Geplaatst op

Veranda

Moh! Daarnet een telefoontje gehad van de verandaspecialist: of volgende week dinsdag ok is?

Even uitleggen: mijn bureau situeert zich in een aangebouwde kleine veranda bij de woonkamer. Vroeger zat daar een groot schuifraam tussen, maar in de verbouwing hebben we dat raam laten weghalen, en zowel parket als muren laten doorlopen. Daardoor is het nu echt een geïntegreerd stuk van de woonkamer geworden, met heel veel licht. Het zit aan de noordkant, de zon zit er dus eigenlijk nooit binnen, tenzij in de zomer ’s avonds laat. Het is mijn kleine domein en ik geniet ervan.

Alleen… Deze winter was het een paar dagen na elkaar hevig aan het regenen, en plots voelde ik nattigheid. Letterlijk. Het gootje was beginnen lekken, en ook blijkbaar een van de naden van het dak. Umpf. En dat op een nieuwe parketvloer. Ik ben aan de slag gegaan met tubes silicone (thank ye gods dat ik dat standaard in huis heb), dweilen en emmers, en heb het na een paar uur onder controle gekregen. Oef.

En ik heb onmiddellijk de verandamannen gebeld: een bedrijf uit Ertvelde dat gespecialiseerd is in het opzoeken en dichten van waterlekken in veranda’s. De baas kwam, zag, en oordeelde dat de rubbers verstorven waren en dat hij maar garantie kon geven als al het glas eruit werd gehaald, en hij alles kon vervangen en kuisen. Tsja, dat moest dan maar zeker? En als hij dan toch bezig was, kon het glas maar beter vervangen worden door superisolerend hoogrendementsglas, want dat was nu niet meteen de meerkost.

Hij is een paar weken geleden concreet komen opmeten. En blijkbaar komen ze dus volgende week. Heh.

Geplaatst op

Shoppen

Vandaag voelde ik me beduidend beter dan de voorgaande weken, en ik heb ervan geprofiteerd om in de namiddag in ’t stad te gaan. Die verbeteringen lagen daar nu al zo lang, ze konden nog wel wat langer wachten :-p

Ik moest namelijk al eeuwen teruggaan naar de winkel van Cora Kemperman, mijn favoriete merk. Vorig jaar in de grote vakantie had ik daar namelijk een prachtig paars vestje gekocht, een zeer speciaal model, waar ik compleet verzot op was. Volle prijs, dat spreekt voor zich :-p Helaas bleek na een keer of drie dragen, dat er een gat zat in de oksel: de naad was te nauw genomen, en het tricotwerk was beginnen uitlopen. Begin november was ik ermee teruggeweest, en ze gingen het naar de hoofdzetel terugsturen en zien wat die gingen zeggen. Het ging wel een hele tijd duren, dat wel. Soit, dat moest dan maar.

In februari belden ze me dat de hoofdzetel het aanvaard had, en dat ik ofwel een cadeaubon ging krijgen, ofwel een gelijkaardig vestje terug mocht nemen. Ik ben er helaas niet geraakt. De bedoeling was de paasvakantie, maar ik voelde me toen zodanig mottig, dat dat niet lukte.

Vandaag is dat dus wel gelukt. Helaas bestond het vestje niet meer in hetzelfde kleur (en het was nu net ook dat kleur dat ik zo fantastisch vond), maar in de stock hadden ze het wel nog liggen in een lichtgrijs. Ik heb dat dan maar meegenomen, het materiaal en het model blijven ook bijzonder knap en aangenaam. Ik kon het ook niet laten, en heb nog een mooi Tshirt in donkerpaars met korte mouwen meegenomen.

Hmm. Ik denk dat zo stilletjesaan mijn halve kleerkast van Cora Kemperman komt. Ze moet maar zo geen mooie dingen maken!

Geplaatst op

I-Pad

Nu we dan toch geeky bezig zijn, dan maar meteen een postje over de Ipad ook 🙂

Er is in de media, en vooral op het net, gigantisch veel rond te doen: het nieuwe toestel van Apple.

