Acta Diurna de muliere ludenti
Jawel, de examens zijn eigenlijk al vorige week woensdag begonnen. Een en ander wil zeggen dat ik nu vooral bezig ben met verbeteren, en dus weinig tijd heb om te bloggen. Veel gebeurt er hier momenteel dan ook niet, tenzij u het wisselen van een rood inktbuisje even spannend vindt als ik.
Maar nog anderhalve week, en we zijn terug. Hoop ik.
*duikt terug de stapel papieren in*
Ik denk dat ik vanmorgen toch wel een half jaar van mijn leven heb kwijtgespeeld. Serieus zeg!
Het begon nochtans allemaal goed: Bart zit in Bratislava, en dus had ik de kinderen gevraagd om zelf hun boekentas te maken en niet te treuzelen, zodat we zeker om acht uur in de auto zaten. Ik heb examen, vandaar, en dan moet ik echt op tijd zijn. Dat lukte ook perfect, allemaal heel rustig en op ’t gemak, eigenlijk.
Ook op school was het allemaal heel relaxed: mijn gerief stond netjes binnen, alles mooi op tijd, de leerlingen op hun plaats, alles mooi uitgedeeld. Tot ik met hen het examen begon te overlopen, en vaststelde dat blijkbaar bij cursieve tekst, door de switch van versies in Word, alle spaties weggevallen waren, en dus de Latijnse tekst quasi onleesbaar was geworden. Zal me leren om het niet naar PDF om te zetten! Efkes paniek, ha ja, want een onleesbaar examen, da’s niet zo praktisch.
Het eerste deel was gelukkig puur theorie, en perfect in te vullen. Ik belde meteen het secretariaat op, en Peggy had aan een half woord genoeg, en stond daar een halve minuut later. Ik rende richting leraarskamer, startte een PC op, logde in op het schoolnetwerk, downloadde mijn examen van de directiemap, voegde stapels spaties toe, en ging opnieuw printen. Poeh! Lang leve de cloud dus, en al een chance dat ik er altijd voor zorg dat het wel ergens upgeload staat.
Enfin, het duurde even voor ik mijn zen terugvond, maar het examen kon wel probleemloos afgelegd worden. Man man man…
Gelukkig werd het daarna pakken beter: ik reed naar huis, kookte spaghetti, warmde Barts fantastische saus op, en er kon gegeten worden. Mijn bureau had ik gisteren al opgeruimd, er was goeie koffie, verse rode inkt, en VNV Nation schalde door de boxen: ideaal om te beginnen verbeteren. Alleen is dat niet altijd even gemakkelijk met kinderen in huis: een half uur later had ik al een koksmuts gefabriceerd voor Merel en Kobes fietsrem gerepareerd. Allez hup.
Maar bon, tegen drie uur gooide ik Kobe af op zijn muziekles, en reed ik met de andere twee naar Mariakerke: een laptop voor Wolf! Een vooruitgeschoven communiecadeau, dat wel, maar hij kan hem nu echt goed gebruiken. Alleen… bleek ik mijn handtas niet bij te hebben, en bestelde ik dus een laptop, in plaats van er eentje te kopen. Slim, echt slim, Rombaut!
Om half vijf pikten we Kobe weer op en reden we door naar Sleidinge om mijn jarige grootmoeder te gaan bezoeken, maar helaas, de 104-jarige was op bezoek bij haar 102-jarige zus in Knokke – die woont nog steeds thuis, een echt fiere madam – en dus niet thuis.
Tsja. We reden dan maar naar huis, Kobe werd richting rugby verscheept, en ik, ik zorgde dat ik om acht uur in het KANTL – Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal- en Letterkunde, ook wel de Koningsstraat genoemd – stond voor een lezing van het NKV over de parallellen tussen Star Wars (de drie recentste films dan toch) en het Romeinse Rijk. Ik had dat zelf ook al zitten denken, maar eigenlijk zijn de gelijkenissen nog veel uitgesprokener dan ik dacht.
Enfin, al bij al wel een fijne, maar bij momenten ook zeer gestresseerde dag. Moeha.
Nog een chance dat ik op maandag enkel in de namiddag moet lesgeven: Merel is ziek.
