Laarzen, en hoeveel malchance dat ge kunt hebben :-(

Ik en schoenen, dat is altijd al een moeilijk punt geweest. Ik weet namelijk veel te goed wat ik wil, en dan moet ik ook dàt hebben, en niks anders. Meestal ook vrij minimalistisch, zonder veel prulletjes of tierlantijntjes.

Schoenenverkopers zien me daarom eigenlijk best wel graag komen: ze hoeven geen veertien dozen uit te halen. Ofwel hebben ze wat ik zoek, ofwel niet. Ik kan een grote schoenwinkel binnenkomen, en ongeveer tien seconden later weer buiten staan.

Nu was ik al een tijdje op zoek naar paarse enkellaarsjes. “Paars??” hoor ik u denken. Ja, toch wel: ik draag vrijwel alleen zwart, rood en paars. En als je dan een zwarte broek of een jeans aan hebt en een paars T-shirt, dan zijn zo van die paarse laarsjes wel leuk.

Na lang zoeken had ik er gevonden bij 3 Suisses, of all places. Zo content als een katjen bestelde ik ze, en ging ze met een nog groter hart afhalen. En jawel, ze waren precíes wat ik zocht.

laarsjes1

Ze pasten perfect, en ik stond te blinken waar ik stond, toen ik plots de vlek opmerkte. Een vlek in het leer.

laarsjes2

Hmpf. Gelukkig kan ik ze zonder kosten omruilen, maar toch. Hmpf.

En vorige woensdag moest ik naar de schoenwinkel omdat Kobe alwéér door zijn schoenen heen zat. Ik denk dat hij de vorige geen twee maanden heeft gehad.

En toen zag ik daar een paar lange zwarte laarzen. Met gespen. In een extreem wijde kuitmaat. En ik kon er warempel in! Ze waren geen leer, en kostten daarom maar 60 euro. Met nog eens 50% korting, dus ik kon mijn geluk niet op: lange zwarte laarzen waar ik in kon, voor amper 30 euro!

Ik doodcontent naar huis, met een rokje aan, en mijn lange nieuwe laarzen. En toen wilde ik ze donderdag aandoen om naar mijn schoonouders te gaan, en stond ik plots met het trekhaakje van de rits in mijn handen :-(. Ik ben teruggegaan, maar ze waren al overal uitverkocht, dus geen laarzen voor mij. Ik heb nog even overwogen om het kapotte paar te houden, maar ik zou er mijn handen op kapot trekken, en wellicht ook menig paar nylons. Hmpf.

Geen geluk met mijn laarzen dus.

Blah.

Hele diepe zucht.

Deze voormiddag zat ik op een bepaald moment met tranen in mijn ogen. Echt. Ik moest moeite doen om niet helemaal in huilen uit te barsten.

Ik had namelijk net een telefoontje van Stedenbouw gekregen dat mijn dossier voor de verkavelingswijziging helemaal niet in orde was. Er ontbraken nog een aantal handtekeningen. Ha ja, want als een kavel  in eigendom van meerdere personen is, dan moeten zij àllemaal tekenen.

Ik had dat nog expliciet gevraagd aan de verantwoordelijke voor mijn verkaveling bij Stedenbouw, en die had me gezegd dat het voldoende was als per perceel één van de eigenaars tekende, ervan uitgaande dat als zij geen bezwaren hadden, de mede-eigenaars dat ook niet gingen hebben. Niet dus.

Ik legde dat uit aan de – overigens zeer behulpzame – dame aan telefoon, en zij ging het voor de zekerheid nog eens checken bij de adviseur, en me terugbellen.

Helaas.

In de codex staat volgende vermeld:

Alvorens zijn aanvraag in te dienen, verstuurt de eigenaar per beveiligde zending een afschrift van de aanvraag aan alle eigenaars van een kavel die de aanvraag niet medeondertekend hebben. De bewijzen van deze beveiligde zendingen worden op straffe van onontvankelijkheid bij het aanvraagdossier gevoegd.

Gelukkig was ze zeer tegemoetkomend: zij had toch al alle adressen aangeduid die ontbraken, en ze ging me haar lijst inscannen en doormailen. En aangezien de ingediende dossiers toch al kopies bevatten, mag ik dus morgen de bewijsjes van aangetekende zending voor haar inscannen en doormailen,  zodat ze onverwijld verder kan gaan met het dossier. En ik later deze week of volgende week de gele affiche kan gaan afhalen. Ze had die toch al opgemaakt, vandaar.

Ze wist me ook te verzekeren dat ze zeker niet de maximumtermijn voor het dossier gingen nodig hebben (zijnde ergens in maart), maar verwachtte het dossier rond te hebben begin januari.

Enfin, toch nog één meevaller dus.

