Naples, Monday 2nd of May
Waking up in the Villa Vergiliana was much more agreeable, I must admit. I have this really nice roommate for the stay, Juliana who lives in the UK but originally comes from Brazil, and has this typical Southern temperament and sense of humour. I like it!
We woke up at seven, and I really had to hurry to take a shower and make it to the nice breakfast at half past. And, with my warped sense of time, I had to hurry once more to get to the Sibylla Bus. For real, the bus company in Cumae is called Sybilla Bus, how cool is that!
Anyway, we drove off to the Piscina Mirabilis in Bacoli. Now that was really a sight to see, a hidden pearl and a truly amazing one! Since the Cape Misenum (Promunturium Misenum) was a naval basis in the Roman time, all those soldiers needed water. Fresh, clean, drinkable water, which was brought here from the mountains by the Aqua Augusta, a long aqueduct. But then, the water needed stored. So Agrippa let his architects and engineers divise a very clever and impressive Piscina, a water reservoir dug out in the mountain side, reinforced with columns and closed off. It’s huge, and you can walk around in it now. It’s, by the way, the starting point of Robert Harris’ Pompey (which I still need to read), and we could really imagine the boat on the water…
On our way back to the bus, we had a very nice view over the bay, a view which astounded me at the moment, but which – I’m sure – will definitely be improved the next couple of days. Oh, and I really had to take a picture of a pine tree to which, according to Plinius, the ash cloud of the Vesuvius bore a resemblance.
Next stop was the Museo Nazionale Archeologico di Napoli, in which we only got to spend a mere two hours. Leon – our trusted leader, as one of the guides pointed out – had warned us about that: we wouldn’t have enough time to even cover like a quarter of the museum, and we would really want to come back. As indeed, happened. I won’t post all of my pictures here, just a selection, but I took many more. Leon took us to several spots where he presented us with a real fine bit of explanation, drawing our attention to little details we never saw before, or feeding us exquisite little scraps of information.
After that, we returned to the Villa for a decent, warmly welcomed meal, and passed by the Arco Felice, a remains of an ancient 2nd century AD viaduct constructed by the emperor Domitianus, with still a lovely intact Roman road.
After coffee/tea we left again, this time really close – we could have walked, actually, were it not for the next visit we needed the bus for – to the Acropolis of Cumae. I thought the Piscina and the Museum already had blown my mind, but the afternoon just proved me wrong: going up on that lovely site, reading out the lines from Vergilius’ Aeneis, one could really feel the steps of Aeneas going up there to worship the gods, and we were retracing them. Standing in the temple of Apollo, we saw the coastline, heard the Latin verses of the ships mooring there, and we all kind of feeled really solemn. I think I even had goosebumps at a certain moment. It was so quiet, so serene, so beautiful, and yet so unbelievably familiar. This truly is the land of Vergilius…
And then we stood eye to eye with the entrance to the famous grotto of the Sybilla – which is, Leon hastened to burst the bubble, actually the beginning of fortifications high above the Cumae harbour. Yet, the place did inspire some awe, I must admit.
From there, it went to the Amphitheatre of Pozzuole, passing the famous (and sorely missed on Sunday, while I was lounging in different airports) Lacus Avernus, which Vergilius also describes in his Georgica as being one of the entrances of the Underworld. It’s actually an ancient crater which has filled up into a very nice lake. In Vergilius’ time it still must have been pretty sulphuric and poisonous though.
The amphitheater in itself was pretty special because you could really go in the catacombs, and see the way the wild animals would have been released into the arena. Oh, and apparently they did the Augias thingy to clean it, and let all the water from the Aqua Augusta run through it ^^
On our way down to the bus, we passed by the temple of Serapis, which is an excellent example of the height differences due to the volcanic activity: in the middle there’s a column that is full of shellfish holes, so at one point in history it must have been under water…
After a real nice stroll through the harbour and an icecream, we went back to the Villa for a really elaborate meal – think pasta, another dish of pasta, schnitzel and tiramisu – and a presentation by Merel about our assignments for the next day. Hey, it’s a study trip, not a holiday, so there are assignments! But I’ll tell you about those tomorrow, when we have completed them.
