Afscheid van een trouwe viervoeter

De titel klinkt dramatischer dan het is, hoor!

Al meer dan een maand sukkelen we enorm met onze Catullus: hij is bijna veertien, en nu incontinent geworden. Ik heb hem uitgebreid laten onderzoeken, en de dierenarts heeft vastgesteld dat het gewoon door zijn ouderdom is, en dat er niks aan te doen valt.

Ik heb het er al uitgebreid over gehad met onze hondenwandelaar. Dat is een buur een beetje verder in de straat, die vroeger altijd zelf een hond had, maar er nu geen meer mag van zijn vrouw. Zijn vorige hond, waarmee ik hem altijd zag wandelen, was plots gestorven aan blaaskanker, en hij was er zodanig het hart van in dat zij hem dat niet nog eens wil aandoen. Toen ik hem er ooit over aansprak dat ik hem niet meer zag passeren met zijn beest, en hij het verhaal deed, zei ik al lachend: “Oh, maar ge moogt altijd met die van ons gaan wandelen hoor!” Diene mens zijn gezicht klaarde gans op, zijn ogen begonnen te stralen: “Serieus?” Euh… Sindsdien, een jaar of vier geleden, komt hij elke dag Catullus halen voor een fikse wandeling. Hij heeft een sleutel van ons huis, dus het maakt niet uit of we thuis zijn of niet.

Toen ik Didier dus vertelde van ons probleem, en dat we desnoods een spuitje gingen moeten geven, heeft hij me doen beloven dat niet te doen zonder eerst met hem te spreken. Hij heeft het met zijn vrouw besproken, en ging hem desnoods zelf in huis nemen. Hij heeft geen kinderen, en zo kan het al iets makkelijker.

Gisteren had ik hem laten weten dat Bart en ik besloten hadden dat het zo voor ons niet langer kon, en dat de arme Catullus dus weg moest. En vandaag stond hij dus aan de deur: eerst is hij de hondenmand en wat ander gerief komen halen, en wat later kwam hij om de hond zelf. Ik heb serieus geslikt, het beest een grote knuffel gegeven, en was eigenlijk bijzonder opgelucht dat ik wist dat het beest in goeie handen was. Ik weet niet of ik het mezelf ooit zou vergeven hebben dat ik hem een spuitje had laten geven, terwijl hij verder nog in excellente gezondheid was.

Maar ik mis hem wel. Weet je, wij hebben geen dag in dit huis geleefd zonder de hond. Hij is hier gekomen de dag dat we verhuisd zijn. Veertien jaar.

Dus ja, het doet raar. Maar ik ben ook opgelucht. Niet langer overal druppels of klodden haar, en eindelijk ook eens ongestoord een deur kunnen laten openstaan.

En toch mis ik hem.

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *