Zestien

Lieve lieve Kobe

wat moet ik toch met jou aanvangen? Je bent een superkerel die nu nog maar net zestien wordt, maar die wel al naar het zesde middelbaar gaat, en dat merken we. Soms ben je nog echt onvolwassen, een echt kind, en dan realiseren we ons dat je nog altijd vijftien was. Op andere momenten kan je heel volwassen uit de hoek komen, en je gaat ook om met vrienden die naar het zesde gaan, die dus een jaartje (of zelfs meer) ouder zijn dan jij. Dat leidt soms tot moeilijke situaties…

Verder word je alleen nog maar erger in je verstrooidheid en je klungeligheid en je slordigheid. Ik weet niet aan hoeveel fietssloten we intussen zitten waarvan jij de sleutel bent kwijtgeraakt. En de staat van jouw dikke map die je meeneemt naar school en waarin al je vakken zitten, daar wil ik het niet eens over hebben. Serieus liefje, soms word ik tureluur van jou. Je hebt namelijk zo ongelofelijk veel potentieel en dat laat je ook regelmatig zien. Aan de andere kant ben je nog steeds een gigantische onderpresteerder, met zelfs een stevige buis voor Frans op je laatste examen tot gevolg. Tsja, je bouwt een steeds grotere achterstand op, liefje, en op een bepaald moment lukt het niet meer natuurlijk.

Ook je leerkracht wiskunde heeft soms goesting om je examen naar je kop te smijten, en ik snap haar volledig. Je haalt je punten op oefeningen, niet op theorie, en blijkbaar had je een bepaald stuk van je examen zelfs blanco gelaten. Maar dan doe je – verplicht – mee aan de wiskunde olympiade, stekt zij jou bij je nekvel wanneer je wil afgeven, doet jou nog een uur verder werken, en dan haal je zomaar eventjes de tweede ronde. Aan hersens ontbreekt het je alvast niet, ik heb alleen de indruk dat je de gebruiksaanwijzing nog niet hebt gevonden.

En toch, liefje, word ik van niemand ter wereld zo vrolijk als van jou. Het optimisme, de goedlachsheid, de vrolijkheid die jij kan uitstralen, daar staat geen maat op! We weten hier ook meteen wanneer je wakker bent (en er niemand anders meer slaapt): dan horen we de Peppers of de Foos door het hele huis schallen, deels door je boxen, deels door jouw stemgeluid. Je staat dan zelfs in je onderbroek te dansen en gekke bekken te trekken. Wanneer jij lacht, liefje, klaart meteen de hele hemel op en breekt de zon door. Ik mag nog slecht gezind zijn, wanneer jij bij mij komt zingen en dansen, is dat gewoon onweerstaanbaar.

Wij, wij zijn twee gelijke, Kobe. Van mezelf ben ik stilaan zeker dat ik ADHD heb – of toch tenminste AHD – en ik heb sterke vermoedens dat dat ook voor jou geldt. Moeten we dat laten attesteren? Goh, dat weet ik nog zo niet: ik zou niet willen dat je het als excuus voor je idiotieën gebruikt. Want dat je nog stommiteiten gaat uitsteken, daar ben ik zeker van. Je beleeft momenteel de zomer van je leven, denk ik: na de examens vier dagen gaan kamperen met je maten, dan het concert van de Peppers op Werchter, daarna het speelplein, een week gewoon scoutskamp, 23 dagen jamboree, dan opnieuw speelplein, en tussendoor spreek je ook nog regelmatig af met je vrienden om samen iets te doen. Het gamen schiet er zelfs een beetje bij in. En telkens hou ik een beetje mijn hart vast: wat ga je nu weer tegenkomen? Sleutel verliezen? Je eigen alcoholdrempel lichtelijk overschatten? Ergens tegenlopen/fietsen/knallen? Nog maar eens een broek in je fietsketting laten draaien? Je gloednieuwe rugzak bij het wafels rondbrengen tegen een gevel laten staan? Je laptop nog maar eens vergeten? Of stomweg je boterhammen? Op dinsdag begon het stilaan een gewoonte te worden dat ik Levi jouw boterhamdoos overhandigde om elf uur…

Serieus, Kobe. Soms zou het fijn zijn mocht je het leven een beetje ernstiger nemen. Tegelijk: word maar niet te ernstig, jouw levensvreugde maakt je omgeving zo veel mooier… God schiep de dag en Kobe danste erdoor.

