Geplaatst op

Kerstavond.

Vandaag is een productieve dag geweest, eigenlijk feitelijk. Boodschappen moest ik niet meer doen, aangezien ik gisteren al naar de Colruyt was geweest, en daar zowel kerstcadeautjes als een wafelijzer was gaan afhalen.

Ik was nog half en half van plan om naar mijn school te gaan om mijn dochter te showen – het is leerlingencontactdag, waarbij zowel leraars als leerlingen nogal wat rondlopen –  maar toen Bart liet weten dat hij vast had gezeten op een dom verkeersdrempeltje omdat het zo spekglad lag, besloot ik wijselijk om thuis te blijven. Ik heb zelfs de kinderen niet moeten afhalen aan school, dat heeft Pieter van Marthe voor me gedaan 🙂 Ik heb toch echt wel fijne (verre) buren. In de plaats daarvan heb ik me bezig gehouden met mijn dochter en met koken, zodat de jongens meteen konden eten.

Daarna ben ik aan de gordijnen voor Merels kamer begonnen, en heb ik ook speculoosbrood gebakken, volgens het recept van Piet Huysentruyt. Ik kan niet zeggen dat ik onverdeeld positief ben: het was net niet genoeg gerezen, maar vooral, de speculooskruiden smaakten teveel door. Volgende keer die kruiden minstens halveren, en ergens een echte broodbakvorm zien te versieren. De gordijnen zijn afgewerkt geraakt (foto’s volgen wel als het niet donker is), en ik heb dan ook samen met Kobe deeg gemaakt voor de wafels.

Toen Bart thuis kwam, heeft hij zich met de kinderen aan het werk gezet om aperitiefhapjes te maken (lees: kaasjes op prikkertjes gecombineerd met druifjes, ananasjes, stukjes mandarijn, worstjes), en daarna hebben we ‘Hoe tem ik een draak?’ gehuurd op de digibox. Schitterend gewoon! Maar door al die hapjes is er nog nauwelijks van de wafels gegeten, hoewel ze heerlijk waren. Ik heb nog een ganse tijd verder staan bakken, en had uiteindelijk nog 30.5 wafels over. We weten dus wat we zullen eten de komende dagen.

Soit, de kinderen vonden het een heerlijke avond, en Bart en ik hebben gewoon nog wat televisie gekeken, en zijn daarna gaan slapen. Zoals het hoort, op een familiale kerstavond. /me like.

Geplaatst op

Oma

Drie weken geleden was ik bij mijn ene oma, dinsdag ben ik naar mijn andere oma (vorige maand ook 89 geworden) gegaan om Mereltje te laten zien. Ik heb er gezellig zitten kletsen (veel te lang, ik heb me nog serieus moeten haasten om de kinderen op tijd uit de schoolopvang op te halen), en zij heeft zeker een half uur met Merel op haar arm gezeten. Ik moet er echt eens geraken met mijn ma erbij, dan kunnen we een viergeslachtfoto maken.

omoe

Geplaatst op

Wie is wie?

Ik krijg vaak de commentaar dat mijn kinderen zo op elkaar lijken, en dat is eigenlijk ook wel het geval. Oordeel zelf maar, en probeer vooral uit te vissen wie wie is.

closeup

3dagen3uur

Frons

Geplaatst op

Liv

Vandaag een fijn uitstapje gemaakt, richting Jette: ik ben namelijk tante geworden!

Barts broer en diens vriendin hebben sinds vrijdag een dochtertje, Liv. Drie weken jonger dan onze Merel dus. Het is een pracht van een baby, en de ouders stralen, uiteraard.

Ik hoop dat die twee later goed overeen gaan komen. Of zoals Bart zegt: “Die zullen later samen kunnen gaan shoppen. Met hun vaders bankkaart :-p “

Geplaatst op

Thuis

Omdat Bart na een week Dafalgans en vitaminen slikken gisteren toch moest plooien, was hij de hele dag thuis. Het varieerde tussen zetelhangen, mindless televisie kijken, mails beantwoorden, en pampers verversen.

Eigenlijk vond ik dat best fijn. Het is niet dat hij doodziek was zoals bij een zware griep het geval kan zijn, en dus had ik nog wel iets aan hem. En kon ik bijvoorbeeld Merel thuislaten terwijl ik om de jongens ging. Of hielp hij toch behoorlijk wat bij het in bad steken van de kroost.

Zoals hij zelf opmerkte, ’s avonds: het voelde een beetje aan als zondag. En da’s altijd een goed teken.

Geplaatst op

99!

