werk doen. Poeh.
Eind augustus waren we langs gegaan bij de stomatoloog en had ze voor beide jongens samen de operatie vastgelegd voor hun wijsheidstanden: allebei onder volledige verdoving, allebei alle vier hun wijsheidstanden in één keer. En jawel, dus ook samen op één kamer, al konden ze ons dat niet op voorhand garanderen.
We stonden om zeven uur met zijn viertjes bij de opname van het Jan Palfijn, een half uur later waren beide broertjes hun übersexy operatiehemd aan het aantrekken. Goed gelachen! Gelukkig hielden ze er allebei ook de moed in.
Ik moest wel gaan lesgeven tegen negen uur, maar tegen dan waren beide heren al vertrokken richting operatiekwartier, met zo’n twintig minuten tussen. Bart ging dan maar fitnessen en zorgde dat hij wat later terug in het ziekenhuis was tegen dat de jongens op hun positieven kwamen.
Blijkbaar lagen ze ook naast elkaar op de recovery, al werd Wolf wel eerst terug naar de kamer gebracht. En ja, we hadden twee paaseieren, met langwerpige ijszakjes in van die kousverbanden. Tsja.
De komende dagen zal het alleen maar erger worden: hun kaken gaan zwellen en pijn doen, eten wordt lastig en vooral zaterdag en zondag worden de moeilijkste dagen, zei de dokter. Ik kijk al uit naar mijn twee hamstertjes.
