Geplaatst op

Onbedoeld stressdagje

Het begon eigenlijk allemaal heel rustig en met goed nieuws: tegen kwart over elf zaten we bij de orthopedist, en die was vol lof, en eigenlijk zelfs vol verbazing over Barts vooruitgang. Hij vond diens knie verbazingwekkend soepel, en gaf groen licht om met de auto te rijden en te beginnen stappen zonder krukken. Oef! Bart voegde meteen de daad bij het woord: na het eten reed hij eigenhandig naar kantoor, en ik denk niet dat ik hem sinds lang zó hard zien glunderen heb. Eindelijk heeft hij zijn zelfstandigheid terug, en hangt hij niet meer van mij, en dus van een minutieuze planning, af om ergens te geraken.

In de namiddag begon ik dan de valiezen te pakken, want ja, morgen zijn we weg richting Kreta voor een weekje. Eerder deze week had ik via het reisbureau assistentie op de luchthaven geregeld voor Bart, en gezorgd dat zijn rolstoel mee kon. Dat laatste is dus niet meer nodig, het eerste wel. Ik had toen ook nog gezegd aan de telefoon dat ik nog geen bevestiging had gekregen van het luchthavenvervoer. Dat was normaal, verzekerde men mij, die mens ging de dag voordien wel bellen.

Maar toen werd het vijf uur, en had ik nog steeds niks gehoord. Ik stuurde nog snel een mailtje naar het reisbureau dat open is tot zes uur, maar helaas, geen reactie meer. Bon, dacht ik, de dag is nog niet om. Maar het werd later en later, en om negen uur hadden we nog steeds niks gehoord. Ik vertrouwde het zaakje niet meer, en probeerde in contact te komen met de dame van het reisbureau, een oudleerlinge van me en dus met gemeenschappelijke vrienden op Facebook. Tegen kwart over negen kreeg ik haar GSMnummer te pakken, en liet ik iets achter op de voicemail en stuurde ik een lange sms. Bleek zij net op vakantie te zijn in Kreta, jawel, maar had ze blijkbaar wel haar gsm bij. Ze wist me te vertellen dat inderdaad het aangevraagde luchthavenvervoer onmiddellijk per mail ontkend was, die mens was al bezet vannacht. Maar zij was intussen met vakantie gegaan, en ze snapte ook niet waarom haar collega dat niet opgevolgd had. Betreffende collega had ik intussen ook opgespoord en gebeld, maar die liet niks van zich horen.
Bart en ik zijn onmiddellijk als twee zotten beginnen bellen naar alle mogelijke luchthavenvervoer, en vonden uiteindelijk TaxiGent bereid om ons naar Oostende te brengen. Ha ja, zelf rijden was geen optie, want in de heenreis vertrekken we om 6.27u in Oostende, en in het terugkeren vliegen we op Zaventem, met vertrek in Heraklion om 22.23u. Op die manier hebben we een dag extra in Griekenland, maar was zelf rijden eigenlijk geen optie.

Zucht. Ik kan het u verzekeren: mijn zen is ver te zoeken, en we moeten al om 4.oou op, dus van slapen zal wellicht niet veel in huis komen. En intussen moet ik nog de laatste dingetjes verzamelen voor de valiezen, dingen die ik op ’t gemakje ging doen in de loop van de avond.

Enfin, zoals Bart zei: de mythe dat boeken via een reisbureau beter is voor de gemoedsrust dan het zelf uitzoeken via internet, is alvast ook uit de wereld geholpen. Blah.

Geplaatst op

Pauze

Eerder noodgedwongen, die pauze van vandaag. Blijkbaar vond mijn rug het boenen van de staalvloer gisteren – nochtans met een machientje – niet zo aangenaam: deze morgen plukte ik mijn beha van de badrand, en schoot het in mijn rug. Mijn langs vaderskant geërfde hernia, weetuwel? Ik had er dit jaar nog geen last van gehad, en volgens mijn blog hier is het wellicht van vorig jaar februari geleden. Kan best, maar dat maakt het daarom niet minder vervelend.

Ik bleef even liggen op de grond, deed mijn rugoefeningen, en deed er vervolgens tien minuten over om recht te geraken. Intussen stond Bart beneden al ongeduldig te wachten: ik moet hem naar zijn kantoor brengen, hij mag zelf niet rijden met zijn kapotte knie.

