Oma’s

Mijn ouders gingen vandaag eten met hun respectieve moeders – die van mijn ma is 89, die van mijn vader 99. Doe ze het maar na!

Het is altijd een behoorlijke onderneming: de 89jarige woont nog steeds in haar eigen huis, maar met zeer veel hulp van familie, vrienden, verpleegsters en familiehulp. Ze is namelijk al jaren een been kwijt en loopt dus thuis rond met een kunstbeen en een looprek, en als ze buitenkomt (of ’s avonds) met haar rolstoel. Daarnaast, en eigenlijk is dat stilaan een groter probleem aan het worden, heeft ze een zeer vergevorderde staat van glaucoom of tunnelzicht (zoals de halve familie, maar voor ons was er intussen de juiste medicatie, zodat we met twee keer per dag druppelen alles onder controle kunnen houden) zodat ze vrijwel blind is. Lezen is moeilijk aan het worden, en zelfs tv kijken is niet meer evident. Maar verder is ze nog perfect bij de pinken, gelukkig maar.

Nummer twee zit sinds een paar jaar in een rusthuis, en is daar zeer tevreden over. Zoals ze zelf zegt, kan ze daar haar zin doen: ze krijgt eten zonder enige moeite, kan een babbeltje gaan slaan, kan zitten lezen – zonder bril! – in haar kamer, kan televisie kijken, en moet nergens meer voor zorgen. Maar ik merk wel dat ze begint te missen: zo heeft ze Kobe wel drie keer naar zijn naam gevraagd, en was ze zeer moe. Voor haar hoeft al dat gedoe niet meer, zegt ze. Ze heeft liever bezoek in het rusthuis, waar ze ons kan ontvangen met koffie en taart, maar waar ze niet meer zo moe van wordt.

Ik kan het best begrijpen. En ik zou er voor tekenen om op zo’n manier 99 te worden.

Maar toch vond ik het fantastisch dat ze niet meer op restaurant koffie hebben gedronken, maar tot hier zijn gekomen voor koffie, een koekje, en een babbel. Mijn twee grootmoeders in mijn huis: het zal wellicht de laatste keer zijn geweest. En dat, dat zeiden ze zelf allebei.

Tsjoepkes

cuberdon8

Gisteren ben ik eigenlijk gezellig (maar kort) met mijn ma gaan rondlopen in Eeklo City. Jawel, Eeklo, en dan zo dicht bij Gent wonen en al.

Maar ik moest nu eenmaal in Eeklo zijn. Eerst ben ik gezellig gaan eten bij hen thuis in Zomergem, kost die ik hier thuis niet mag voorschotelen, zijnde erwtensoep en vleesribben waar ge zo zalig kunt aan knagen en knauwen. Bart griezelt bij het idee alleen al.

Daarna zijn we met twee auto’s – mijn broer kwam op zijn eigen subtiele manier melden dat zijn auto dringend naar de schouwing moest en dat hij daar geen tijd voor had en dat mijn ma toch met pensioen was en ik wellicht ook niks beters te doen had, enfin, ma dus met zijn auto – naar Eeklo gereden, naar Confiserie Geldhof. Nu zegt die naam u wellicht niet veel, maar zijn enige product is wel enorm gekend en geliefd, nl. de enige echte tsjoepkes, neuzekes ofte cuberdons. Nee, die dingen zijn dus eigenlijk niet Gents, ze worden gefabriceerd in Eeklo, en enkel op bestelling. En aangezien ik geen klassieke suikerbonen wil, maar dus wel tsjoepkes, ben ik drie kilo gaan halen in de fabriek. Voor 22 euro. Jawel. Die met zijn kraam op de Groentenmarkt verdient er dus nogal aan.

Enfin, daarna hebben we nog rondgelopen en gewinkeld, heb ik hele mooie rode laarsjes gekocht bij Torfs, en moest zij dus nogal vlug weg naar de autokeuring. Niet dat ik het zo jammer vond – ik was tegen dan nogal moe – maar een lekkere koffie ergens in een of andere taverne zou wel leuk geweest zijn. Ach ja.

Ik heb tenminste mijn tsjoepkes!

Nog maar eens gynaecoloog

En eigenlijk valt er niks te melden. De monitor was perfect, en de baby zit nog hoog en droog, zonder enige ontsluiting. Het zal dus wellicht nog niet voor direct zijn. Al mag ze van mij wel gaan komen hoor!

Het is dus niet (meer) zoals bij de jongens, dat ik er zelf compleet onderdoor ging, en dat ze daarom allebei geboren zijn op 37 weken. Ik voel me goed, ik ben min of meer uitgeslapen, en heb (behalve het oedeem en de jeuk) eigenlijk nergens last van. Mijn rug doet het prima, ik kan zelfs op hoge (8 cm) hakken lopen zonder last, en ik slaap als een roosje. En dus laat de dokter haar gerust nog even zitten.

