Wandeldagje

Merel had vandaag een dagje boerderij, maar omdat bussen zo gruwelijk duur zijn, hadden de juffen en meesters gevraagd of het niet per auto kon. Nu, ik moet niet lesgeven op maandag, en dus stond ik rond negen uur met drie dikke vriendinnen in Drongen op de Campagne. Aangezien ik daar nu toch was, kon ik meteen in de vrieskou een wandeling maken, vond ik.

Maar eigenlijk was ik nog niet uitgewandeld, en dus ging ik nog even in de Vinderhoutse bossen, op zoek naar een cache. Helaas, geen cache, wel een drie kwartier gezonde boslucht opgesnoven.

Ik reed naar huis, ging nog even liggen, en tegen kwart voor twaalf stond Véronique hier. Samen gingen we eten in de VIP-school, waar twee keer per maand op maandag de leerlingen eten serveren aan de leraars + gasten die dat willen. We waren met niet veel, maar het was wel gezellig: Franse dag. De menuutjes waren in het Frans, de tafel was zeer Frans gedekt, en er speelde een ‘valse musette”. We kregen zelfs, zoals het hoort, de bediening in het Frans, zij het een beetje stuntelig. Maar het eten was wél lekker: een stukje quiche als voorgerecht, daarna vol au vent met frietjes, en een schitterende tarte tatin als afsluiter. Een zeer Escheriaans gebouw, overigens.

Daarna wandelden Véro en ik rustigjes richting STAM om daar een superleuke multicache rond het museum te doen. Kort, maar heel leuk, veel bijgeleerd, en supermooi gedaan.

Tegen drie uur repte ik me alweer naar Drongen, om daar een zeer vrolijke, maar ook wel vermoeide Merel op te pikken.

En dan was er ’s avonds nog logo, waardoor ze al helemaal pompaf was, en ik ook. 14.599 stappen, goe gedaan!

Cadzandië

Björn van IdeeKids had me een tijdje geleden gecontacteerd: of ik het niet zag zitten om rond zijn domein Cadzandië in, u raadt het al, Cadzand, een geocachetocht te leggen. Toen ik hem vroeg wat hij precies in gedachten had, moest hij bekennen dat hij er eigenlijk niet zo veel van afwist. Tsja… Ik wilde dat gerust doen, maar ik ga niet elke keer naar Cadzand rijden om een logrolletje te vervangen of een nieuw potje te steken, hij moet dat wel degelijk zelf kunnen onderhouden. We zijn vandaag dan maar naar Cadzand gereden voor een uitleg aldaar.

Rond elf uur zaten we in de auto, en onderweg pikten we vrolijk een paar caches op, tot we ons aan de duinen parkeerden. Björn had ons namelijk Strandpaviljoen DOK 16 aangeraden om te eten, en jawel, dat was een excellente keuze!

Je zit dus ook echt op het strand, met zicht op zee. Heerlijk! Na het eten liepen we dan ook een eindje over het strand, maar niet te ver, want Wolfs rug kan dat niet aan. Onderweg naar Candzandië pikten we ook nog een tweetal caches mee.

Iets over twee waren we bij Björn en gingen de kinderen meteen met de gocarts spelen, al kwamen ze na een tijdje toch binnen een beetje lezen. Intussen kon ik uitgebreid uitleggen wat geocachen nu eigenlijk was, en wat zijn opties waren voor een geocachetocht in de buurt. Hij ging het eens grondig bekijken, zei hij.

Tegen vier uur waren we weer onderweg: een paar geocaches, en dan een vieruurtje in datzelfde Dok 16, terwijl Merel en Kobe op het strand speelden en vliegerden.

Tegen dan begon het al serieus donker te worden en reden we naar huis. Fijne, vermoeiende dag, maar echt wel genoten.

First to Find

Bij het geocachen gaat het om het plezier van het zoeken, het ontdekken van plekjes, en het wandelen of fietsen. Het is niet alsof je er iets mee wint, en toch zit er een sterk competitieve kant aan: om ter meest, om ter moeilijkst, om ter snelst…

Zo is het ook altijd een wedstrijd om op het ‘podium’ van een cache te staan: First to Find, Second to Find, Third to Find. Ik had al eens een STF gescoord een tijd geleden bij een nieuwe cache in de buurt van het Gaardenierspad hier in Wondelgem.