Anyway, this has been a very elaborate report of the first day, and my god, what a beautiful day it was!
366 – 02 mei 2016 – room with a view
Hell…
Disclaimer: the next few posts will be in English, as today I left on a study trip to Napels, the land of Vergilius, and I want to share all my experiences with my fellow travellers, who are not only from Belgium and the Netherlands, but also from the UK, and even from Brazil.
But today was hell. Seriously. There indeed was a warning about the security checks at the airport, with the request to be there at least 3 hours beforehand. I must admit, it wasn’t the entire three hours, as on other occasions we never really do the two hour thing either.
But… as soon as I came down the elevator from the kiss-and-ride, there was a queue. A BIG queue. As in: two hours with the suitcases, all through an empty parking lot, down a ramp in that parking lot, through a lot more doors and corridors, into the open air, onto a big white tent. Two hours. I saw the hours ticking away, and I’m not proud of it, but I jumped the queue a bit. Until I heard there were more people queueing there for a flight as close as mine.
I still had some hope, as I went through the passport check and the security check. But then came another big white tent, and another queue. Down plummeted my hopes for catching my flight. And then this girl came calling all passengers for Naples. Out of the queue I went, in search for the next spot. Which I couldn’t pinpoint right away, in the chaotic mass of discontented passengers. And then I came to the door to the check in tent. “Miss, I need to go through, I’m on the flight to Naples.” “Brussels Airlines? Then please wait in this queue to your right, ma’am.” “Euhm, are you sure? You were calling for Naples?” “Yes I’m sure, please wait here.” “But why did you come calling then?” “No idea, ma’am, please wait here.”
So I did. Until after half an hour I went to a different person and asked for the flight to Naples. “Naples? But we came calling for Naples like half an hour ago!” Well du-uh? She rushed me through to the check-in counter, and there the lady said: “Naples? Oh dear, sorry, they’re boarding already, we can’t get your luggage on anymore. If only you were like ten minutes earlier…”
Hell.
So I went to yet another queue for 45 minutes to get a different flight. Which was an intermediate flight to Milan at 16.45h, and then yet another flight to Naples, to arrive at 21.20h. Great. But I got warned not to leave the airport and go into transit right away, lest I should have to do all the queueing again… After all, it was way past noon by then.
So in the check-in queue I went again, got through, got through customs and yet another security check, and finally into the main lounge. Which was cool and airy and not crowded at all.
I found myself a sandwich and something to drink, and went in search of an laptop charger. Alas, to no avail.
Anyway, I read a lot, got a marvellous cake handed to me
took the first flight in excellent conditions on a half empty plane, had my salad in the Milan lounge, marvelled at the sign of the times,
and got incredibly sick on the second flight. After handing my lunch in a bag to the stewardess, I stumbled outside, only to find a taxi waiting for me. Luckily Leon, our ‘leader’, had arranged for me to be picked up. I suffered the twenty minute ride since I was still feeling awfully sick, but at last, round 10.15h I guess, I arrived at a very nice Italian villa palazzo style.
After a short lie down, I went to meet part of the other attendants, and got welcomed very warmly, to such extent that I felt instantly at home.
I think I’ll like my stay, even though it hasn’t started out all that well…
Dagje Oostende
Eigenlijk had ik het al van in februari gepland, een dagje Oostende, al sinds de toeristische dienst me laten weten had dat er in Fort Napoleon een tentoonstelling voor kinderen was rond geluk en geluksvogels. Maar plan dat maar eens in, met drie kinderen met een eigen agenda, en een druk voorjaar qua familiefeesten. Tsja…
Vorige week wilden we het niet doen omwille van het weer, en vandaag hadden ze oorspronkelijk mooi weer beloofd. Deze morgen viel dat dus dik tegen… Wolf vertrok naar Center Parcs in de gietende regen, en wij gingen nog wel zien. Maar kijk, na de middag leek het wel op te klaren! We gooiden de dikke jassen en een hoop strandspeelgoed in de auto, en we reden met ons drietjes naar Oostende.