Bart kon het uiteraard niet laten, en had onmiddellijk eentje besteld voor zijn kantoor, en het via de US naar hier laten komen. Dat was evenwel een toestel voor op kantoor, helaas. Blijkbaar was het een van de allereersten, want ze kwamen zelfs filmen van Terzake. Een paar dagen later kwam er echter een tweede, wél voor thuisgebruik. Zelf heb ik er niet veel boodschap aan: ik computer het liefst van al aan mijn bureau, want anders protesteren mijn polsen teveel. Maar de kinderen vinden het zalig: ze kunnen erop spelen, zonder dat er toetsen nodig zijn. Het is gewoon één groot aanraakscherm, en daar zijn ze intuïtief mee weg, zelfs de kleinste. Als je toch toetsen nodig hebt, dan roep je die gewoon op.

Ik vind het ietsje te zwaar om praktisch te zijn, maar ik kan me voorstellen dat we er nog wel een hoop toepassingen voor vinden, want het is nog steeds een stuk lichter en praktischer dan een laptop.

ipad

Geplaatst op

I-Phone

Bart kwam gisteren thuis met een cadeautje, zomaar. Een vroege moederdag, noemde hij het. Omdat ik enerzijds zo blij was dat ik een smartphone heb, maar aan de andere kant voortdurend zit te kankeren op het conterintuïtieve van de HTC Touch Pro, en de dingen die hij voortdurend weigert.

En dus had hij een splinternieuwe Iphone mee. 3GS, 32Gb, jawel. Voor mij is dat een derde van een maandloon, maar de glimlach op zijn gezicht, toen hij mijn verbazing, en ook wel glinsterende oogjes zag, was genoeg.

En dus heb ik nu een Iphone. Waar ik nog aan moet wennen, maar die wel zalig in de hand ligt, en waar ik bijna zonder nadenken mee omga. Heerlijk 🙂

Dank u, lieverd!

Geplaatst op

En nog een dagje dat het mijne niet was…

Ik had gisteren te vroeg victorie gekraaid. Toen ik wilde gaan slapen – Bart was al naar boven – wilde ik nog snel het vuile water weggieten waarmee ik de kattenplasjes had opgedweild. Snel was hier duidelijk het foute woord, want bij het weggieten bleef het hengsel van de emmer haperen, waardoor de helft van het water niet ín de pompsteen terechtkwam, maar wel op de vensterbank erachter. Humpf. Ik heb nog een half uur nodig gehad om het stinkende water volledig opgekuist te krijgen. Yay.

Vandaag had zijn momenten, om eerlijk te zijn. Ik was nog moe bij het opstaan, en dus niet bijzonder goedgehumeurd. En ’s morgens je boterhammen moeten smeren, dat doe ik dus niet graag. Lesgeven viel wel mee, gelukkig.

Het uurtje tussenin werd voor één keertje niet ingenomen door studietoezicht, waardoor ik me richting computerwinkel kon spoeden. Wat gediscussieer en gedebatteer over specificaties, en zo’n 850 euro later, was ik de trotse eigenaar van een nieuwe PC, een HP Pavilion P 6320be. Een Intel Core i3 processor met 2,93 gigahertz, 6 giga werkgeheugen, een whopping anderhalve terabyte harddisk, een ATI Radeon grafische kaart met meer dan een giga geheugen, een DVD RW, een netwerkkaart van ook alweer een giga, en een ingebouwde kaartlezer. Oef.

Ik zo content als een klein kind, nog snel geld afhalen, mijn gerepareerde schoenen ophalen, even de apotheker binnen om Touristil, en verder gaan lesgeven.

Om kwart voor twaalf werd de les stilgelegd, want we gingen met alle Latijnses van 5 en 6 en de Griekjes van het 4de naar het toneelstuk ‘Hippoliet’ naar Euripides, in Bornem begot. We stonden dus allemaal netjes om 12.00u op de parking, maar geen bus te zien. Daar was ergens een foutje gebeurd bij de busmaatschappij. Mijn collega is zo al een stresskonijn bij dat soort dingen, en nu kreeg ze het helemaal. Enfin, een twintig minuten later zaten we alsnog op de bus, en waren we zelfs netjes op tijd.