We zijn twee gelijke, Kobe. En dat is de reden waarom ik soms zo ongelofelijk boos kan zijn op jou, maar tegelijk ook waarom ik je zo hard begrijp én je zo verschrikkelijk graag zie.

Blijf vooral altijd mijn Kobe. Ik zie je graag, liefje.

World Jamboree 2023: het vertrek

Man, dat moet een immense organisatie zijn! Vanuit België alleen al vertrekken er 1250 scouts plus hun leiding naar Seoel! Krijg dat maar eens allemaal op een vliegtuig rond dezelfde periode!

Het resultaat is dat het Belgische contingent vertrekt vanuit alle mogelijke luchthavens, verspreid over drie dagen. Sommigen vertrokken vanuit Zaventem richting Warschau om daar over te stappen, anderen vertrokken uit Parijs of Amsterdam, of zoals Kobe, uit Frankfurt. Per unit zaten ze op een bus, en die van Kobe vertrok deze morgen om half negen. Correctie: we werden er verwacht om half negen, de bus vertrok blijkbaar pas om half elf. Twee uur staan koekeloeren in de motregen, dus. Tsja. Tegen dan waren er ook al andere units aangekomen, iedereen sprak af in de buurt van het Atomium, een mooie plek van vertrek, eigenlijk.  Het viel me overigens opnieuw op hoe goed Kobe eigenlijk in zo’n groep ligt: meteen na aankomst kwam er een aantal man op hem af om te tetteren, onnozel te doen, zich te amuseren.

Soit, kwart na tien kon ik eindelijk een groepsfoto trekken:

En aan de nationaliteit van de chauffeurs te zien, gingen ze met de bus tot in Azië…

Eerst ging Bart rijden, maar ik heb toch vakantie, en ik ging dan wel geocachen rond het Atomium, het stikt daar van de labcaches. Alleen… het miezerde en het bleef miezeren, zodat ik na verloop van tijd toch wel behoorlijk nat en koud begon te worden. Tegen goed elf uur en zestig labcaches heb ik het opgegeven: de rest zal voor een andere keer zijn. Hmpf.

En nu is het aftellen tot Kobe terug komt van Zuid-Korea: dinsdagochtend 15 augustus om 1.40 uur mogen we hem opnieuw ophalen.

Ik mis hem nu al een beetje…

Iets van nagel en doodskist

Kobe beleeft de zomer van zijn leven, heb ik zo de indruk. Het is hem van harte gegund.

Na zijn examens ging hij vier dagen kamperen met vrienden in de Ardennen, de laatste vrijdag ging hij naar Werchter naar de Peppers, daarna anderhalve week speelplein, en nu een week scoutskamp.

Helaas wou de leiding er geen rekening mee houden dat er maar liefst 11 leden meegaan op jamboree en hebben ze het kamp niet wat vroeger gelegd, zodat ze met zijn elven vandaag al terug zijn gekeerd. De rest komt pas zondag terug, maar dat is geen optie, want sommige jamborianen vertrekken al zaterdagmorgen vroeg naar Zuid-Korea. Kobe heeft gelukkig nog iets meer tijd: hij moet om half negen aan het Atomium zijn, om dan met de bus naar Frankfurt te rijden en van daaruit naar Seoel te vliegen.

Maar zijn gerief, dat was geen probleem: hij had een groene short – weliswaar maar eentje – en twee lange groene broeken. Eentje daarvan was beschadigd onderaan – ooit eens tussen zijn fietsketting verzeild – maar dat kon ik repareren. En hij ging er toch maar één meenemen, die andere dus.

Ja hoor.

Op dag één van het kamp had hij zich enthousiast op zijn hukje gezet, waarop de hele broek was gesplit. Onrepareerbaar. Ik ben dan maar zijn andere broek beginnen repareren, waardoor die nu naar de korte kant is. En toen bleek ook nog zijn drukknop eraf. Euh, dan maar haakje en oogje erop gezet, want die drukknop bleek ook niet repareerbaar.

En toen was die ene groene short misschien wat weinig, want hij had wel andere shorts, maar het zou best kunnen dat hij toch wel in uniform ging moeten zijn. Oh, enne, of ik zijn nieuwgekochte gamel wist zijn? Met bijhorend bestek? Neenee, die was zéker niet op minikamp blijven liggen.