En voor wie nog iets zoekt om te doen deze week met lagereschoolkinderen: de tentoonstelling, met zijn prachtige vogels, opdrachtenboekje en tekstjes, is een schot in de roos, een echte aanrader!
En het fort? Goh, welja, fortig zeker? Als je het Gravensteen gewoon bent, ben je nogal kritisch, veronderstel ik. Maar eigenlijk was het wel best mooi.
We gingen nog iets drinken, en tegen kwart voor vijf namen we het kleine veerbootje van de Oosteroever naar Oostende centrum, zijnde het Aquarium. We zijn wel eventjes kletsnat geregend, maar kom, daar zijn we niet van gesmolten.
En toen, toen was er de zee en het strand. De kinderen trokken hun schoenen en kousen uit om in het zand te spelen, maar liepen toch niet tot aan het water. En ik? Ik zette me op een bankje vlakbij, genoot van de vlagen zonneschijn, en las. Heerlijk!
We haalden een ijsje, en stelden vast dat het veerbootje net een half uur in pauze was gegaan, toen we daar aankwamen. Maar het regende alvast niet, en we zaten daar best goed. Een en ander zorgde ervoor dat het bijna half acht was voor we terug naar huis reden. Maar we hadden wel een pracht van een namiddag.
M.I.A.T. en een ideaal plekje voor een geocache
Ze hadden haalbaar weer voorspeld voor vandaag, en dus zagen we het wel zitten om erop uit te trekken, samen met ons ma. Die wou dolgraag de email (lees eemaj, niet elektronische post) tentoonstelling in het M.I.A.T. zien, ofte het Museum voor Industrie, Arbeid en Technologie. Ons ma wilde wachten tot na haar middagdut, en dat was geen probleem voor ons. Ik sloeg aan het wieden in de tuin, samen met Kobe en zijn vriendjes.
Wolf knutselde intussen een nieuwe geocache in elkaar, in een oud pillenpotje, en met een magneet. Ik had namelijk wel een fijn ideetje…
Enfin, na het eten trokken we op ’t gemakje richting centrum, en we waren netjes samen met ons ma om kwart over drie aan de ingang.
We dronken iets in het cafetaria, en liepen daarna ook nog door de permanente tentoonstelling. En toen liet ik de kinderen los met het fototoestel…
Daarna gaven we oma een dikke zoen, en terwijl zij huiswaarts keerde, liepen wij een honderd meter verder naar de sluis op de Leie, om er een geocache weg te steken, onze tweede. Wolfs magneet werkte perfect, en ook de coördinaten zijn er blijkbaar klop op.
En het zotste van al? Thuisgekomen diende ik de geocache in, zo rond acht uur. Een dik uur later ongeveer was hij al goedgekeurd en stond hij online. Tien over tien kreeg ik een bericht: of de geocache al wel op zijn plaats lag, want de eerste was al komen zoeken met een lampje, en vond hem niet zo direct. Ik antwoordde bevestigend, en de cacher zocht verder tot hij hem vond, en een ‘First To Find’ op zijn naam mocht schrijven.
{FTF}
Toch twee keer goed moeten kijken alvorens ik de snoodaard in het vizier kreeg.
Bedankt voor deze nachtelijke expeditie naar de sluis op de Leie. Meteen mocht ik aan den lijve ondervinden hoe oorverdovend zo’n stuw kan zijn. Hoewel dit eerder aan een uitzonderlijk stille Gentse binnenstad kan gelegen hebben …
Ik wil alvast de CO feliciteren met een zeer geslaagde eerste hide. De coördinaten zijn spot on en de cache zit goed verstopt. Zo heb ik ze graag!
Proficiat met je eerste en nog veel cache plezier!
Een goed half uur later kreeg ik bevestiging dat hij opnieuw gevonden was, rond half twaalf ’s nachts:
Lampke mee, onderbroek aan, fietssleutel tussen de tanden, tijd voor een bezoekje aan deze kersverse cache!