En ik? Ik verveel me niet, mijn dagen zitten goed vol, maar toch. Ze mag toch komen hoor!

Zalig weekend

Yup, ik heb een zalig weekend gehad. Zo eentje waarin totaal niks gepland was, waarbij de zon buiten scheen, en waarbij iedereen eigenlijk goed gezind liep.

Zaterdagvoormiddag was lekker rustig: Bart sliep eindelijk nog eens uit, en zin om nog voor de middag naar de winkel te gaan hadden we niet, dus werd het wortelsoep en diepvriespizza, tot groot genoegen van de kinderen.

In de namiddag (maar niet te vroeg, kwestie van nog rustig een slaapje te doen en zo) zijn we dan naar de bibliotheek getrokken, waar de kinderen me enthousiast toonden hoe het selfscansysteem werkte. Daarna hebben we nog even rondgelopen in het winkelcentrum, een ijsje gegeten, dat soort dingen.

Thuis opnieuw lekker in de zetel terwijl Bart nog snel de boodschappen deed, en verder eigenlijk niks meer. Ach ja, tussendoor wat was en plas, maar dat hoort nu eenmaal bij het weekend.

Zondag begon al even lui, al was het deze keer aan mij om uit te slapen, met versgebakken croissants en chocomelk, een hele rustige voormiddag, een Thaise curry en perenflan, en daarna Wolf die naar de scouts ging terwijl Kobe sliep. Zalig. Ik heb een tijdje meegeslapen met mijn jongste zoontje, lekker tegen hem aan in zijn bedje, en dat heeft hij ongelofelijk graag.

En toen was de dag zowat om. Nog een bad voor de kinderen, rustig eten, en gaan slapen. En een kalme avond voor mij en Bart.

En weet je? Ik heb daar dus gigantisch van genoten. Gewoon niks doen, met zijn tweetjes of viertjes, niks dat moet, geen verplichtingen. Zalig toch?

Familiediner

Sinds de jaarlijkse obligate en stijve diners op kerstmis in Barts familie zijn weggevallen, is er een nieuwe traditie in het leven geroepen: elk jaar nodigt één van de kleinkinderen (we zijn amper met vier) de hele familie uit voor een aperitief bij hen thuis, en daarna gaan we ergens deftig eten op kosten van de ouders. Voor mij niet gelaten: veel aangenamer en beter qua timing.

Vandaag waren we dus uitgenodigd bij Christophe en Anne-Sophie, Barts neef, in Roosdaal. We hadden zelfs een officiële uitnodiging gekregen, en op dat kaartje stond 11.30u. Ik vond dat vrij vroeg, maar alla.

We waren stipt op tijd (de kerkklok sloeg net het half uur), en een vrij nerveuze en verbaasde Anne-Sophie deed open. Blijkbaar dachten zij dat het pas om half één was, in plaats van half twaalf, en waren ze nog lang niet klaar! Ze hebben een ronduit prachtig huis, met heel veel licht, veel plaats, een buitenzwembad, en een hele knappe open keuken. Alleen deed het me gigantisch veel deugd om te zien dat het ook bij hen niet gelekt en gesteven ligt, zoals mijn schoonmoeder altijd beweert, maar dat er nog kindersandalen in de living lagen, speelgoed van de hond, boekjes her en der, enfin, de standaard rommel in een huis met drie kinderen :-p Ik geef het toe, mijn dag was meteen goed!

Pas op, tegen dat de oudere generatie arriveerde, was ook alles netjes opgeruimd en zaten de aperitiefhapjes in de oven, maar toch 🙂

Daarna zijn we richting Gooik gereden, naar restaurant ‘De Verleiding’. Het interieur was niks speciaals, en we hadden de bovenverdieping voor ons alleen (altijd handig met vijf kinderen), maar het eten was ronduit subliem! Heel erg verzorgd, knap gepresenteerd, klassiek met een verrassende twist, en meer dan genoeg (=understatement).

Zoals bv. het aperitiefhapje:

aperitiefhapje

Zoals Bart later opmerkte: pas de omkadering aan, en dit kan een sterrenrestaurant worden. En gelukkig was er ook een tuin met groot grasveld aan, zodat de kinderen geregeld konden buitenspelen (of buitengegooid worden, als ze te druk werden).

Ik was moe bij het naar huis rijden (ik heb Bart laten rijden, en dat is al veelzeggend) maar ik had een hele fijne middag gehad. En jawel, binnenin glunderde ik nog steeds :-p

Mosselen als verjaardagsfeestje

Gisteren is mijn vader 69 jaar geworden. Sinds een paar jaar is er een traditie in het leven geroepen, namelijk dat we dan met de ganse familie mossels eten. De eerste paar keren heb ik het bij me thuis gedaan, en daarna hebben mijn broers ook overgenomen 🙂

Deze keer was het dus weer hier, en ook al loop ik zo vreselijk moe, ik heb er enorm van genoten! Bart had gisteren de boodschappen gedaan, en vandaag was hij ook een ongelofelijk schatje! Opruimen, tafel dekken, voortdurend af- en aanlopen, en vooral ook de afwas doen. Zonder hem was het totaal niet gelukt! Bedankt, liefje!

