Daarstraks was ik in een serieuze paniek. Jawel.
Ik heb namelijk twee weken geleden, op negen oktober – de dag dat Merel elf maanden werd – voor het laatst de borst gegeven. Mijn boezem heeft een goeie week nodig gehad om zich aan te passen (ik droeg dus nog steeds zeer rekbare en flexibele voedingsbeha’s), en toen werd ik ziek, en kon het begrip beha me gestolen worden.
Tot vandaag.
Ik voelde me goed genoeg om me weer deftig aan te kleden, weliswaar met wat moeite door mijn fijne rug, maar bon. Voedingsbeha’s waren niet langer nodig, en met veel genoegen haalde ik mijn favoriete Marlies Dekkers uit de schuif.
Ramp! Kalamiteit! Ontzetting!
Hij was me heelder schuiven te groot! Ik kon per cup nog twee kipfilets bijsteken, met gemak! Wie weet zelfs een flinke biefstuk! Argwanend keek ik eens onderzoekend naar beneden, en jawel, mijn pronte boezem had plaats gemaakt voor verlepte theezakjes… Een licht gevoel van paniek bekroop me.
Ik trok de beha weer uit, en nam een ander exemplaar. Idem. Bij nummer drie was er zelfs plaats voor een halve slagerswinkel. De paniek werd iets prominenter. Marlies Dekkers’ andere exemplaren, eveneens in 100D, leden allemaal aan hetzelfde euvel.
NEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!
De paniek was nu een uit de kluiten gewassen exemplaar. Ik ging in een reserveschuif gaan graaien, waar nog oude beha’s lagen van een onbestemd merk, maar ook deze lachten me vierkant uit.
Oh wacht! Had ik daar niet ooit eens op Vente Exclusive een miskoop gedaan in een te kleine maat? Een mooie zwarte Marlies Dekkers die ik alleen maar aangedaan had op Wolfs communie, omdat mijn kleedje niks anders verdroeg? Ik begon te zoeken. Niks in de badkamer. Niks in mijn slaapkamer. Niks in Merels kamer waar ook nog een aantal kleren van mij hing. Help. Ik ging – zo goed zo kwaad als het ging – zelfs op mijn knieën zitten in de badkamer om achter de schuiven te voelen, maar helaas.
Met tranen in de ogen trok ik een oude beha aan die nog niet te erg gaapte, met een verhullend tshirt boven, maar het had echt geen zicht. Ellendig en miserabel slofte ik de trap af. En toen viel mijn euro dat die beha aan de kapstok van het kleedje hing. Ik terug naar boven, en jawel, die 95C paste me perfect! Oef!
Paniek bedwongen.
Nu heb ik wel maar één beha meer die me past, maar bon. Daar valt wel een mouw aan te passen.
Oei, is het dan toch waar dat je cupmaat daalt na borstvoeding? We hadden er onlangs op het werk nog over en ik kon dat niet goed geloven. Maar blijkbaar zijn er mensen die net om die reden geen borstvoeding geven, want als je net in een bescheiden B-cupje kan, loop je niet graag het risico om daarna enkel in de kindermaatjes je goesting te vinden…
Niet noodzakelijk, Femke: ik was mooi hetzelfde gebleven bij de twee jongens. Maar nu ben ik 24 kilo kwijt, en dat had zich nog niet vertaald in een mindere cupmaat, net door die borstvoeding. Nu heb ik de weerslag natuurlijk :-p