Ik plukte mijn grootvaders wandelstok uit de vestiairekast en strompelde op Bart toe. Je had ons moeten zien: de kreupele en de lamme, de ene met een stok en de andere met krukken. Goed bezig, hier ten huize…

Intussen heb ik vandaag vooral plat gelegen. Rechtstaan lukt niet, want ik sta compleet scheef. Zitten is heel pijnlijk, en zelfs liggen is niet ideaal, maar dan nog de minst pijnlijke oplossing.

Hmpf. Morgen een dagje met Gwen, en dan dit weekend net 7 logés over de vloer. Dat wordt nog interessant. Hopelijk is het morgen beter!

Geplaatst op

Allergie die geen allergie is

Vorig jaar stak ze voor het eerst de kop op, die allergie van mij. Ook dit jaar was ze van de partij, en ze maakte me behoorlijk ziek, eigenlijk. Maar ook al was ik al eerder naar de dokter gegaan en had die, tot onze grote verbazing, geen spoor van allergie in mijn bloed gevonden, ik mocht pas vandaag naar de specialist.

Een dikke drie kwartier wachten in de wachtzaal met ongelofelijk brave kinderen en een ganse uitleg bij dr. Renders zelf (die me trouwens al 25 jaar kent, want hij heeft me destijds geopereerd aan mijn stembanden) resulteerde in een paar opgetrokken wenkbrauwen, en een half gemompeld “Ik denk dat ik weet wat het is, en ik hoop voor u dat het dat níet is”.

Hmmm. Ik heb al dingen gehoord die me meer vertrouwen inboezemden, moet ik toegeven.

Hij voerde ter plekke nog een nieuwe allergietest uit, met heel specifieke allergenen, maar zoals verwacht was ook die test compleet negatief.

En toen? Toen zuchtte hij diep, en vertelde me dat het wellicht een vaso-motorische rhinitis is, iets dat alle symptomen van een allergie geeft, maar op zich totaal geen allergische reactie is. Iets met geactiveerde eosinofielen. Ze weten niet wat de oorzaak is, wat het triggert, en vooral: hoe je het kan oplossen. Bij sommige mensen wordt het getriggerd door alcohol of roken – niet, dus – maar het kan ook stress zijn, of luchtvervuiling, of een specifiek type eten, of eigenlijk zowat alles. Hij sloeg er samen met mij de vakliteratuur op na, en die zei allemaal net hetzelfde. Voor 60% van de patiënten bestaat er totaal geen oplossing of medicatie. Wat wel kan verlichten, is een neusspray met cortisone – gelukkig het type dat ik wél mag nemen met die glaucoom van mij – en/of bepaalde antihistaminica. Ceterizine werkt niet voor mij, dus heeft hij me iets anders voorgeschreven, en meer van die neussprays. Nu maar hopen dat ik bij die 40% ben bij wie het wél kan verholpen worden. Enfin, of toch behandeld.

Moet ik natuurlijk weer hebben. Zoiets bizars, waartegen weinig kruid gewassen is. Zucht.

 

 

Geplaatst op

Ziek

Hmpf, Kobe is deze morgen opgestaan met buikpijn. Slechte timing, want morgen vertrekt hij op kamp. Maar buikpijn waait meestal snel over, zeker als er een vriendinnetje is om mee te spelen. Kaat was namelijk de hele dag bij ons, vriendinnetje van Kobe dus, en vooral ook de zus van Merels zielsvriendinnetje Lieze. Die twee zijn soms net een Siamese tweeling… Els had beide zusjes afgezet rond acht uur, en ik bracht de kleintjes tegen negen uur naar hun sprookjesdanskamp.

Maar rond een uur of tien kwam Kaat me halen: dat Kobe aan het overgeven was. Effectief, hij zag zo wit als buxushout (om de Latijnse uitdrukking even te gebruiken, pallidior buxo) en ik heb hem dan maar in de zetel geïnstalleerd. Hij bleek zelfs 38,8° koorts te hebben. Sneu voor Kaat, maar niks aan te doen: ze begreep het wel, en er zijn genoeg nieuwe dingen hier in huis om mee te spelen.