Het toneelstuk zelf was de moeite. Nooit geweten dat je de essentie van een tragedie kon behouden, en toch ongelofelijk grappig uit de hoek komen. Chapeau voor Dany Timmermans, Kader Gurbuz, Jenne Decleir en Machteld Timmermans, de regie en de scenografie. Knap!

Tegen half vijf stonden we terug in Mariakerke en kon ik me richting klassenraad spoeden, want die was intussen al begonnen. Mijn zegje gedaan, daarna de kinderen opgehaald, en huiswaarts. Moe.

Ook mottig van de bus, vermoed ik, het pilletje ten spijt. Ik had ook ijskoud, en kroop in de zetel onder een dekentje. Toen Bart thuiskwam, nam hij dan ook liefdevol de kinderen voor zijn rekening, en liet me een dutje doen. Eten zei me niet veel, ik heb amper een boterhammetje gegeten, had geen zin in warm eten.

Tegen half acht sleepte ik me naar de WW, nog steeds in een rothumeur. Maar de avond verdient een apart postje, want die viel onverwachts mee.

Laat het volstaan met te zeggen dat ik nog niet eens de PC uit mijn auto heb gehaald: ik heb er de fut niet voor. En voor een computergek als ik, wil dat wel wat zeggen.

Geplaatst op

Korenlei Twee

Een paar weken geleden hadden Bart en ik onverwacht een avondje zonder de kinderen (lang leve oma), en dan gaan we graag – als echte Bourgondische Vlamingen – iets eten.

Omdat het al eventjes geleden was, wilden we er meteen wel iets meer dan ‘iets’ van maken, en werd het een van Gents betere restaurants, of dat hadden we ons toch laten vertellen.

De Korenlei kan in elk geval wel tellen als locatie natuurlijk, al ligt dit restaurant eigenlijk in het verlengde van de brug, en loop je er dus gewoon binnen als je de Korenlei afloopt. Je kan er terecht voor lunch, diner, maar er is ook een terras voorzien, en een ruimte voor grotere groepen. Eigenlijk is het gewoon een groot herenhuis, waarbij de keuken blijkbaar in de kelder is gelegen, en de eetruimte bestaat uit de verschillende kamers die in elkaar overlopen.

Onze eerste indruk was: gezellig, maar druk. Het restaurant zat goed vol, en we kregen een tafeltje in een van de achterste kamers. Quasi onmiddellijk werd de kaart gebracht, en nam men de drankjes op.
Het menu van 50 euro (zonder wijnen, 63 euro met) zag er heerlijk uit, maar eigenlijk zagen bepaalde gerechten van de kaart er nóg aanlokkelijker uit, zodat we à la carte bestelden.
Mijn wederhelft bestelde meteen een karaf rode wijn (15 euro) als opener, ik hield het bij een glas versgeperst fruitsap (4 euro). Beide kwamen er gezwind aan, vergezeld van een paar knap gepresenteerde voorafjes.

Intussen werd wel duidelijk dat de tafeltjes écht wel dicht bij elkaar staan. De tafel naast ons voerde een geanimeerd businessgesprek, en we konden het niet alleen woord voor woord verstaan, het overstemde bij momenten ons eigen gesprek. Ik begrijp de behoefte om zoveel mogelijk volk in je restaurant kwijt te kunnen, maar dan boet je wel aan comfort in, en dat is jammer.

Want het eten was ronduit heerlijk: verfijnd van smaak, goeie porties, en heel mooi gepresenteerd. Als voorgerecht had ik geopteerd voor een klassieker: door de chef bereide terrine van ganzenlever, witloofslaatje met appel, gekarameliseerde nootjes, briochetoast en hazelnootdressing (23,50 euro). Mijn liefste had de carpaccio van hert met witte truffelolie, zalfje van pompoen, ruccola en crumble van sjalot van het suggestiebord gekozen, en had daar geen moment spijt van (19,90 euro).

Ondanks de drukte (die trouwens, door de verschillende kamers, eigenlijk niet opviel) werden de gerechten in een optimaal tempo gebracht: net niet te snel, maar zeker ook niet te traag.

Een snel tussengerechtje van sorbet werd ons door de kok zelf gebracht, en met plezier verorberd.