Die ‘paar ontbrekende handtekeningen’ telde zij overigens als een twintigtal, ik kom aan tweeëndertig. 180 euro. En dus zit ik nu brieven uit te printen en enveloppen te schrijven. Alweer.

Geschaafd

Ik was volop bezig met administratieve dingen (da’s voor de volgende post) en zat net neer in de Pasha Mama (in de buurt van het Sint-Pietersplein) om iets te eten, toen mijn telefoon ging: de kleuterschool. Kobe was gevaarlijke spelletjes aan doen geweest met een paar van Wolfs vrienden – goh dat klinkt zo fout! – zat op de rug van een van de grote terwijl die aan het ronddraaien was, en donderde er natuurlijk af. Met zijn gezicht tegen de stenen. Juf Caroline wist me te vertellen dat hij ontroostbaar was, dat gans zijn gezicht geschaafd was maar dat ze het al ontsmet hadden, en of ik niet kon komen.

Zucht.

Ik heb snel mijn eten naar binnen gewerkt en ben naar de school gereden, maar daar zat toch nog drie kwartier tussen. Tegen dan was hij al grondig getroost door zijn broer – alle juffen, inclusief de directrice, waren sterk onder de indruk van Wolfs kunnen – en was hij een van de juffen aan het helpen met administratief werk. Het zag er fraai uit.

Ik moest helaas nog naar de tandarts (ik zat al een week met lichte tandpijn, maar kon pas vandaag gaan, en wilde dat écht niet meer uitstellen) maar Kobe mocht gerust blijven. Om twintig over drie heb ik hem dan opgehaald, en hij was nog steeds serieus onder de indruk. Hij had ook een stevige buil, maar gelukkig was zijn oog niet geraakt, en had hij ook geen hersenschudding. Het had veel erger kunnen zijn, dus.

Als hij er nu maar kan afblijven als het een korst wordt, want dan vrees ik voor littekenvorming.

geschaafd

(Oh, en een moeder, toen we naar huis gingen: “Moh, die Halloweenschmink is knap gedaan! (Toen we dichter kwamen) Oei! Da’s echt, of wa! Oh, dat dutske!”)

Skylanders

Ik weet het, ik verwen mijn jongens veel te veel. Maar ze keken allebei zo vreselijk hard uit naar die nieuwe Skylanders, en ze hadden daarvoor ook elk hun verjaardags- en ander geld opgespaard, zodat ik vandaag nog eens met hen langs de Game Mania ben gereden, en nog wat Giants bij heb gehaald. Met hun geld, wel te verstaan.

Ze stonden te dansen in de winkel.

En vonden het helemaal niet erg dat we nog naar de Coupure moesten om die BetterBack, en naar de Zeeman om leggings voor de rugby, en om brood, en langs de schoenmaker en zo.

Ze blonken. Ze straalden.

En hoe hard ik ook mag zijn tegen hen bij momenten, op zo’n ogenblik smelt ik. Helemaal.

Pompoen

Eerder dit jaar heb ik nog eens een poging tot moestuin ondernomen. Zo eentje waar ik dan geen werk meer insteek, weetuwel.

De zes broccoliplantjes zijn vakkundig opgevreten door de slakken en ander ongedierte, ondanks de vele slakkenkorrels die ik gestrooid heb. Escar-go, ik vond de naam overigens wel goed gevonden, alleen veegden die beesten er hun spreekwoordelijke voeten aan.

De uitgeplante kruiden zagen het wel min of meer zitten. De munt doet het fantastisch, maar ook de basilicum laat zich niet onbetuigd. De peterselie is een twijfelgeval, en de koriander en de tijm zagen het niet echt zitten.

De pompoen, daarentegen… Ik kreeg de ene bloem na de andere, zelfs nu nog, en dacht dat ik dus een rijke oogst ging hebben. Ja mijn oren… Hier en daar zag ik kleine bolletjes verschijnen aan de basis van de  bloemen, en dat was dat. Eéntje is een stapje verder gegaan, maar ook hier kan ik het bezwaarlijk een succes noemen. Kijk maar…

pompoen

De plant zelf, die is wel enthousiast, ja. Een meter of vijf lang is ze, vermoed ik.

Volgend jaar beter, zeker?

Geen school

Alleen gold dat niet voor mezelf, wel voor de kinderen. Ik snap dat dus niet goed, die facultatieve verlofdagen van de lagere school. Ze hebben een aantal dergelijke dagen per schooljaar, en dan moeten ze zelfs geen opvang voorzien. Allemaal goed en wel, maar wat doe je dan met je kinderen? Aan een haakje hangen?

