Die keer van de gap in haar voorhoofd

Zaterdagavond waren de kinderen, net voor bedtijd, dus rond half acht, nog vrolijk aan het spelen. Ik weet niet wat Wolf precies aan het doen was, maar Merel was aan het schateren, zoals alleen kleine meisjes van anderhalf kunnen schateren. En op een bepaald moment viel ze gewoon omver van het lachen. Boenk, met haar kopje tegen de hoek van de salontafel, jawel.

Ze zette het meteen op een brullen, en er bleek dus een gat in haar kopje, boven haar linker wenkbrauw. Een paar minuten later was ze alweer vrolijk aan het lachen en kon moeder de schade opmeten. Tsja, een gap dus, maar wel eentje die een halve centimeter openstond. Op zich niks ergs dus, maar het ging wel een litteken geven als we het zo lieten. Dan maar de dokter van wacht gebeld, en ik naar de huisartsenwachtpost aan de Martelaarslaan.

Daar was het druk, en moesten we ongeveer een uur wachten. Pff. Gelukkig was Merel het eerste half uur zodanig onder de indruk van de nieuwe omgeving en de vreemde mensen, dat ze geen vin verroerde. Het wondje was een klein beetje beginnen bloeden, maar dat was ook alles.

(foto getrokken in de wachtzaal met een iPhone en slechte verlichting)

Daarna ontdooide ze wat, begon rond te lopen en speelde met haar popjes. En net toen ze toch wel ongedurig begon te worden, mochten we binnen. De dokter bekeek het even, zei hetzelfde als ik, en nam van die hechtstripjes om het netjes toe te trekken. Merel gaf andermaal geen kik.

En dat was dat. Om kwart over negen lag ze in bed, zich van de prins geen kwaad bewust.

Deze middag zag het er zo uit:

Niks aan de hand dus, alleen even geschrokken.