Vandaag een veel te lang uitgesteld bezoek aan mijn oma gebracht. Vandaag kon ik wel niet anders: ik had de tijd, de mogelijkheid, én… het is vandaag haar 99ste verjaardag. Jawel, 99! En ik wil ervoor tekenen om op zo’n manier 99 te worden. Tsja, ze hoort niet meer zo goed, en de blaas reageert niet altijd meer op commando, en soms vergeet ze wel eens iets, maar verder is ze nog prima in orde: ze leest nog steeds zonder bril, je kan er heerlijke discussies mee voeren (vorig jaar nog een lang gesprek over het milieueffectenrapport over de verbreding van het Schipdonkkanaal) en ze is doorgaans nog behoorlijk bij de pinken!

omoe1

Enne… ze had haar tiende achterkleinkind nog niet gezien! Ik heb Merel dus goed ingepakt, en we zijn tot in Sleidinge gereden. Oma ging wel net aan tafel, maar dat stoorde eigenlijk niet: ik heb een stoel bijgeschoven, en Merel lag te slapen in haar maxicosi op de rollator van oma. Die heeft de drie kwartier dat ik er was, non-stop naar dat kleine mensje zitten kijken, terwijl we zaten te babbelen. Ze vond ze prachtig, een klein wondertje, en heeft haar ook even op de arm gehad. Niet echt lang, want haar arm werd moe, zei ze. Maar ze heeft precies dus echt wel deugd gehad van ons bezoek, en dat was de bedoeling.

Geplaatst op

89

Mijn ene oma wordt vandaag 89. Nice!

Ik had het een paar postjes geleden nog over haar, toen ze hier kwam koffie drinken. Daarstraks heb ik haar gebeld, en ze was daar dus bijzonder blij mee. Ze begrijpt ook wel dat het met drie kinderen en een druk leven niet evident is om een half uur te rijden om even tot bij haar te komen.

Trouwens, vandaag zou dat niet eens gepast hebben, want ze had een verrassingsfeest 🙂 Ik wist er uiteraard van, maar ze heeft het me daarnet nog eens in geuren en kleuren verteld, want ze was er precies nog niet goed van. Mijn ene nonkel had haar verteld dat hij haar ging komen halen om bij hem thuis te eten, en dat ze dus moest klaarstaan. Ze had daar een paar bezwaren tegen geopperd – “Wat moeten de andere kinderen dan doen? Ze kunnen dan niet afkomen! En het is altijd bij u, is dat niet ambetant?” – maar was akkoord gegaan. En toen stonden plots alle zes haar kinderen voor haar neus, elk met een deel van een feestmaaltijd bij zich. En hebben ze gezellig samen de tafel gedekt, aperitief gedronken, en samen gegeten in de keuken zoals vroeger.

Je kan niet geloven hoeveel deugd mijn grootmoeder daarvan gehad heeft. Ik kon horen door de telefoon dat ze straalde. Op haar volle 89 jaar 🙂

Gelukkige verjaardag, oma!

Geplaatst op

Genieten

Weet je, ik ben ongelofelijk blij om thuis te zijn 🙂

Niet dat het in het ziekenhuis niet goed was, daar niet van: prima verzorging, alles bij de hand, lekker eten (ja, zelfs dat! Alleen de koffie was niet te drinken), en zelfs verpleegsters die me ’s morgens lieten slapen, en zachtjes binnenkwamen en zo.

Maar thuis… Eindelijk een goed bed, lekker tegen mijn lief kunnen aankruipen, maar vooral ook mijn twee jongens bij me. Ik heb ze gemist, die twee! Oma kwam ze gisterenavond brengen, en ze gingen uiteraard onmiddellijk kijken naar hun zusje, en daarna kropen ze bij mij in de zetel 🙂 Het gemis was duidelijk wederzijds geweest.

Mijn ventje is ook de liefste ter wereld: hij doet boodschappen en kookt (maar dat doet hij eigenlijk elk weekend), maar helpt me daarnaast ook met vanalles en nog wat. En hij ontziet me, laat me rustig mijn ding doen, en is duidelijk verzot op zijn dochter. En ik doe de was, maak soep, speel met de jongens, voed en was mijn meisje, en geniet. Reken maar!

Geplaatst op

Naar huis

Ik weet het, het is misschien wat snel, maar ik wilde vandaag perse al naar huis. Ik voel me goed, de baby stelt het goed, en ik mis mijn jongens. En vooral mijn eigen goeie bed, en het ongestoord (toch door verpleegsters en zo) kunnen slapen. En mijn eigen zetel, mijn PC, mijn omgeving, en de warmte van mijn liefste ’s nachts naast me.

En toen kwam de pediater binnen met het nieuws dat Merel niet helemaal in orde was: sporen van een infectie! Bloed- en urineonderzoek wezen daarop, en moesten herdaan worden. Als bepaalde waarden niet gezakt waren, ging ze een week op neonatologie moeten. Halve paniek: ik zag al hele doemscenario’s voor me, ik op kamer moeder-kind, en een gigantisch geregel voor thuis. Soit, ze kreeg opnieuw een urinezakje opgeplakt, en het wachten was op een bruikbaar staal, eerder gingen we sowieso niet naar huis mogen.

Gelukkig duurde het deze keer geen anderhalve dag, maar amper een uurtje voor het zakje gevuld was, en rond één uur kwam de pediater opnieuw binnengestormd, met het verlossende nieuws: alles was ok!

Oef!

En dus zit ik nu thuis, met mijn drie kinderen bij me, en ik geniet intens! Ja, mijn lijf doet zeer, en ik ben moe, maar ik ben ook diep gelukkig 🙂

Geef me eens ongelijk?