Ik weet een aantal ouders die zo elk één keer per jaar een dagje verlof nemen, en hun kinderen bij elkaar laten spelen. Helaas, ik heb misschien wel veel vakantie, maar ik kan die niet zelf kiezen. Ik moest wel degelijk gaan lesgeven. Gelukkig wilde mijn ma voor haakje en reddende engel spelen, en mochten de jongens naar ginder. Zij vinden dat altijd mega wijs, zeker als oma viskroketten maakt.

Ik ben ze rustig (over de stress ’s morgens spreken we niet, nadat we een kwartier achter Kobes linkerschoen hebben gezocht, zonder die te vinden) gaan ophalen rond drie uur, heb nog gezellig zitten kletsen met mijn ma, en ben toen nog even naar mijn grootmoeder in Ursel gereden. Ze mag dan misschien wel eenennegentig zijn, ze is nog steeds verdomd bij de pinken!

oma

Zelfs het weekend is druk

Zeg dat wel: vroeg uit bed moeten, want Wolf moet om half negen in de muziekles zitten. Ik doe mezelf wat aan, zo met die muziekles twee keer in de week. Maar Wolf doet het graag, en ik geniet ervan dat hij muziek doet. Eindelijk!

Om half tien haal ik hem dan terug op, en om half elf stond onze nieuwe architecte hier om te luisteren wat nu de volgende stappen zijn. Onze vorige architecte is namelijk bevallen intussen, en verzuipt in het werk. Ik begrijp haar, maar vind het wel jammer. Nu ja, Renee lijkt me ook wel ok te zijn, en ze heeft al vaker samengewerkt met de projectmanager waar wij mee zullen werken. Dik in orde dus.

Terwijl ik alles zat te bespreken met haar, voerde Bart Wolf naar Pretland voor een verjaardagsfeestje, en deed hij meteen ook boodschappen.

Er werd gekookt en gegeten, en ik ging Wolf om twee uur weer afhalen, waarna Bart naar kantoor trok om de berg achterstallig werk te proberen verkleinen. En toen was het wachten op Mereltje die een stevige tuk aan het doen was. Uiteindelijk heb ik haar wakker gemaakt tegen vier uur, een vieruurtje (allez gij) gevoederd, en ben ik met de drie kinderen naar Oostakker-Lochristi gereden. Prioriteit was een groene broek voor Wolf, voor de scouts. We hebben er maar meteen twee meegebracht, en ook nog een set Tshirts, uit de C&A. Opdracht nummer twee waren schoentjes voor Merel. Ik heb mijn ogen uitgekeken naar de prijzen, heb lang rondgekeken, en uiteindelijk hele mooie zachtpaarse laarsjes meegebracht uit de Torfs. 83 euro, jawadde. Al een geluk dat het net tien-procent-korting-dagen waren. Ze kreeg meteen ook nog een paar nieuwe pantoffeltjes voor in de crèche: knalroze met Hello Kitty erop, ze was er meteen wég van.

En toen was het meteen al zes uur, en sloten de winkels. En stonden we nog twintig minuten in de file om de R4 op te geraken. Zucht.

Ongerust

Het is een paar keer gebeurd vorig jaar, en ook nu mogen de jongens geregeld te voet naar huis komen. Ze lopen dan hand in hand, worden vanuit de school begeleid tot het einde van de schoolstraat en daar overgestoken, en dan moeten ze nog een 800 meter doorheen de wijk naar huis.

Ze doen het graag, en op die manier zijn ze ook sneller thuis.

Vandaag had ik ook tegen hen gezegd dat ze te voet mochten komen. Dan zijn ze er zo vijf over half vier. Tegen dat uur ging ik de post halen, en stond ik zo’n beetje op de uitkijk. Er stonden dessertjes klaar, en ik wilde hun verhalen van de dag horen. Maar toen passeerden de buurtkinderen, en kinderen van nog een beetje verder, en een paar mama’s. Maar geen Wolf en Kobe. Ik heb nog wat staan drentelen, en toen werd ik pas echt ongerust.

Ik ben dus de auto ingesprongen en naar school gereden, en jawel, wie zat daar vrolijk op de speeltuin te spelen met zijn vriendjes? Wolf. Hij was het gewoon vergeten.

Kobe was binnen in de kleuterzaal met tranen in zijn ogen: hij was ook ongerust, want zijn broer was hem niet komen halen. Hij had nog gezegd tegen de juf dat hij te voet moest, maar juf dacht dat Wolf naar de scouts was en had het ventje afgewimpeld.

Onnodig te zeggen, zeker, dat ik Wolf serieus onder zijn voeten heb gegeven? Het was trouwens al de tweede keer in drie weken tijd… Dat kind gaat nog eens zijn hoofd vergeten!

Hmm.

Waar heb ik dat nog gehoord?