We hadden natuurlijk ook het weer mee, en konden dus buiten zitten. Er werd druk geaperitiefd, en de kinderen kregen al op voorhand worst met frietjes en appelmoes, zodat wij daarna rustig konden eten.

opaaperitief

RoelandNand

Ik mocht zelfs mijn metekindje de fles geven (enfin, zolang mijn pijnlijke rug het toeliet tenminste).

Mariejulie

En toen nam Wolf (en later zelfs Kobe) het fototoestel over. De meeste foto’s zijn totaal onscherp en dus onbruikbaar, maar er zitten nog een paar goeie tussen.

De mossels zelf waren heerlijk, volgens een recept uit Ons Kookboek van den Boerinnenbond, met room en dille. Er is dan ook duchtig van gegeten.

Bart had als missie vooropgesteld: “Uw pa moet buitenrollen van teveel te eten, en uw ma mag daar niet over zagen want het is zijn verjaardag!” Dat is dan ook gelukt: hij had nog kaas voorzien, dan een licht dessert van verse ananas met muntsuiker (lijkt bizar, maar is overheerlijk) en voor mijn pa slagroom erbij, en dan zijn we weer naar buiten gegaan voor koffie en taart.

Een paar foto’s die de kinderen hebben genomen vandaag:

opa

Tul

Onze hond van bijna veertien jaar oud.

gekkebekkenwolf

Tegen zes uur was iedereen naar huis, en ben ik in elkaar gezakt in de zetel. En deed Bart de afwas en stak de kinderen in bad en bed.

Die vent van mij, he, da’s gewoon de beste!

Zwemmen

Mijn ma had al lang gevraagd om eens iets samen te doen met Alexander, het zoontje van mijn broer. Hij is vier, en kijkt gigantisch op naar Wolf.

Nu, een echte uitstap zag ik niet zitten omdat ik nog bij ’t minste oververmoeid ben, en dus stelde ik voor om te gaan zwemmen. Mijn ma is daar nu niet direct de grootste fan van, maar kom, toezicht houden op drie spetterende kleuters valt nog wel mee qua inspanning voor mij, dus ze zei ja.

Dinsdag zijn we dan ook met ons vijfjes gaan zwemmen in het vernieuwde zwembad van Zomergem, en dat viel heel goed mee. Zo goed zelfs, dat we deze morgen opnieuw naar daar zijn getrokken. We, zijnde, Bart, ik en de kinderen.

Normaal gezien gaan we naar Ertvelde, maar dit zwembad heeft een paar extra troeven. Het kinderbadje is iets groter, en Kobe vindt het fantastisch. Het grote zwembad is aan de ene kant ook een stuk minder diep dan dat van Ertvelde: Wolf kan er netjes staan, en op die manier ook veel beter oefenen om te zwemmen dan in het andere. En, last but not least voor Wolf: er is een springplank! Met bandjes aan springt hij onvervaard in het diepe. Hij kan zo nét niet zwemmen, vooral een gebrek aan zelfvertrouwen, denk ik.

In ieder geval: een hele fijne voormiddag gehad. Kobe was zó moe, dat hij daarna meteen in zijn bedje is gekropen, zelfs zonder te eten, en dat zegt veel 🙂

Domino Day

Woensdag was Wolf met houten blokjes beginnen spelen, en had er een domino van gemaakt. Alleen had hij niet echt veel blokjes, en waren ze eigenlijk ook niet zo geschikt. Ik vertelde hem dat oma een doos echte dominostenen staan had, en dat hij ze maar moest vragen.

Toen hij donderdag bij oma toekwam, was dat dan ook effectief zijn eerste vraag. Zijn opa en hij hebben de hele dag, en ook vrijdag, nog zitten spelen met de steentjes, en ganse parcours gebouwd.

Vandaag heeft Wolf ze al vroeg weer uitgehaald, en hij heeft zijn papa, en zelfs mij kunnen overtuigen om mee te doen.

Het resultaat (enfin, een paar van de vele):

(ter mijner verdediging: ik was aan het telefoneren met mijn ma, en wist niet dat ze filmden)

Beekse Bergen

Na het uitgebreide hotelontbijt deze morgen was het tijd om het hotel te verlaten. Omdat het amper anderhalf uur rijden is, was het echt nog niet nodig om al naar huis aan te zetten, en daarom opteerden we voor de Beekse Bergen, op een goeie twintig minuten rijden. Er is blijkbaar ook een speel/amusementspark aan, maar wij gingen voor het safaripark.