Iets later werd ons dan het hoofdgerecht voorgeschoteld: kalfsniertjes met Gentse “Tierentijn”, jonge aardappeltjes en oesterzwam (24,00 €) voor mijn tafelgezelschap, hazenrug, ravioli gevuld met wilde champignons en bloedworst, gekarameliseerde appeltjes, chutney van vijgen en een wildsausje met speculooskruiden (31,00 €) voor mezelf. De niertjes kwamen in een stoofpotje, waaruit aan tafel een deel op een bord werd geschept, maar de rest netjes in het potje werd warmgehouden. De hazenrug was perfect rozig gebakken, en kwam met een heerlijke speculoossaus, die ik ongelofelijk graag zou namaken, om eerlijk te zijn.

Bart en ik zijn ervan overtuigd dat een goeie crème brûlée de lakmoesproef is voor een restaurant, en die proef wilden we hier wel eens ondergaan. 8,50 euro is niet goedkoop, maar Korenlei Twee doorstond de test met vlag en wimpel.

Koffie hoefde niet meer, zodat we, met een fles spuitwater van 6,50 euro, afklokten op 140,90 euro voor ons tweetjes. Niet goedkoop, maar zijn geld zeker waard.

Alleen volgde toen een domper op een verder zeer aangename avond: na het dessert vroegen we de rekening, en die liet toch wel meer dan 20 minuten op zich wachten. Als je je al hebt ingesteld op je vertrek, is dat lang. We zagen ook een heel tijdje niemand meer in ons deeltje van het restaurant, en dat geeft een spijtig, frustrerend gevoel.

Onze conclusie? Een dikke aanrader qua eten, maar de omkadering kan iets beter. En net dàt maakt het verschil tussen een gewoon goed restaurant, en een sterrenrestaurant. Jammer, eigenlijk.

Korenlei Twee
9000 Gent
09/224.00.73
Open van 12u tot 14.30u en 18u-23u, gesloten op zondag en maandag.
http://www.korenleitwee.be

(Dit bericht is eerder al verschenen op Gent Blogt)

Geplaatst op

Hof Van Cleve

hof

Deze middag zijn we op uitnodiging van Barts ouders (en op betaling van Barts nonkel) gaan eten in het Hof Van Cleve, jawel, het driesterrenrestaurant van Peter Goossens.

Wel…

Je kan het eten eigenlijk niet beschrijven. Het was ongelofelijk lekker, en een combinatie van smaken en texturen die je niet verwacht. Eigenlijk doet zelfs het menu het eten oneer aan. Elke schotel bestaat uit een combinatie van minstens tien dingen, die elk wellicht ook weer uit verschillende elementen zijn opgebouwd.

menu

Er waren bij de champagne talloze kleine hapjes, een voorgerecht met Zeeuwse oesters,

voorgerecht

een tweede voorgerecht met Sint-Jacobsvruchten, een hoofdgerecht met melklam, een dessert op basis van limoen en witte chocolade, en een tweede dessert met allerhande chocoladebereidingen. Ertussen kwamen ook nog diverse kleine tussengerechtjes.

tussengerecht

Bij de koffie kwamen dan een aantal vaste zoetigheden, maar ook een kar met nagerechten waaruit je vrijelijk kon kiezen.

Het eten was subliem. Echt. Maar ik vond het eten in bijvoorbeeld L’Herboriste bij Brugge (twee sterren) ongeveer even hoogstaand.

Wat maakt dan het verschil? Dat de ene een ster meer krijgt? Duidelijk de omkadering. De bediening bestond (wellicht toevallig deze keer) uit allemaal vrij jonge gasten, onberispelijk gekleed in driedelig kostuum, met allemaal evenveel zwier, charme en gevoel voor humor. Ik ben er zeker van dat ze daarop geselecteerd en getraind worden: ze gedragen zich niet als robots, maar kunnen ten gepaste tijde een opmerking maken, en komen daarbij bijzonder gevat uit de hoek. Ze hebben ook alles gezien en gehoord, en reageren daarop. Je wordt op je wenken bediend, zonder dat ze daarbij ook maar één moment storend overkomen.

