Ik hou van muziek. Dat is niet abnormaal, dat is zo bij de meeste mensen. Wolf en Kobe hebben bijvoorbeeld zo goed als altijd muziek opstaan, Kobe heeft dat zelfs nodig om te kunnen studeren – ADHD-brein, weet je wel?
Bij mij is dat zeer selectief, en eigenlijk kan je perfect merken aan de muziek in mijn omgeving in welke gemoedstoestand ik me bevind. En dan bedoel ik niet welke muziek ik opzet, dan bedoel ik of ik überhaupt muziek ópzet.
Zo zal ik in drukke periodes, periodes waarin ik niet goed in mijn vel zit, periodes waarin ik te veel aan mijn hoofd heb, periodes waarin ik nog honderden dingen moet zien op te lossen, geen muziek opzetten. Niks. Ik wil dan alleen stilte om me heen. Dat gaat zelfs zo ver, dat ik ook in mijn auto geen muziek wil, zelfs niet als ik meer dan een uur moet rijden. Of ook niet gewoon op zondagvoormiddag, als het hier voor de rest heerlijk stil is. Ik kan me dan ook soms ergeren aan een van de huisgenoten die gewoon naar TikTok aan het kijken is of zo: ik wil dat geluid gewoonweg niet.
Geen idee of dit iets typisch is voor iemand met ADHD, of dat dat een kenmerk van introversie is, of gewoon ik die een moeilijk mens ben, maar bon.
Hier thuis weten ze dan ook dat ik pas weer écht aanspreekbaar word in de grote vakantie, wanneer ik ook zelf muziek begin aan te zetten in de woonkamer, waar ik standaard in de zetel hang. Pas dan begint de vermoeidheid en de drukte van het schooljaar uit mijn lijf te gaan.
En mijn koor? Ook dat ligt soms moeilijk, en ik rij dan ook in volledige stilte naar huis, want de muziek in mijn hoofd is dan luid genoeg. Maar dat is nog anders: daar ben ik zelf actieve partij.
Dus ja, kom je me tegen en ben ik naar muziek aan het luisteren? Spreek me dan gerust aan, dan ben ik helemaal goed gezind.