Deze morgen, toen ik bij haar onder de dekens kroop om haar wakker te maken, viel het me meteen op: ze gloeide helemaal! En ja hoor, zodra ze in de badkamer kwam, kroop ze weer tegen me aan: “Mama, ik voel me eigenlijk niet zo lekker…” De koorts bleek iets meer dan 38°, niks dramatisch, maar genoeg om inderdaad ziek te zijn. Even later kwam een glas water er ook weer uit.
Ik liet haar naar een film kijken, waarna ze prompt weer in slaap viel. Tegen half een kwam Bart thuis eten, en een twintig minuten later vertrok ik richting school: de laatste twee lessen van 2015. Het gaat met andere woorden weer gigantisch snel, en ik wilde die lessen echt niet missen.
Toen ik om kwart voor vier weer thuis kwam, stond Bart al met zijn jas aan: hij had om vier uur een vergadering op kantoor. Het was met andere woorden een nipte dag, maar het lukte wel.
Hopelijk voelt ze zich morgen beter, want ik moet misschien niet gaan werken, maar ik had andere plannen, en dan valt dat ook weer in het water. Tsja.
Hij mocht niet zomaar binnen, en ik heb alles twee keer moeten wassen.
Hier ten huize heerst er al even weer een complete K3-gekte. We hadden vroeger al een drietal CDs van hen, maar nu, met het programma K3 zoekt K3, was het hek helemaal van de dam. De kinderen namen de shows zelfs op om ze dan ’s morgens te kunnen bekijken, en ik geef het eerlijk toe, ik keek ook. En ik was ook ontgoocheld toen het de verkeerde meisjes werden :-p
En toen liet het schoonzusje weten dat ze al lang geleden voor Merel als verjaardagscadeautje een ticket voor de afscheidstournee had geboekt, samen met haar twee nichtjes. Niet zomaar een van de concerten, trouwens, wel de première hier in Gent. En recenter kwam dan het bericht dat ze ook niet had kunnen weerstaan aan het nieuwe regenboogjurkje voor de meisjes. Een en ander resulteerde deze middag in het volgende:
Ze kwam helemaal door het dolle heen thuis: dat ze zowel de oude als de nieuwe K3 had gezien, en dat zij Klaasje was, en dat ze nog een cadeautje had gekregen ook, en dat het super was geweest, en dat ze volgende week op Livs feestje dan op het podium gingen staan!
Ze straalde, mijn kleine meid. Nog eens ongelofelijk bedankt, broer en schoonzusje!
Ik had aan mijn zesdes beloofd dat ik, voor mijn verjaardag, in de laatste lesweek wel een kokostaart ging bakken. Alleen had ik er destijds uiteraard niet op gerekend dat ik op weekend zou geweest zijn. En daarbij, het was compleet uit mijn hoofd gegaan.
Ik stond rond kwart na twaalf onder de douche, toen het me plots te binnen schoot. In vijftien haasten heb ik me afgedroogd, ben nog halfnat naar beneden gecrosst, heb de oven aangezet, en zag pas toen dat ik blijkbaar niet genoeg kokos en eieren meer in huis had. Damn, ik had het nog net kunnen halen, denk ik. Soit, geen taart dus deze namiddag. Maar, zo verzekerde ik hen, je krijgt er dan morgen in de speeltijd, we hebben toch het uur ervoor en erna les.
Natuurlijk was er vandaag wel nog Arduinoles, de laatste. Een en ander betekende dat ik om half tien nog aan die taart moest beginnen. Gelukkig duurt het amper een kwartiertje om ze te maken, en heb ik morgenvroeg nog wel even tijd om ze te versieren. En het heeft het voordeel dat ik lekker zelf de spatels en de kom kan uitlikken :-p
Maar: weer goed bezig, Rombaut! Tijdsmanagement, het zal nooit mijn sterkste punt worden. En tegen vrijdag dan nog eens, voor mijn vijfdes.
Enfin, hier nog even een paar foto’s van de voorgaande baksels, zowel van vijfdes als van zesdes. Sommige heb ik gewoon niet gefotografeerd omdat ze zodanig lekker waren dat ik het gewoon vergat.
