Waimes, dag vier

Het was een zalige dag vandaag, echt waar. Het begon allemaal heel sloom, met eerst het samen kijken naar een barbiefilm op Ketnet, en dan ontbijt buiten. Daarna joeg ik de kinderen allemaal in de douche, terwijl ik mezelf ook aankleedde, en tegen dat we goed en wel met alle spulletjes in de auto zaten, was het kwart over elf. Vakantie, zeker?

Maar we reden naar Bütgenbach, zo’n vijf kilometer verderop, en reden eerst gewoon naar het centrum, naar de kerk. Daar zat een hele leuke geocache, eentje met een raadsel. Terwijl ik het raadsel oploste en zo nieuwe coördinaten kon berekenen, speelden de kinderen op de grote speeltuin daar: ideaal. De tweede set coördinaten wees naar een paar straten verderop, en dus trokken we door de hitte bergop, om dan de meest schattige cache te vinden ooit! Blijkbaar in de eigenaar zijn voortuin, een mini-huisje:

Merel vond het mega schattig…

Enfin, wij weer terug naar de kerk, en er ietsje voorbij naar de lokale pizzeria. Het moet gezegd: heerlijke pizza’s, veels te groot, en zeer snel. Alleen jammer dat het er stikte van de wespen, alle wespenvallen en schoteltjes met kruidnagel ten spijt.

Wolf en ik aten amper de helft op, Kobe slechts een kwart, en Merel had een kinderspaghetti gekregen die zelfs ik niet had opgekregen. En dat eigenlijk allemaal voor weinig geld. Het leuke was nog dat we de restanten gewoon meekregen in een pizzadoos, voor thuis, en dat was dan ons avondeten :-p

Enfin, we reden – schandalig eigenlijk, maar ik wist niet hoe ver het precies was – tot aan het vroegere station, vonden daar de coördinaten van een mysteriecache, en liepen het paadje langs het meer van Bütchenbach naar beneden, om dan vast te stellen dat de cache hoger lag, langs het fietspad. Wij dus op onze stappen teruggekeerd – een klim door het netelbos was uitgesloten – en de cache gaan zoeken. En pas toen klikte ik op de volgende, en die lag, jawel, beneden aan het paadje waar we daarnet hadden gestaan. Wij dus weer terug :-p

Veel van het meer hebben we eigenlijk niet gezien, maar we konden wel al zien dat het eigenlijk niet veel anders dan pakweg de Blaarmeersen was. We keerden terug naar de auto, passeerden langs de GB, en reden via een omwegje naar huis, zodat we nog twee caches konden meepikken. De eerste cache stond aangeduid als gevaarlijk, en inderdaad, we begonnen er zelfs niet aan: een veel te steile klim naar boven.

De tweede lag iets verderop, langs een ‘natuurleerpad’, en Merel glom van trots dat zij hem had ‘gevonden’.

En toen passeerden we toch wel in Weywertz zeker, langs de bakker die ook ijsje verkocht.

We reden snel naar het huisje, de kinderen trokken zwemkledij aan, en hop, richting de Warche en het dammetje. Veel gedamd werd er eigenlijk niet, wel gewoon in het water gespeeld.

Om half zeven stonden we thuis, vielen de kinderen als hongerige wolven de pizza aan – tot zover het broodje dat ik gekocht had – en lagen ze daarna languit in de zetel moe maar voldaan te wezen.

En ik, ik ruimde nog wat op, blogde, keek een stuk van een wijvenfilm, en nam voor het eerst in lang nog eens een bad, omdat ik hier niet het gevoel heb dat ik altijd nog vanalles moet doen.

Vakantie, dus.