Bon…

Morgen is het een feestdag en zijn alle winkels dicht, maar ik denk dat ik weet wat ik zaterdagmiddag met Kobe ga doen. Een gamel kan hij lenen van een andere scout die er nog eentje op overschot had. Gelukkig zijn we wel al voor het gewone kamp richting Decathlon getrokken voor stapschoenen, een liner, een nieuw matje en nog wat van die onzin, of mijn zaterdag zou nogal kort worden.

Zucht. Soms hé…

Jamboreehemd

Kobe had uiteraard een gewoon scoutshemd, maar dat is echt niet meer proper te krijgen. Er zitten modderspatten – ik denk toch dat het modder is – op die ik niet meer uitkrijg, en ergens een blauwige vlek van verf of zoiets, enfin, het is niet echt piekfijn meer.

Laat dat laatste nu een vereiste zijn voor de Jamboree: een piekfijn hemd! Ze zijn ook zeer strikt wat de emblemen en tekens betreft: aan de voorkant en op de mouwen mag enkel het strikte minimum, dus niet alle takkentekens of kamptekens of zo. Aan de achterkant mogen ze doen wat ze willen, zolang het maar geen vlekken of zo zijn.

Ik was dus een tijd geleden een nieuw hemd gaan halen, meteen ook een maatje groter, en de nog ontbrekende tekens. Ha ja, ik had nog Wolfs oude hemd en Merels hemd en daarvan kon ik de meeste tekens recupereren. Kobe wil namelijk zijn oude hemd nog dragen voor de gewone vergaderingen en het gewone kamp, zodat zijn jamboreehemd proper blijft.

Twee hemden dus.

Op zijn oude hemd heb ik vorig jaar zijn wasbeer geschilderd, maar die verf was niet helemaal goed blijven zitten en had wat vlekken veroorzaakt, ondanks langdurige fixatie met het strijkijzer. Ik ben woensdag om een nieuw potje textielverf gegaan en heb vandaag diezelfde wasbeer op zijn nieuwe hemd geschilderd. En ik vind persoonlijk, los van de verf, dat hij beter gelukt is: het kopje is groter waardoor de verhoudingen beter zijn, hij staat meer in het midden en zijn totemnaam ziet er beter uit.

Je moet zelf maar eens vergelijken met de vorige versie:

En nu maar hopen dat deze verf het wél houdt…

Toonmoment voor Kobe

Ik noem het een toonmoment, wellicht was het eerder een soortement examen, maar bon, maakt niet uit.

Normaal gezien ben ik degene die mee gaat naar dat soort dingen, maar gisteren zat mijn dag net een beetje te vol daarvoor. Geen nood, Bart kon zich vrijmaken, reed met Kobe naar de Poel, volgde daar zijn concertje, en zag dat het goed was.

En daarna gingen ze, zoals het betaamt op vrijdagavond, samen iets van fastfood eten.

Zo heurt dat.

Jamboree-pasta-avond

Dat Kobe meegaat met de scouts op Jamboree naar Zuid-Korea, dat weet u intussen wellicht al.

Dat dat behoorlijk veel geld kost, mag niet verbazen: 3500 euro, waarvan een deel naar een andere scout uit een arm(er) land gaat. We hebben intussen al enkele kasacties gehouden, zoals het verkopen van zelfgebakken vanillewafeltjes, een brunch – waar we zelf niet bij konden zijn wegens familiediner – een drink aan de scouts rond kerstdag, een kraampje op de kerstmarkt… En vandaag dus een pasta-avond. De bedoeling was eerst om Koreaans eten te serveren, maar dat was niet te doen qua prijs.

Ik geef het toe, ik heb niet bepaald veel gedaan in de voorbereiding, dat hebben Bart en ik aan jongere, socialere mensen overgelaten. Maar ik stond wel deze voormiddag in de Zulle – ons plaatselijke, moderne parochiaal centrum – samen met Kobe, die zowat de hele dag heeft geholpen, en deze avond heb ik de hele dag aan de kassa gezeten, een deel samen met Bart, en Bart heeft ook een deel meegedraaid in de keuken.

Het was oké. het was meer dan oké.