Van hot naar her
Om acht uur stond er vanmorgen al eentje te blinken aan het station:
Aansluitend reed ik naar de garage om mijn auto daar even te tonen: hij is eergisteren afgekeurd omdat er speling op het linker stuurhuis vooraan zat, en ik heb een afspraak in de garage volgende week, maar ze vroegen of ik eerst niet even langs kon komen, zodat ze zeker de juiste stukken in huis hadden. Nog een chance: blijkbaar zat mijn uitlaat maar met één vijs meer vast, en kon hij er elk moment afdonderden. Ze hebben die dan maar meteen deftig vastgezet. Ik heb dan nog een geocache opgepikt, en ben dan naar huis gereden. Boodschappen hoefde ik gelukkig niet meer te doen: er was nog meer dan genoeg eten over van gisteren.
En toen laadde ik zowel Wolf als Merel in de auto, en reed ik door de regen richting solden in Oostakker: Wolf heeft dringend nieuwe T-shirts nodig. Het joch is zodanig gegroeid, dat ze allemaal te kort geworden zijn. En het heeft geen zicht, zo’n gast van 13 met een blote navel…
Enfin, wij eerst de C&A binnen, en daar vond hij meteen drie T-shirts die hem aanstonden, een nieuwe bermuda en een nieuwe gilet. Merel vond er een ‘wrijfT-shirt’ en een felroze gilet die ze ook nodig had. En dacht je dat daar ook maar één stuk van in de solden was? Uiteraard niet. Maar ik heb in totaal voor 7 stuks 65 euro betaald, mij hoor je niet klagen.
’t Was dus nogal de moeite dat ik tot daar was gereden, ik had evengoed naar de Wondelgemstraat kunnen rijden, dat was een pak dichter geweest. Nu ja…
Tegen dan was het weer tijd dat Wolf ging liggen, dus reed ik maar opnieuw huiswaarts. ’t Is toch nog echt niet in orde met hem, al kan hij met die nieuwe medicatie wel wat meer. Maar ik hoop vooral dat de kinesie begint aan te slaan.
Arme jongen…
365 – 06 juli 2017 – garagehond
Saruman
Dat zo’n katje in huis toch wel een bezigheid is. Maar ook wel zalig, eigenlijk feitelijk. Het is echt een aanhankelijk beestje: hij komt steevast bij ons liggen. Het is vooral Wolfs katje, zoals de bedoeling was: als hij kan kiezen, kruipt hij bij Wolf.
En Gandalf? Die is ongelofelijk op zijn tenen getrapt: hij komt enkel binnen om te eten, en blaast dan naar de indringer. Gisteren zat hij daarna van op een afstand in stilte naar Saruman te kijken, tot ik iets zei tegen hem: toen begon hij te blazen, te grollen, en vooral gigantisch klaaglijk en verontwaardigd te miauwen tegen mij. Wolf lag gewoon plat!
Maar verder is hij vooral gigantisch schattig: oordeel zelf!
En Bart? Wel euh…
365 – 05 juli 2017 – Murkha uit 1999
Pizzabeloning
Ik had tegen de kinderen gezegd dat ze eerste alle drie hun kamer moesten opruimen – vooral die van Merel was een stort – en dat we dan richting Pizza Hut zouden gaan, en wat T-shirts voor Wolf gaan kopen.
De drie kamers zijn opgeruimd geraakt: ze pakken ze alle drie samen een voor een aan, dat gaat sneller zo, vinden ze, en vooral leuker. Met de muziek vollen bak, natuurlijk.
Maar toen ze iets voor twaalven beneden kwamen, zag ik aan Wolfs gezicht dat het eventjes welletjes was geweest: hij was weer helemaal bleek en getrokken. Met een uitstapje naar de Pizza Hut zou ik hem geen plezier doen, wel integendeel. Ik stelde dus voor om pizza te laten komen, en meteen klaarde zijn gezicht helemaal op, en kwam er een diepe zucht van opluchting. Ha ja, want hij had niks willen zeggen om het niet te verpesten voor zijn broertje en zusje.
Twee medium pizza’s: 32 euro. Ik vind dat niet weinig. Maar toen googelde ik even een kortingscode, en werd dat 16 euro voor de twee: mooi meegenomen! En ook mooi meegenomen dat mama niet hoefde te koken :-p
365 – 04 juli 2017 – kattig
Draadjes
Gisterenavond begonnen de draadjes in mijn voet op mijn zenuwen te werken: ze jeukten en trokken tegen.
Aangezien het toch al tien dagen was en alles er heel netjes uitzag, heb ik een pincet, een schaartje, ontsmettingsmiddel en steriele compressen gepakt, en heb ik ze er uitgehaald, néh.
En man, dat deed deugd! Het ziet er ook meteen een pak beter uit, vind ik persoonlijk. Het voelt in elk geval goed.
365 – 03 juli 2017 – afgekeurd
Kriekskesconfituur
Nog meer dan de aardbeienconfituur was de kriekskesconfituur een handelsmerk van ons ma. Lopend, maar ongelofelijk lekker. Toen collega Ann me vertelde dat zij zelf een grote kriekelaar staan hadden, met massa’s kriekjes erop, spraken we af dat ik eens een dag krieken ging komen trekken. Maar donderdag kwam ze plots op me toe dat Jarno zelf al in de boom was geklommen, en dat ze een gans kistje voor me mee had.
Serieus, of wa? Zo zalig!
En dus zette ik vandaag ons pa en de kinderen aan het ontpitten, en werd er ijverig confituur gemaakt.
En man, ze is machtig lekker! En precies die van ons ma!