Hij heeft ’s middags wel wat gegeten, voelde zich beter tegen dan, maar helaas, een paar uur later was het opnieuw van dat. Ook de koorts zakte wel even met wat medicatie, maar lang bleef dat niet duren.

Hmpf.

Het valt dus nog af te wachten of hij morgen mee kan vertrekken op kamp. Ik hou mijn hart vast…

Geplaatst op

En nog een dagje zonder de kinderen te zien, of toch nauwelijks

Het is de laatste werkdag, en het is maar best ook, want mijn pijp is uit. Enfin, morgen of overmorgen kom ik nog wel eens terug, wellicht, maar officieel is het vandaag.

Deze morgen zat ik al om half negen met de leerlingen van de vierdes op school, om rapporten uit te delen en stand by te zijn om de boeken te laten ophalen. Om half elf mochten de leerlingen dan hun examen komen inkijken en bespreken. Omdat er sowieso weinig animo was – de laatste dag + de warmte – kon ik ondertussen toetsen en dergelijke sorteren. Ambetant werk, maar het moet wel gebeuren.

Om half één mochten we de leerlingen de laan uit sturen, en werden we verwacht voor een algemene personeelsvergadering waarop algemeen directeur Brynaert ons zou toespreken. Ik zat al eventjes op hete kolen: wie ging onze nieuwe directie zijn? Want ik heb dit jaar heel fijn samengewerkt met Anja, maar vooral met onze nieuwe adjunct Marino. Helaas… Anja wordt effectief de nieuwe directeur – yay! – maar we zijn Marino wel kwijt: hij wordt directeur van de middenschool van het Lyceum. Op zich een mooie promotie, maar toch sterk gemengde gevoelens. En toen viel ik van verbazing bijna van mijn stoel. Want uiteraard werd ook de nieuwe adjunct aangekondigd, en dat werd, totaal onverwacht voor mij, de vrouw van mijn neef, zijnde Sofie Vercoutere! Een vriendin en familie dus! Ik stuurde haar onmiddellijk een smsje, en ze zei dat ze inderdaad niks had mogen zeggen. Kan ik wel begrijpen, maar man, wat een verrassing! Enfin, ik weet nu al dat ze dat heel goed zal doen, ik heb er het volste vertrouwen in.

Daarna zijn we met een aantal blijven picknicken in de binnentuin, waar het in de schaduw heerlijk toeven was. De broodjes kwamen misschien wel wat laat, maar smaakten des te beter.

Ik ben nog heel even langs huis gegaan om een brood te gaan brengen. Ha ja, ik kon er de jongens niet om sturen, want die waren na school opgehaald door Barbara, een ander nichtje, die Barts kinesiste is en wier zoontje vandaag een verjaardagsfeestje gaf. En niet zo maar een verjaardagsfeestje: een heus bosspel met alles erop en eraan! Dat kan, als je in de Lembeekse bossen woont natuurlijk!

Ik repte me terug naar school voor het oudercontact, waar ik toch de volle vier personen heb gezien op drie uur tijd. Maar tegen het einde kreeg ik knallende koppijn. Een Panadol van een gram haalde blijkbaar zelfs niks uit, maar toch nog bedankt aan de gulle collega die me probeerde te helpen. Ik reed naar Lembeke, en zag intussen ronduit scheel van de koppijn. Ginder heb ik een boterhammetje gegeten in de hoop dat dat iets zou uithalen, maar helaas.

De hele weg terug heb ik keihard op mijn tanden zitten bijten om me toch maar op de weg te concentreren, maar zodra ik thuis kwam, ben ik richting toilet gespurt en beginnen overgeven. Tsja. Daarna heb ik me op de zetel gelegd, met een kussen op mijn kop, en heb me twee uur niet verroerd, kotsmisselijk. En toen was het plots voorbij. Compleet. Zomaar. Ik heb zelfs nog met Bart naar tv gekeken en een ijsje gegeten. Bizar. Ik vermoed dat het migraine was, als ik het zo hoor. Bleh.

Maar nu is er dus vakantie. Of, zoals Wolf blijkbaar had verkondigd tegen Barbara: “50% kans dat mama morgen of overmorgen ziek wordt. Het is elk jaar van dat.” Juist ja.

