Lieve Kobe
het is eigenlijk bijna niet te geloven dat je nu pas achttien wordt: je lijkt vaak zo veel ouder…
Je bent ook gigantisch veel veranderd het laatste jaar, en dat is niet onlogisch: je hebt er je eerste jaar unief op zitten. Alhoewel het er nog niet helemaal op zit: vanaf 1 augustus begin je opnieuw te blokken, want je hebt 8 van de 13 examens opnieuw, en dat is een pak. Maar je ziet het nog steeds zitten, en wij dus ook, al kan het wel dat je nog een paar vakken volgend jaar opnieuw mee moet nemen. Maar je zegt het zelf ook: dit is wat je wil doen, en je bent per slot van rekening nog maar net achttien…
Ja, je bent nog steeds mijn vrolijke warhoofd, mijn ADHDer, en we hebben daar samen steeds meer een band over, al kunnen we nog steeds enorm op elkaars zenuwen werken. Maar ik snap jou en jij snapt mij. Dank de goden, overigens, voor het bestaan van medicatie: zonder jouw Medikinet zou het studeren niet lukken, denk ik. En dank de goden voor jouw scoutsvrienden. Je studeert samen met hen en voor jou werkt dat prima. Ik zou het niet kunnen, maar ieder zijn methode, zeker? De scouts zijn sowieso jouw lang leven: je zit inmiddels in de leiding en gaat er 100% voor: vergaderingen, voorbereidingen, kamp, voorkamp, maar ook gewoon hangen in de STAM, op stap gaan met je scoutsvrienden, afspreken met hen, samen in een bandje zitten… Je bent nog aan het zoeken naar een coole groepsnaam, maar blijkbaar werkt het wel: twee man uit de scouts, daarbij Brecht van school als drummer, en jij dus op bas. Ik ben benieuwd om jullie eens te horen.
Op sommige vlakken ben je uiteraard nog steeds dezelfde: even nonchalant, vergeetachtig, maar ook gewoon slordig. Je laat overal spullen achter, ik moet dagelijks zagen over je kamer, je slaapt overal doorheen, en je concentratie is een ramp. Maar tegelijk ben je ook nog steeds het zonnetje: zodra jij binnenkomt met je grote stralende glimlach, de twinkeling in je ogen, je gekke dansmoves en je muziek, breng je een positieve vibe. Tenzij je slecht gezind bent of vroeg moet opstaan: ga dan maar uit de weg, want dan heeft een donderwolk er niks aan.
Het is vreemd dat je pas nu, met dat jaar unief achter de rug – nou ja – achttien wordt: je moet dringend eens werk maken van dat rijbewijs want dat kan je wel gebruiken bij de scouts, en ook pas nu mag je overal binnen. Meerderjarig zijn, het brengt ook wel wat verantwoordelijkheid met zich mee. Je zit bijvoorbeeld chronisch met een geldtekort: geen idee aan wat je dat allemaal uitgeeft, maar bon. Ik heb je bezworen dat je van je spaarrekening af moet blijven, want daar is dat geld niet voor bedoeld, voor het bijpassen van een drankrekening van de Gentse Feesten, of voor het aanschaffen van nog maar eens een paar nieuwe oortjes omdat je de vorige alweer kwijt bent. En om te werken voor je geld ben je naar de luie kant, en past het ook vaak niet in je agenda. Je wilde eigenlijk werken tijdens de Gentse Feesten, maar was natuurlijk veel te laat om daarvoor te beginnen kijken. Je krijgt nu wel geld voor de hulp bij het opruimen van opa’s huis, maar ook daar ben je liever lui dan moe en ben je al vaak gewoon thuis gebleven om hier te zitten niksen. Ach liefje, je moet het gewoon zelf weten, daar ben je nu eindelijk oud genoeg voor.
Zolang je maar beseft dat wij er altijd zijn voor jou, en dat je altijd bij ons terecht kan om je te helpen wanneer je jezelf in nesten hebt gewerkt, groot of klein. Of ook gewoon voor idiote vraagjes, zoals hoe je een quiche bakt – al heb je dat intussen stevig onder de knie – of hoe je best een scoutsteken op je hemd naait. En met die glimlach van jou krijg je hoe dan ook zowat alles van me gedaan, en dat weet je maar al te goed.
Liefje, ik zie je graag, al achttien jaar lang, en hopelijk nog veel, veel langer. Geniet er maar van, zolang je lekker student kan zijn, de verantwoordelijkheden best wel meevallen en wij nog steeds helemaal je vangnet zijn.
