Categorie: Beestenbende

Hoe is het hier intussen nog met dat kattenjong, vraagt u zich misschien af?

Wel, dat valt al bij al wel mee. Donderdag ben ik er mee naar de dierenarts geweest, en ze werd gezond verklaard. Alleen een schimmeltest is er afgenomen, aangezien Kobe dus met dat katrienewiel zit. De uitslag daarvan zal evenwel eventjes op zich laten wachten, we zien dus nog wel.

De kattenbak is intussen verleden tijd, want madam het kattenbeest heeft volop de kattenluiken ontdekt, en loopt dus binnen en buiten naargelang het haar uitkomt. Kitteneten moet ik haar niet geven, ze eet toch Gandalf zijn korrels op.

Speaking of: die vindt gans dat kleine katje nog steeds geen goed idee, maar hij komt wel al binnengelopen tegenwoordig. Ze heeft intussen wat afgeleerd om op hem af te stormen om te spelen, maar er is nog steeds geen grote liefde tussen die twee. Hij blaast nog steeds, grolt, maar ze mag al tot een meter naderen. Hij komt, net zoals vroeger, vooral binnen om te eten, en dan legt hij zich ergens boven op de bedden te maffen. Waar zij niet komt, dus.

Ik hoop eigenlijk dat het ooit betert. Ik zou graag beide katten bij mij in de zetel krijgen, zo op de winteravonden.

Al een aantal dagen zagen we af en toe in de tuin een klein bruin katje passeren: mager, en vreselijk miauwend. Wanneer we er naartoe wilden gaan, liep het paniekerig weg.

Tot woensdag: toen zat het schabouwelijk miauwend onder onze auto in de openstaande garage. Ik joeg het naar buiten, en zette toen een kommetje korrels buiten. Zodra ik op veilige afstand was, viel het aan op de korrels. Ik heb er echt geen beter woord voor: het moet uitgehongerd geweest zijn, want ik heb nog nooit een kitten zo zien schrokken. Een tweede kommetje korrels ging even snel binnen, en toen kroop het in het houtpalet onder onze houtstapel.

Donderdag hetzelfde scenario, maar met verbetering: het had zodanig honger, dat het me toeliet te strelen terwijl het aan het eten was. Het was duidelijk geen wild katje, maar eentje dat wel degelijk mensen gewoon was. Het ronkte ongeveer zijn kopje eraf, en at onverschrokken verder. Ik kon het zelfs oppakken zonder problemen. Onze kinderen waren er verzot op: “Toe mama, mogen we het houden? Toe?” Een tweede kat zag ik wel zitten, maar Bart is niet zo’n kattenmens, dus ik liet de beslissing aan hem. Maar die was volgens hem al genomen, want nog zonder dat er iemand iets gevraagd had, zei hij: “Ik veronderstel dat het geadopteerd is?”

De kinderen waren door het dolle heen.

Ik ben gisterenavond nog bij een vriendin en kattenmens – ze hebben er zeven, dacht ik – een grote kooi, een bench gaan halen. Ha ja, want geen enkel idee in welke mate het tam is, in hoeverre het een kattenbak kent, en hoe onze Gandalf, onze grote grijze kater, gaat reageren. En in die bench kan het wennen.

Deze morgen heb ik het dan kunnen pakken, en in die kooi gezet. Het miauwt nog erbarmelijk, maar het eet, het drinkt, en het gebruikt de kattenbak. En het zit voor het grootste deel onder een omgekeerde grote kartonnen doos, lekker veilig. Over de naam werd nog gediscussieerd, tussen Urukhai en Radagast, maar het is dat laatste geworden: het is een donkerbruin beestje met lichtbeige vlekjes hier en daar, en het ziet er nogal verwaaid uit. En aangezien Gandalf de Grijze al een van de Istari (de tovernaars uit Lord of the Rings) is, leek Radagast de Bruine een ideale naam. Ook al is het een kattinnetje.

Hopelijk lukt het een beetje. Ik heb echt nog het meest schrik voor de reacties van Gandalf.