Vakantie, zegt u?

Geplaatst op

Dokters en braces

Vandaag zijn er op school deliberaties voor de derdes, en aangezien ik geen derdes heb, had ik een dagje thuis. Heerlijk, gewoon, zeker omdat de kinderen nog op school zitten.

Ik bracht hen rustig naar school, deed boodschappen, en ging lunchen in het Boneryck met mijn wederhelft, die het zelfs zag zitten om op het terras te eten. Zalig!

Hij voelde zich bij het vertrek honderd man sterk, oordeel zelf maar:

IMG_6598

Maar na het voor- en het hoofdgerecht zat een koffietje er toch niet meer in: hij wou nog even liggen thuis, voor we om drie uur in het ziekenhuis moesten zijn.

Daar is alles trouwens bijzonder efficiënt: niet langer dan vijf minuten moeten wachten. Maar dokter Schepens was formeel: Bart heeft echt wel een zwaar letsel. Zijn kruisband is afgerukt (en vastgezet aan het been door drie gaatjes te boren en daardoor te naaien, zoals bij mijn enkel is gebeurd), en die heeft op zijn beurt een stukje bot afgerukt aan de eminentia van de tibia, dat met een vijs terug is vastgezet. De knie moet bij de val volledig uit de kom zijn gegaan, want ook bij de operatie ging hij onmiddellijk weer uit de kom. De laterale gewrichtsband is ook geraakt, maar moet vanzelf genezen. Maar door het impact is ook de achterkant van het gewrichtsplateau een paar millimeter ingedeukt. Daar is hij echter af gebleven, want volgens zijn zeggen is daar de remedie erger dan de kwaal. Het moet allemaal wel goed komen, en Bart zou zelfs weer kunnen gaan lopen, met tijd en boterhammen. En een brace en kine. Véél kine.

Zijn afneembare spalk/gipsvervanger moet hij blijven gebruiken ’s nachts, omdat hij zijn been zo veel mogelijk gestrekt moet houden. Voor overdag heeft hij een nieuwe, plooibare brace nodig die zijn kruisbanden volledig ontziet. Hij mag ook voorzichtig, mét krukken, steunen op zijn been.

En Talinn? Dat raadde Schepens categoriek af. We gingen er niks aan hebben, zei hij. En naar wat ik vanmiddag na de lunch heb gezien, kan ik er wel inkomen, ja. Bart zou het nooit een ganse dag volhouden, zelfs niet in een rolstoel. Maar het is wel absoluut niet leuk, natuurlijk. Volgend jaar misschien beter…

Enfin, wij nog naar de De Pintelaan om een brace. Morgen moet ik de hele dag werken, woensdag is Bart zowat de hele dag weg, en het zou anders ten vroegste donderdag zijn. Goh ja, de kinderen konden wel eventjes zonder ons, ze zijn groot genoeg intussen. Maar we hadden helaas niet op het verkeer gerekend, zodat we eigenlijk meer dan een uur weg waren om die brace.

Maar ze hadden zich thuis al lang zelf van een ijsje voorzien, hun boekentassen geleegd, en in het zwembadje wat afgekoeld, en ze zaten rustig naar tv te kijken toen wij thuis kwamen.

Gotta love those kids of mine!

Geplaatst op

Post-examina-catatonia

Eigenlijk heb ik er niet eens tijd voor, om plat te vallen. Want ik mag dan vandaag wel een vrije dag gehad hebben, ik zat op school van tien tot na vijven. Morgen is er namelijk de proclamatie, en het programmaatje ervan moest nog gelayout worden, en ook alle speciale prijzen gelayout, ingevuld, nagelezen, afgedrukt en gelamineerd worden.

Aangezien ik het eerder al op mij had genomen om de infobrochure en de affiche van KAM op zijn Kop aan te pakken en aan te passen naar de nieuwe huisstijl, moest ook dit nog gedaan worden. Er is meer tijd in gekropen dan ik verwacht had, ik geef het toe. En ik werk momenteel ook niet zo efficiënt meer als in het begin van het schooljaar, ook dat zal wel een rol spelen. Maar bon, het is af, en volgend jaar moet iemand anders het maar aanpakken en aanpassen. Serieus.