Voet

Het gaat niet goed met mijn voeten. Voor de grote vakantie had ik al last van mijn linkerhiel: elke keer wanneer ik een stap zette, deed het verdomd veel pijn. Het leek wel alsof ik in een grote nagel had getrapt: zolang ik niet steunde, was ik me vaag bewust van de aanwezigheid van de nagel, maar zodra ik mijn voet neerzette, was het alsof ik de nagel opnieuw keihard in mijn voet joeg. Niet leuk dus.

Eind mei was ik ervoor naar de orthopedist gegaan, en die wist me te vertellen dat ik een ontsteking had onder het hielbeen. Hij had me, naast een stevige cortisonespuit tegen de ontsteking, een speciaal luchtkussenverbandje voorgeschreven. Op die manier zette ik mijn hiel niet meer keihard neer, maar op een luchtkussentje. Bizar gevoel, maar het hielp wel.

In die mate zelfs, dat ik in juli ongestoord een ganse week rondgebanjerd heb in New York. Het verbandje had ik voor de zekerheid mee, maar bleek niet nodig. Alleen…

Toen we opnieuw thuis waren, begon de pijn opnieuw de kop op te steken. Eerst nauwelijks, daarna meer en meer, tot ik continu een zeurderige pijn voelde, met een pijnscheut telkens ik mijn hiel neerzette.
Ik moet er geen tekeningetje bij maken, denk ik: ik begon te manken, en vooral op mijn tippen te lopen, zodat ik niet hoefde te steunen op mijn hiel. En toen begon mijn hele voet pijn te doen: een zwaargewicht als ik is niet gemaakt om op haar tippen te lopen, helaas.

Toen ik mezelf er eindelijk van overtuigd had opnieuw naar de dokter te gaan, bleek die net twee weken met vakantie te zijn. Hoi. Het is die mens van harte gegund, maar ik vond dat niet zo fijn, en ik ben te koppig om naar een andere te gaan.

Op maandag 1 september heb ik hem gebeld (hij was net terug), op dinsdag twee september schudde hij meewarig zijn hoofd bij het zien van de pijnlijke grimassen die ik trok, telkens hij nog maar naar die voet wees.

Niet alleen was de ontsteking back with a vengeance, door het manken was de hele voet extreem overbelast, en dacht hij dat er misschien zelfs al een paar stressfractuurtjes waren opgetreden, kleine barstjes en breukjes, wat meteen ook de lichte zwelling zou verklaren.

Woensdagmiddag kwam de bandagist al aan huis, en mat mijn arme voet een stevige laars aan. Je kan het nog het best vergelijken met een skibot, al riep één van mijn leerlingen uit bij het aanschouwen van het ding: “Whoa, cool, da’s gewoon de bot van Darth Vader!”

Het bewuste ding heet een ‘diabetic boot’ omdat het doorgaans door diabetici wordt gebruikt, en ontlast mijn hele voet. In combinatie met stevige ontstekingsremmers lijkt het wel wat te helpen. Hopelijk is alles na de voorgeschreven vier tot zes weken opnieuw in orde.

Intussen loop ik nogal raar, en is er van het kleine beetje elegantie dat me restte, niks meer over. Ik maakte me toch al geen illusies :-p