Maar vandaag was ik rustig bezig, had ik al vanalles gedaan, net (nogal laat) gegeten, en kom ik dus terug aan mijn bureau, wanneer ik in mijn inbox zie dat er een nieuwe cache is uitgekomen op een vijftal kilometer. In Sleidinge. Oh yo en al!

Ik geef het toe: ik ben in mijn auto gesprongen en naar Sleidinge gereden: op een simpele maandagmiddag maak je meer kans dan op pakweg een zaterdagavond, wanneer er veel meer volk beschikbaar is. En jawel, ter plekke had ik de nieuwe cache al snel gevonden in een buis van een vuilbak. Maar het is niet omdat ik het potje zag zitten, dat ik het ook kon pakken! De hint bij deze nieuwe cache was: “Magneetkracht of drijfkracht”. De magneet die ik bij had, was helaas niet sterk genoeg, maar ik had nog wel een kwart bidon water in de koffer staan. Bon, teruggelopen naar de auto, water in de buis gegoten, en jawel, mijn eerste First To Find was een feit! Yay!!

Ik dacht: ik heb nog eventjes, laat ik dan maar meteen de korte multi van Ronde van Evergem – Sleidinge erbij nemen. Dat bracht me vanop de markt in ocharme tien minuten te voet tot in de velden. Mooi!

Het is misschien stom, maar de combinatie van de FTF, de geraapte kastanjes en de korte wandeling in de wind gaven me een bijzonder voldaan gevoel. Heh.

 

Geocachen in Sas Van Gent

Een echt mooie maandag vandaag, en meteen ook de eerste dag dat ik volledig lesvrij ben. Ik moet dit schooljaar op maandag niet naar school, en ik ben van plan daarvan te genieten, jawel.

Ik deed wat noodzakelijk schoolwerk, en zorgde dat ik tegen half twaalf in Sas Van Gent stond, u weet wel, dat kleine stadje net over de grens. Ik dacht: ik koop daar dan ergens wel een broodje, of eet een tosti – zoals ze een croque monsieur op zijn Hollands noemen.

Ik begon mijn wandeling aan het water – hoe kan het ook anders? – bij een multi die me op allerlei plekjes zou brengen, en nog langs een ongelofelijk schattige kindercache mét muziekje, die me luidop in de lach deed schieten.

Wat me vooral opviel, is hoe doods het stadje eigenlijk was. Oké, een maandag is nooit de meest bruisende dag, maar toch. Alleen aan de Albert Heijn was er leven te bespeuren, maar ik vertikte het om daar dan een broodje te kopen, omdat ik er nog altijd van uitging dat ik wel iets ging vinden. Mijn middagmaal is dus een frangipane geworden die ik bij me had in mijn rugzakje. Bovenstaande foto is het ‘centrale plein’ van Sas Van Gent, naast de kerk, op het middaguur. Ik heb er geen levende ziel gezien. Ik wandelde dan maar verder aan de andere kant van het water.

Pas op, mooie wandeling gehad, daar niet van, en het kanaal Gent-Terneuzen is echt wel indrukwekkend als er zo’n gigant passeert, maar… Daar heb ik wat fietsers gezien, ja, en een occasionele wandelaar. Mooi, maar geen zak te beleven dus.

En ik heb dan nog geeneens de cache gevonden. Intussen heb ik een hint gekregen waar hij zou moeten zitten, en het zal dus voor een volgende keer zijn.

Cirque du Soleil

Bart had me een hele tijd geleden gevraagd of ik mee wilde naar Cirque du Soleil, op uitnodiging van KBC. Ik zei niet nee…

We waren welkom vanaf 17.00 uur in de Trade Mart, vlak naast het Atomium en de locatie van het optreden, maar we waren iets te vroeg, zodat we in de fantastische wind nog snel twee caches oppikten. En toen was er een zeer fijne receptie met eigenlijk gewoon uitgebreid buffet, en babbels allerhande. Alleen was het allemaal rechtstaand, en dat duurde wel redelijk lang, moet ik toegeven.

