Frankrijk, here we are!

Gisterenmorgen hebben Bart en ik de valiezen gepakt – ik had daar vrijdag de fut niet voor – en iets voor tien uur zijn we vertrokken richting Frankrijk. De rit heeft ons, door file, stortregens en gigantische omleidingen (sta maar eens vlak voor Luik om dan toch nog naar Namen gestuurd te worden) bijzonder veel tijd gekost: we zijn alleen af en toe gestopt om te eten en zo, en we waren er toch pas om half negen. Die stomme GPS (die we gelukkig pas gevolgd hebben vanaf Dijon) heeft ons de scenic routes getoond, niet de snelste weg, vermoed ik. De kinderen hebben zich wel voorbeeldig gedragen, geen enkele keer gezaagd of zo. Ze lagen pas om half tien in bed, stikkapot (ik een half uurtje later) maar zijn nu wel weer helemaal vrolijk.

Deze morgen was het aan het gieten. We hebben dan maar per auto boodschappen gedaan in het kruideniertje in het dorp, zelf gekookt, gespeeld, ik zowel ’s voormiddags als ’s namiddags nog een paar uur geslapen, en dan een mooie wandeling gemaakt langs het riviertje achter ons huisje. Tegen dan kwam de zon al af en toe piepen.

Morgen schijnt er een koude, natte dag te komen, daarna wordt het beter, tot 26 graden zelfs. Ik zit op het terras van het hoofdgebouw (toch geen wifi in ons huisje, grmbl) terwijl Bart aan het voetballen is met de jongens. Er is een zwembad(je), een trampoline, een glijbaan met zandbakje en zo, en eigenlijk een mooi groot domein. En zoals gezegd, een riviertje langs ons huisje. Zalig!

Straks gaan we de kinderen brood geven en in bed steken. Die hebben het echt lastig om ’s avonds nog warm te eten. De table d’hote is trouwens toch maar om half negen, veel te laat voor hen. Morgen gaan wellicht naar Autun, daar rondlopen, iets eten ’s middags en zo. We zien wel.

Ik ben alleen nog zo vreselijk moe… Ik heb niet de indruk dat het al echt betert, helaas, zelfs van een simpel wandelingetje ben ik doodop.

Nu, we zien wel, ook voor Bart is het een uitrustvakantie, en de kinderen hebben sowieso nog geen boodschap aan lange wandelingen.