En toen begon Wolf ’s morgens plots te huilen.
Blijkbaar was het hem een beetje te veel: de nieuwe school (hoewel, het is hetzelfde complex als de kleuterschool, en ze kennen ze dus al), de nieuwe verwachtingen, het moeten stilzitten in plaats van te mogen spelen, de nieuwe regels…
En blijkbaar was ook de turnles gisterenmiddag een beetje veel geweest: hij zit nu niet meer bij de kleutertjes, maar bij de basisgroep, waar het ook een stuk minder spelen is, en een stuk ernstiger wordt opgevat. Hij is nota bene stijf in zijn benen!
Ik vermoed dat het een combinatie is van hypersensitiviteit (waar ik overigens moeilijk mee omkan) en faalangst. Ik heb hem tegen me aan getrokken, een hele dikke knuffel gegeven, zachtjes op hem ingepraat, en zijn tranen weggeveegd.
En toen was hij er weer helemaal klaar voor, voor zijn nieuwe schooldag.
De naam om verwarring te vermijden 😉
Ik vind dat je goed omgaat met de hypersensitiviteit hoor, voor zover ik dat kan volgen op je blog natuurlijk. Zelf herinner ik mij nog heel goed dat de wereld soms helemaal op me afkwam, ja zelfs op die leeftijd, en het enige wat ik dan wou was gewoon even op de schoot van mijn papa kruipen en het gevoel hebben dat hij de wereld dan eventjes tegenhield voor me.
Wolf moet er voor een groot stuk zelf mee leren omgaan en je kan niet veel meer doen dan het aanpakken op het moment eigenlijk, dat is de beknopte en ietsje kort-door-de-bocht omschrijving maar gaat zeker op voor zijn leeftijd.
Heeft hij ook ‘last’ van zintuiglijke prikkels? Ik licht, geluid en ook wel tactiel. Soms kan ik moeilijk kleren verdragen omdat mijn huid en de haartjes erop pijn doen bv