Iets na zevenen werden we in bussen geladen om toch de goeie kilometer verder afgezet te worden – met omweg – aan de ingang, en vergaapte ik me aan de gigantische tentconstructie.

En toen was er de voorstelling zelf. Ja, het decor was zeer indrukwekkend, en sommige losse nummers ook… Maar daar zat bij deze voorstelling mijn probleem: het bleef bij losse nummers, ik zag er totaal geen samenhang in. Ja, die artiesten kunnen er wel wat van, maar ik zat regelmatig te denken aan de Olympische Spelen topturnen, en hoeveel punten elke beweging zou opleveren… Misschien waren mijn verwachtingen wat te hoog gespannen, dat kan ook, maar eigenlijk bleef ik wat op mijn honger zitten. Dit was gewoon circus, maar dan op een hoog niveau. Maar met clowns, goochelaars, acrobaten, komische intermezzi die eigenlijk niet komisch waren…

Ja, er zaten fantastische acts in: het jonge koppel aan de trapezes, of de turners in het begin op de gelijke leggers, en de trampolinespringers die de trampolines vervangen hadden door soepele balken. En ja, de twee slangenmeisjes deden gewoon pijn aan de ogen, mijn mond viel open. Maar ik miste dus echt een rode draad, meer dan wat het decor te bieden had, want dat speelde een centrale rol. Maar wat hebben oerwoudmensen te maken met drie macho’s die een dame willen versieren op het strand, of indianen in een winterlandschap met in futuristisch fluo geklede springers, of Aziatische unicycle rijdsters met stevig servies?

Aan die indianen heb ik me overigens zitten ergeren: een act met rolschaatsen op een klein rond podium, waarbij het enige dat ze deden, was dat ze samen rondjes schaatsten, zij haar benen omhoog wierp om zijn nek – middel – stoere armen, ze zo even rondzwierden, stilvielen, en applaus in ontvangst namen. Maal vijf, minstens. Poëtisch, ja, maar niet meer dan dat. Maar dat zal wel aan mij liggen, veronderstel ik.

Waar ik wel stevig voor geapplaudisseerd heb, zijn de muzikanten. De muziek was live gebracht en gezongen, en chapeau! Daar zaten hele knappe dingen tussen, loepzuiver gezongen, fijne soundscapes…

Maar om eerlijk te zijn? Ik ben blij dat ik er geen 58 euro voor hoefde te betalen. Noem me gerust een dikke nek :-p

Na afloop gingen we opnieuw per bus de volle kilometer verder, en was er een uitgebreid dessertbuffet. Lang zijn we niet meer gebleven, want we moesten nog een klein uurtje naar huis.

Tsja.

Fijne avond gehad, dat wel, en het is eens een ervaring, maar Cirque du Soleil is duidelijk niks voor mij. Dat weten we dan ook alweer.

Mietje Stroel

Gisteren was ik al een paar caches in Zelzate van de reeks Mietje Stroel gaan zoeken, vandaag wilde ik de rest doen. Het weer beloofde zich koest te houden, en daar hield ik het ook aan.

Ik parkeerde aan de bushaltes, en liep eerst langs het kanaal, met zicht op de vermaledijde Zelzatebrug. Al wie daar ooit al voorgestaan heeft, weet wat ik bedoel. Daarna kronkelde mijn zoektocht zich door een klein park, vervolgens langs de rubberfabriek het grote park in (mét zwarte nepzwaan), en verder tot aan de Zelzaatse jachthaven.

Tegen dan was het al tegen één uur, en moest ik eigenlijk dringend dringend piesen. Ik denk niet dat iemand de lengte van het park, van jachthaven tot markt, al in dat tempo al snelwandelend heeft afgelegd. Ik snelde voorbij een nog op te pikken cache, maar ging straks wel op mijn stappen terugkeren. Ja, ik heb even overwogen om me tussen de struiken te zetten, maar dat zouden de vissers al te bizar gevonden hebben. En intussen verwonderde ik me over de gigantische clash tussen de rust van het park en de achterliggende fabriek, waarvan het lawaai en de geur alomtegenwoordig waren.