En ja hoor, voor het eerst in mijn cacherscarriere, SECOND TO FIND! 😀
Een geslaagde cache, op een vree wijs plekske, merci!
Ik kijk al uit naar de volgende! 😉
TFTC!
Blijkbaar was deze samen met een vriendin:
Kom ik thuis van de cinema, check ik mijn mails, zie ik dat er een nieuwe cache in de buurt is. Charmical uit haar Pocahontasbui getrokken en samen naar de buiging van de stroom getrokken.
Zelden zo snel gefietst 🙂 En kleine adrenaline-rush als resultaat. De eerste podiumplaats in mijn cacherscarrière. Yupla! (ik begin ze te verstaan die FTF-hunters. Haha).
Prachtige locatie inderdaad!
Bedankt voor de cache!
Er zijn nog zotten in de wereld, zoveel is zeker.
366 – 24 maart 2016 – Oostendse bunker
Den Haag
Het begon allemaal prima vandaag: zo goed als alle leerlingen present, en een bijzonder vlotte rit richting Den Haag. Alleen… Op de bus kregen we het nieuws al te horen, en we reageerden, zoals het halve land, met ongeloof. Zó erg kon het toch niet zijn? Een knal? De berichten bleven binnenstromen, er volgden beelden, en de ontzetting groeide.
Maar wij zaten in Nederland met 43 leerlingen, en lieten ons project doorgaan: 6 kleine groepen trokken doorheen de Haagse binnenstad op verkenning, bekeken de architectuur, trokken foto’s, lazen hun opdrachten. De school nam contact op, vroeg ons terug te keren, en wij zeiden nee. Wat konden we anders? Onze leerlingen zaten verspreid doorheen de hele stad, we konden die niet echt terugroepen. En dan was er nog de buschauffeur, die pas om 15.00 uur terug aan zijn bus ging zijn, en wiens telefoonnummer we niet hadden. Oké, ik weet het wel, voor alles was een oplossing te vinden, maar wij zagen daar in Den Haag de noodzaak niet van in. En dus lunchten we en trokken daarna met onze leerlingen naar het Eschermuseum.
We kortten het museumbezoek toch een beetje in op aandringen van de school, en tot ergernis van zowel leerlingen als gidsende leerkrachten, maar bon. Een half uur vroeger dan voorzien zaten we op de bus, en maar liefst een uur vroeger dan aangekondigd stonden we terug op school, want zelfs de standaard file bij het buitenrijden van Den Haag was er niet.
En toen kwamen thuis de beelden, het nieuws, de details… en ik was blij dat we in Den Haag zaten vandaag. Echt waar.
Neutraal verslag met foto’s is hier te vinden.
Weekendje Amsterdam, dag twee
We waren met opzet vrij vroeg op: de kinderen waren sowieso wakker, en wij wilden ook wel op tijd – lees: voor de lange wachtrijen – in het Van Goghmuseum zijn.
Maar eerst was er uiteraard ontbijt in het hotel, en dat was toch wel dik in orde, ja. De kinderen hebben mega veel gegeten, ik had schrik dat Kobe misselijk ging worden in de auto, maar dat viel gelukkig best mee.
Ook al hadden we eigenlijk gratis busvervoer, Bart is zodanig fan van Uber (en ik moet toegeven, het is ook wel enorm gemakkelijk en comfortabel in die grote auto’s) dat we toch maar weer ons netjes aan het Van Goghmuseum lieten afzetten. De kinderen waren onder de indruk van zoveel moois.
De wandeling naar Nemo – de Amsterdamse Technopolis, maar dan groter – zou iets te veel gevergd hebben van Barts knie, en dus deden we een mooie, lange tramrit doorheen de stad. Eigenlijk hadden we dat vaker moeten doen: je ziet ongelofelijk veel, en er zijn ook van die wijze mensen die dan spontaan poseren voor je.Daarna moesten we wel nog even wandelen. Alleen jammer dat alles zo grijs was…
En toen kwam Nemo, het wetenschapscenter voor kinderen. De planning was om er een uur of zo te blijven. Tsja. We hebben er maar meteen ook gegeten, want de kinderen raakten maar niet uitgespeeld. Het zicht vanop het dak is trouwens fenomenaal, een echte aanrader.