Er is bijvoorbeeld ook een kelner enkel voor het brood: je hebt keuze tussen acht verschillende soorten, en ze komen voortdurend aanvullen. Er staan twee soorten boter op tafel, en in het begin komen ze rond met zes verschillende soorten olijfolie, waar je dan uit kan kiezen.

De sommelier komt de wijnen (aangepast bij het menu) aan tafel voorstellen: hij legt uit welke soort wijn het is, welke druif, uit welke streek, enzoverder. Ook bij het eten wordt telkens uitvoerig uitgelegd waaruit het gerecht is opgebouwd, en bij bijvoorbeeld de eendenmossel werd ook de schelp getoond waaruit dat beestje gepeuterd wordt.

Ik vond het in elk geval een ervaring waarvan ik enorm heb genoten.

En ik was maar wàt blij dat nonkel de rekening betaalde :-p

Bedankt, nonkel en schoonouders!

Geplaatst op

Ikea

Vandaag had ik normaal gesproken een vervelende vergadering, maar plots werd die afgelast. Ikke blij 🙂

Ik ben dan maar iets gaan eten in ’t Lepelblad met mijn allerliefste (de spiesjes van lamsgehakt met bulgur en groenten zijn een aanrader!) en daarna naar de Ikea getrokken, zere rug of niet.

Ik wilde namelijk een lage ladenkast voor in onze hal. Daar staat momenteel een kist met schoenen in, en alle mutsen en sjaals worden er nonchalant bovenop gesmeten, zodat het daar meestal een gigantische rommel is. Bij deze moet dat opgelost zijn.

In de Ikea kan je echter nooit rondlopen zonder nog andere dingen mee te hebben. Ik heb nog meegebracht:

– rood kerstmateriaal aan 25 cent per doos ( ’t is dus de moment) voor volgend jaar
– een nieuwe grote spiegel want de vorige is verdwenen samen met de houten deuren
– twee grote rode schalen in de solden, ongeveer drie euro per stuk, maar perfect het rood van onze woonkamer
– een orchidee met pot voor Barts meter, waar we morgen naartoe gaan
– batterijen
– drie dieprode glazen vaasjes, waar momenteel tulpen in staan te pronken
– twee grote rode kussens

en ik denk dat dat het zowat is. Oh, en die kast uiteraard. Benieuwd of ik ze morgen ineengevezen krijg, met die ambetante rug van me.

Geplaatst op

Brugge

Aangezien Bart zijn inmiddels opnieuw geldige rijbewijs enkel in Brugge kon afgehaald worden, zijn mijn ma en ik vandaag dus naar Brugge getrokken.

We zijn eerst het gerechtsgebouw binnengewandeld, hebben het rijbewijs opgehaald en hebben toen de boel verkend. Daarna zijn we ’t stad ingetrokken, gaan winkelen.

We passeerden op weg naar de winkelstraten de Burg, en toen gebeurde het volgende.

Geplaatst op

Gordijnen

Nu de bouwwerken ( de meeste toch) achter de rug zijn, rest nog de vraag van de aankleding.

Eén groot schilderij, van een vriendin, hebben we al opgehangen. De ingekaderde ‘Korenveld met Kraaien’ van Van Gogh vinden we nog steeds mooi, maar past hier helemaal niet meer. Ik vind wel een nieuw plekje.

Een kunstwerk voor boven de zetel is besteld. Later daarover meer, ik weet zelf eigenlijk nog vrijwel niks.

En dan zijn er nog gordijnen. Voor Bart hoeven die niet, zegt hij. Ik zit ’s avonds echter niet zo graag tentoon in mijn living. Niet dat er veel te zien valt, maar toch. En daarbij, ik vind gordijnen gezellig.

Na veel zoeken heb ik uiteindelijk iets gevonden wat me aanstaat: effen gordijnen in taftzijde, in het bleekbeige/grijs/taupe van de muren in mijn bureau en zo. Niet te donker, niet te druk, en zeker niet te truttig.

Helaas: de stof was niet meer voorradig. Ugh. Just my luck. Intussen heb ik al wel bericht gekregen dat ze ze wellicht binnenkrijgen in de tweede week van januari. Ik veronderstel dat ik dus gordijnen zal hebben ergens eind februari. Tsja, dan voorlopig maar deftig blijven in de woonkamer, zeker?