Twintig euro per persoon is niet weinig, maar je krijgt wel waar voor je geld. Eerst hebben we de autosafari gedaan: op een uitgestippeld parcours kan je met je eigen wagen door het park rijden, en zie je overal de dieren liggen en staan. Eén van de giraffen was zich blijkbaar aan het vervelen, en kwam de auto’s besnuffelen en aflikken. Bizar hoor, zo’n stel poten naast je dat zelfs hoger is dan je auto, en dan plots die grote kop voor je venster! Hij vond het niet fijn dat de auto’s wilden doorrijden, en kwam ostentatief temidden van de weg staan.

Na een uurtje waren we rond, parkeerden we, en gingen te voet opnieuw het park in. Op die manier zie je behoorlijk wat dieren van dichtbij, en vaak ook andere dieren, omdat je een andere route neemt. De kinderen waren zot van de leeuwen en de olifanten, maar ook de apen vonden ze zeer interessant.

apen

Pas tegen half twee waren we aan de andere kant van het park, waar je kon ‘eten’ met uitzicht op de tijgers. Eten staat tussen aanhalingstekens, want wat aangekondigd was als restaurant, bleek een fastfoodding te zijn, met vooral ook eten uit de muur en verpakte boterhammen en zo, stijl tankstationwinkeltje. We hebben er niettemin voldoende gegeten buiten op het enorme terras (mocht ook, de andere helft van de Nederlandse bevolking zat er) en de kinderen hebben op de speeltuin rondgehangen.

Om half drie konden we de boot nemen, terug naar de ingang van het park, maar met deskundige uitleg van een parkwachter. Ook hier krijg je weer een ander standpunt om de dieren te zien, en zelfs opnieuw nieuwe diersoorten. Alleen de safaribus hebben we overgeslagen.

Soit, rond drie uur wandelden we naar de parking, en jawel, het begon te druppelen. We zijn dan maar meteen naar huis doorgereden, en om half vijf hebben we twee slapende kinderen voorzichtjes wakker gemaakt, en ze rustig op de zetel verder laten wakker worden.

De lekkere spaghetti ’s avonds maakte het fastfood van de middag gelukkig goed, al vielen ze nog net niet in hun bordjes in slaap.

Maar toen ik, bij het in bed stoppen, vroeg of het een fijn weekend was geweest, kreeg ik twee paar stralende ogen te zien. Zalig!

Efteling

We waren nog nooit eerder in de Efteling geweest, en wisten dus niet zo goed wat we moesten verwachten.

De rit ernaartoe was in elk geval al hels: amper 20 kilometer, maar door de vele omleidingen die dan nog niet eens goed aangeduid staan, iets meer dan een uur. Zucht.

Soit, we waren er rond elf uur, samen met ongeveer de halve populatie van Nederland en Vlaanderen, en de occasionele Duitser. Man, wat een volk! We hebben ons al gauw in twee groepen opgesplitst: de stoere mannen, met Wolf op kop uiteraard, en peter Koen, bompa, en Bart. De rustiger groep bestond uit Kobetje in de buggy, omaly, en de zwangere Else en ikzelf, ook zwanger natuurlijk.

We hebben een beetje vanalles gedaan: treintje rijden, door het sprookjesbos, dan afgesproken om te eten, daarna (met een 20 minuten aanschuiven) een hoogtetreintje, en dan (na 35 min.) de wildwaterbaan. Omaly en Else bleven aan de kant, Bart ontfermde zich stevig over Kobe, en ik nam Wolf onder mijn hoede. Zeiknat was ik, kletsnat, en Kobe ook! Maar we hebben wel zitten gillen van plezier :-p
Wolf mocht helaas nog net niet op de grote roetsjbanen, en misschien maar goed ook, gezien het aantal loopings dat die dingen maken. We zijn dan wel nog op een caroussel gegaan en dat soort dingen, en tegen zes uur naar de auto teruggekeerd. Net op de parking begon het te druppelen, ideale timing dus.

Efteling

Kobe viel in slaap in de auto, en toen we tegen zevenen aan het hotel waren, heeft papa hem naar zijn bedje gedragen, hebben we hem zijn pamper en pyamaatje aangetrokken, en meteen in bed gelegd. Eten wilde hij toch niet meer, hij was compleet uitgeput.

Wolf kreeg – op aanvraag – zijn hoofdschotel op het terras op voorhand, en tegen acht uur sliep ook hij en gingen wij aan tafel. Het eten was andermaal dik in orde, maar tegen elf uur lagen we allemaal in bed, ook serieus moe van de lange dag.

En de Efteling? Voor herhaling vatbaar, maar dan nog een paar jaar wachten, en niet het topweekend in de vakantie uitkiezen :-p