IMG_2295

Gezwind stevende ik op de markt Maurice binnen, een mij aangeraden en bijzonder charmant pand met hoog hipstergehalte. Ik knikte even naar de dame achter de bar, en stoomde door richting toilet. Opluchting alom. Oef.

Gelouterd installeerde ik me aan een tafeltje, en bestelde een panini met mozzarella en pesto, en een plat watertje. Een tiental minuten later kwam een mooi gevuld bord voor mijn neus te staan.

Maar ik vind dat je geen koffiehuis kan binnengaan zonder ook koffie te drinken, zeker niet als dat als ondertitel heeft ‘koffie en taart’. Dus ja, koffie en taart waren mijn deel, met daarbij nog wat kleine zoetigheden. Alleen jammer dat het net niet warm genoeg was om buiten in de retro tuin te gaan zitten.

Enfin, ik weet nu waar ik moet zijn in Zelzate. De aanrader had groot gelijk.

Ik keerde op mijn stappen terug, zocht en vond een cache in de struiken van het park, en vond het beeldje van Mietje Stroel aan het gemeentehuis. Eindelijk de titel van de cachewandeling verklaard, want ik vroeg me al af… Ik loste het raadsel van de bonus op, en stond even later met de finale stash in mijn handen, en wat voor één! Ik denk dat dit wel de mooist uitgewerkte geocache is die ik al gezien heb.

IMG_2301

Enfin, ik had nog mooi de tijd om naar huis te rijden, en mijn spullen bijeen te zoeken voor dat ene lesuurtje van de dag, tussen half vier en kwart over vier. Jawel.

Maar de wandeling heeft me deugd gedaan.

 

Geocachen in Kalken

Kalken, jawel. Bij Laarne. Wolf heeft er namelijk een vriendje wonen die vorige week al bij ons was geweest, en waar hij nu een dagje ging slapen.

Rond drie uur reden we – Wolf, Merel en ik – dus richting Kalken om er in het passeren, letterlijk, nog een geocache of drie mee te pikken. Ze hebben daar blijkbaar een rondje Kalkse Kapelletjes, en één daarvan was bijzonder mooi verstopt. De kapel, bedoel ik, niet de geocache.

Net toen ik Wolf wilde afgooien bij Stijn, ging mijn telefoon: Bart die vroeg of het de bedoeling was dat daar nog een sportzak stond.

Zucht.

Mag ik straks nóg eens een uur in de auto zitten dus…

Maar bon, ik liet het niet aan mijn hart komen, zette Wolf af, en ging met Merel een fijn wandelingetje maken doorheen veldwegels, bloemenvelden en boomkwekerijen, langs 7 caches. We genoten ervan, en zagen dat het vooral warm was. Merel had de bonus van het rondje vrij snel in handen.

En ’s avonds, na het eten, reed ik dan nog maar eens richting Kalken, mét sportzak deze keer. In de namiddag hadden we al twee Kalkse kapelletjes opgepikt, nu deed ik de overige vijf, ook met de auto. Ik moet het toegeven: kapelletjes zijn een bizar iets. De meeste stonden gewoon open, waren netjes gekuist, en hadden zelfs brandende kaarsen. Wat betekent dat ze zorgvuldig onderhouden worden door iemand. Vreemd. Zeer vreemd.

Uiteindelijk stelde ik vast dat er een cijfer ontbrak om de coördinaten van de bonus te berekenen. De logica leverde me drie mogelijke cacheplaatsen op. In het halfduister ging ik nog op twee van de drie zoeken, zonder resultaat. Nummer drie lag volgens mijn kaart in een huizenblok, maar via Google Earth stelde ik vast dat dat blijkbaar een grote dorpsparking was, en dat de cache daar dus wél kon liggen.

Het zal dan morgen voor Wolf zijn om daar eens te gaan kijken.