Ook dat nog…

Nu ben ik ook nog serieus door mijn rug gegaan, acute hernia.

Gisterenavond was Merel namelijk heel even vergeten dat ze nog niet zonder steun kon stappen, en is ze voorover gedonderd, met haar tandjes door haar lip. Alles zat onder het bloed, en zij maar krijsen. Mijn ma, die er gelukkig bij was, kon haar niet stil krijgen, en ik voelde me eventjes haalbaar, dus ging ik ze wel even in haar bedje leggen. En op het moment dat ik me dus voorover buig om haar neer te leggen, voel ik het kraken in mijn rug. Opnieuw mijn hernia dus die opspeelt, wellicht omdat mijn spieren al lastig deden omwille van die buikgriep. Dat had ik nog net nodig. En het stomste is dat mijn ma dus gewoon naast mij stond, en ik dat dus helemaal niet had hoeven doen.

Het is wel serieus deze keer: ik heb totaal geen kracht meer in mijn benen, en geraak zelfs met mijn krukken nog nauwelijks vooruit. Hmpf. En naar een osteopaat gaan zit er voorlopig nog even niet in, want met die buikgriep sta ik sowieso nog te zwieren op mijn benen, en durf ik het huis niet uit omwille van de buikkrampen.

Joy oh joy…