Als ge zo met verschillende gehandicapten tegelijk zijt, die allemaal min of meer aan huis gekluisterd zijn, dan is het des te leuker om samen te ontbijten of zo. Al meer dan drie maanden thuis, dat begint te wegen, al kan ik niet zeggen dat ik me verveel.
Maar Pascale, de mama van Kobes vriendje Jonathan, sukkelt al jaren met de knie. Momenteel is ze weer thuis, want de spil in haar knie en been is vervangen door een nieuw exemplaar. In december hadden we al eens samen ontbeten, en daarvoor was zij ook al eens hier langs geweest. Maar momenteel ben ik dus wel mobiel en zij niet, en daarom reed ik deze morgen naar daar. De vorige keer had ik koffiekoeken meegenomen, deze keer een paar sneden van het speculaasbrood van gisteren. Ik heb ervoor moeten schermen, dat wel, maar het viel bijzonder in de smaak, zo bleek, ook al viel het een beetje uit elkaar.
In elk geval hadden we allebei weer een zeer fijne voormiddag. Die dagen, dat vliegt voorbij…
En dat een heerlijk speculoosbrood was! Voor herhaling vatbaar.