Daarna moesten we weer een flink eindje stappen – ik had echt medelijden met Bart – om rond twee uur in Artis aan te komen, nog net op tijd om binnen onze I AMsterdamkaart te vallen.
Ik moet het toegeven: Artis is de moeite. We hebben prachtige beestjes gezien. Afsluiten deden we met een half uurtje tekenfilm in het planetarium, en daarna een wafel in de buurt.
Moet ik nog vertellen dat het niet lang duurde voor de hele achterbank lag te slapen?
Heerlijk weekend gehad, echt waar. Dikke merci, Accor Hotels!
Weekendje Amsterdam
Wat zeg je, als je het aanbod krijgt van Accor Hotels om een weekendje naar Amsterdam te gaan, mét de kinderen, en je krijgt je hotel betaald? Niet nee, natuurlijk.
Hotel Mercure Amsterdam Airport zag ons met plezier komen, en dus vertrokken we deze morgen zo rond tien uur naar Amsterdam. De afstand valt eigenlijk best wel mee: een goeie twee uur, toch met een klein beetje file. Het hotel ligt wel een kwartiertje per auto van het centrum verwijderd, maar dat geeft eigenlijk totaal niet: er is een prima busverbinding, én er is in Amsterdam natuurlijk Uber.
Enfin, aangezien het al net na de middag was toen we de parking opdraaiden, waren we toch wel blij dat er een restaurant aan het hotel zelf was, al is de kaart ’s middags toch wel beperkt. De kinderen vonden de combinaties in elk geval hilarisch: soep in een broodkom, met een wrap en een bamikroket (of toch zoiets) erbij. Lekker, dat wel, maar wij zouden dat toch echt anders combineren. Andere cultuur? Check!
We gooiden de spullen af op de kamer, zagen tot ons genoegen dat Bart en ik een gewone kamer hadden gekregen, maar de kinderen een junior suite (met drie bedden dus), en ik mocht hen meteen al verbieden om op het bed te springen. Raar, thuis willen ze dat eigenlijk nooit doen, maar op hotel is dat blijkbaar verleidelijk.
Bart bestelde een Uber, en in een Jaguar reden we het centrum binnen, netjes tot op het Museumplein. Ik schafte ons allemaal de Amsterdam City Card aan, en we trokken het Rijksmuseum binnen. Daar liep net een kleine tentoonstelling rond Dick Bruna, en dus gingen we even naar Nijntje en co kijken. De jongens wilden zelf de Nachtwacht zien, en omdat ze Rubensiaanse dingen nog niet echt kunnen smaken, namen we hen mee naar de Stijl, met Rietveld en dergelijke.
Enfin, het was al na vier uur toen we buiten stonden, te laat om nog te beginnen aan Artis of Nemo, en nog een museum zou te veel van het goede geweest zijn voor zowel Barts knie als de kinderen. Maar! In de I AMsterdamkaart zat ook een boottocht inbegrepen, en dus liepen we netjes tot aan een van de haltes. De tocht duurde een uurtje, de kinderen kregen er nog een speelgoedje bij, en wij genoten van het zicht op de Amsterdamse grachten, ook al was het intussen beginnen regenen. Maar op zich had het wel iets magisch, het zo stilaan donker zien worden van op het water. Prachtige huizen, trouwens. Aansluitend – het was toen een uur of zes – liepen we een Indonesisch restaurant binnen, en bestelden er een rijsttafel. Bij de kinderen was het geen onverdeeld succes, Bart en ik genoten.
Er werd weer richting hotel geüberd, Merel vloog in bed, en wij vieren gingen nog een spelletje spelen in de gezellige bar. Fijne dag, echt waar, fijne dag.