Een dag van uitersten

Om half twaalf deze morgen stond ik aan de kinderen in Kruishoutem uit te leggen wat een columbarium was, en wilde Kobe zijn bompa zo graag nog één keer een knuffel geven. Ook Merel stond er wat verweesd bij, en gooide bompa toen maar een kushandje toe.

Twaalf uur later stond ik in Antwerpen uitgebreid te kletsen op een Halloweenfeestje bij vrienden thuis, en genoot ik. En had ik, tussen alle prachtige zombies en andere monsters met veel décolleté, voor een shock effect gezorgd door dat net niét te hebben, en er doodbraaf uit te zien. Zeg nu zelf:

Of, zoals toen ik op aanvraag een straf larpverhaal vertelde, en de gastvrouw me onderbrak met de woorden: “Ho, wacht efkes!” Tot de twee aanwezigen die me niet kenden: “Normaal gezien ziet ze er niet zo uit, hoor, maar is het eerder een kruising tussen een strak goedgevuld korset en een barbaar.” Juist ja.

En tussenin gingen we heerlijk eten bij mijn schoonma in Ronse, waarbij onze bijna-vierjarige prinsessen de show stalen

maar daarin maar nipt wonnen van de taartjes, om eerlijk te zijn.

Tegen vier uur waren we thuis, tegen vijf uur liep ik met de kinderen nog snel een frisse neus te halen langs het sas in Zomergem. Ha ja, ik ging hen afzetten bij oma om daar te blijven slapen (zodat wij rustig op dat feestje kunnen blijven en ons niet moeten haasten om thuis te zijn voor de babysit, en lekker kunnen uitslapen). Helaas was oma zelf nog gaan wandelen – een beetje een foute communicatie over het uur dus – en hebben wij dat dus ook gedaan. Prachtig plekje, overigens.