Serieus zeg, dit soort dagen hoeven voor mij eerlijk gezegd niet.
Bart was gelukkig niet vroeg weg deze morgen, zodat alles tot de middag redelijk normaal verliep, als in: gewoon vier uur lesgeven. Toen haastte ik me zo snel mogelijk naar huis, was nog net voor de kinderen thuis, haalde snel de ragout, het appelmoes en een pan voor de rijst uit, en gaf Wolf instructies over het koken van rijst, terwijl ik Kobe sommeerde zijn fagot in te pakken.
We stoven naar Ertvelde, vonden snel een parkeerplaats aan het schooltje, en liepen gehaast het speelplein op tot aan de containerklas waar juf Renate al stond te wachten. Ze was vorige zaterdag ziek geweest, en nu zaterdag zitten we in de Ardennen, waardoor hij eventjes geen les heeft. We hebben dus deze inhaalles geregeld, maar het was het enige moment waarop het min of meer kon. Bon, er werd vrolijk gepeut, en om kwart over een waren we weer thuis, waar Wolf en Merel al hadden gegeten, en wij maar hoefden op te warmen.
Toen was er eventjes rust, en tijd voor een koffietje en wat schoolwerk.
Maar om kwart voor drie schoof ik Kobe weer de auto in, gooide ik hem af aan de muziekschool in Evergem, en reed door naar Sint-Amandsberg om er foto’s te gaan nemen bij Vallery. De leerlingen hebben een hoop kunstwerken gemaakt die zij heeft ingekaderd, en die moesten gefotografeerd worden. Het werd een haastjobke en de foto’s zijn niet schitterend, maar bon. Na een half uur sprong ik alweer de auto in, om op tijd te zijn voor Kobe, die om half vijf klaar was met zijn notenleerles.
Ik pikte Kobe op, ging snel tanken, haalde nog sandwichen, en was tegen vijven thuis, net op tijd om heel even adem te happen en naar de mazoutleverancier te bellen. Die ging tussen half één en vijf komen, en het werd toch wel wat laat. Goh, verzekerde men mij aan de telefoon, hij zal daar wellicht bijna gaan zijn want u staat op de ronde. Bon, de kinderen smeerden de sandwichen en trokken hun rugbyspullen aan, terwijl ik aan de andere kant van Wondelgem de trainer (met een voet in het gips) ging ophalen. Helaas, bij terugkomst nog steeds geen mazout. Ik belde nog eens, deze keer om af te bellen, en kreeg een nieuwe afspraak op dinsdag en een extra korting.
We sprongen in de auto, ik haastte me naar de Blaarmeersen, en was vijf minuten te laat op mijn barshift. Gelukkig had iemand anders al opengedaan en opgestart, oef.
En toen werd ik, van het drukke tappen en het geloop om chips, soepkes, het kuisen van de tafels en het ophalen van leeggoed, helemaal zen. Echt waar.
Met zere voeten maar een gerust gemoed stapten we tegen kwart over acht naar de auto, liep ik nog even terug om de vergeten handtas, en reed ik rustig naar huis. Merel was al mee met een andere moeder uit de straat, en lag al in bed. Nog een chance dat er vanavond geen kwis was.
Maar bon, zo’n dag hoeft voor mij dus niet. Veel te haastig, veel te druk, veel te.
Poeh.
Maar echt, wat een week!
* Het begon eigenlijk al vrijdagavond, toen ik Kobe meegaf met iemand anders naar de rugby, zodat ik Wolf kon afzetten bij de scouts voor zijn scoutsweekend.
* Zaterdagmorgen rond kwart voor zeven gooide ik Bart af aan het station voor een weekje China. Anderhalf uur later reed ik met Kobe en Merel naar Doornik voor een rugbytoernooi. Merel en ik gingen rondlopen in Doornik, en daarna gingen we eten bij Omaly. We deden nog snel een paar winkels, boodschappen, en dan een film.
* Zondag werd Wolf afgehaald van de scouts, Kobe richting scouts gestuurd, en deed ik schoolwerk.
* Maandag: rookalarm, kinderen naar school, meer schoolwerk, lesgeven, klassenraad, snel naar huis met brood, hallo zeggen tegen babysit oma, Arduinoles, crashen.
* Dinsdag: lesgeven, lens kopen, lesgeven, boodschappen, Wolf naar gitaarles.
* Woensdag: lesgeven, koken, Kobe naar de muziekles, intussen schoenen kopen voor Wolf, Kobe afhalen, boterhammen smeren, barshift in de rugby, babysit ophalen, kwissen, babysit afgooien, crashen.
* Donderdag: meehelpen in de tuin voor Zuiddag, snelsnel douchen en eten, lesgeven, naar huis, oudercontact, babysit oma uitzwaaien, eten, crashen.
* Vandaag: lesgeven, lunchen bij Gwen, boodschappen, Wolf meegeven naar de rugby, Kobe afzetten bij de scouts, Merel in bed, crash.
Tussendoor was er nog vanalles extra van school, en zijn ze hier de tuin aan het aanpakken.
Een goeie agenda, da’s echt geld waard, geloof me. En morgen komt Bart thuis van China, oef. Ik heb hem echt gemist.
Ik ben absoluut geen goede fotograaf, maar ik heb wel een vrij goed toestel, en vooral, ik neem heel graag foto’s. Ik denk dat dat wel al duidelijk is. Ik ga dan ook ooit, als ik geen babysit meer nodig heb, avondles fotografie volgen, denk ik.
Alleen ben ik ongelofelijk nonchalant met mijn camera, ik weet het. Ik steek het ding altijd gewoon los in mijn rugzak of handtas, zonder lensdop, en laat het ook overal achteloos liggen. Ik had er destijds ook een goedkope tweedehandse Sigma telelens bij gekocht, en daar was ik heel content van, eigenlijk feitelijk. Goedkoop genoeg om er geen zorg voor hoeven te dragen, maar goed genoeg voor deftige foto’s. Alleen… De laatste tijd was er iets mis met de focus: hij bleef haperen in autofocus, maar ook manueel kreeg ik het beeld niet altijd scherp.
Deze morgen moest ik foto’s nemen voor een project van Zuiddag, en het lukte weer aan geen kanten met die kapotte lens. Ik ben me na de lens naar de fotowinkel geschoten, met de vraag wat het zou kosten om ze te laten repareren. Bleek de lens nieuw ook maar 200 euro te kosten, en reparatiekosten (met verzending en zo) zouden ook wel eens in die buurt kunnen liggen. Ik heb me dan maar gewoon een nieuwe lens gekocht, probleem opgelost. Cadeautje voor mezelf, zeg maar.
En ik dacht bij mezelf dat ik toch wel een ongelofelijke gelukzak was, dat ik zomaar zonder nadenken 200 euro kon uitgeven voor een folie. Het is helaas niet iedereen in dit land gegeven.
Dat de tuin al lang op mijn zenuwen werkte, is niks nieuws. Maar vandaag werd ik zowaar zenuwachtig bij wat er in die tuin gebeurde. Hij wordt namelijk quasi helemaal afgebroken. Alle tegels gaan eruit (behalve het kleine stukje helemaal achteraan aan mijn bureau, en het paadje langs de haag aan de vroegere voordeur), alle gras wordt afgegraven, en alleen mijn struiken vooraan blijven staan. Het tuinhuis is intussen al weg, maar ook dat beton verdwijnt, samen met het houthok. Er komt een nieuw langwerpig tuinhuis langs de haag, en het hout wordt erachter gestapeld. Waar het houthok stond, komt een klein moestuintje voor Kobe, en die ziet dat al helemaal zitten.
Maar nu wordt er dus gegraven, door twee jolige zestigers met een ongelofelijke precisie. Ik denk dat die man op de centimeter kan graven, niet normaal.
Vandaag, dag één, hebben ze al het groen mee, al het organische materiaal. Mijn hortensia en de magnolia zijn netjes uitgegraven en voorlopig aan de andere kant weer in de grond gestoken, en ook de kleine haagjes zijn voorlopig gered.
Best dat het op zijn kraan staat dat het goed komt, want ik hou mijn hart vast. Zalig gevoel voor humor, dat wel.
