[Wijvenweek] Mijn wijflijf (deel 3: mankementen)

ww_logo_120x120.gifDISCLAIMER: nee, ik ben geen hypochonder: alle hierna vermelde problemen zijn geattesteerd en echt bevonden door dokters en dergelijke, en al bij al heb ik er eigenlijk geen last van en laat ik er vooral mijn goede humeur niet onder lijden :-p

Mijn lijf wil niet meer mee, of zoals Bart het uitdrukt: er zijn kosten aan. Permanente onderhoudskosten zelfs :-p Even overlopen wat het zoal verkeerd aan het doen is.

mijn ogen: ik ben onderhand zo bijziend als een mol, met een sterke afplatting van de rechter oogbol (astigmatisme). Niks wat een bril en/of lenzen niet kan verhelpen, gelukkig maar. Daarbij heb ik ook glaucoom: mijn oogzenuw wordt aangetast en geleidelijk aan verkleint mijn gezichtsveld tot ik blind ben. Tenminste, dat zou het geval zijn als ik niet voor de rest van mijn leven ’s morgens en ’s avonds druppels in mijn ogen zou doen…
mijn stem: jaaaaren geleden ben ik geopereerd aan de stembanden, en nog steeds zijn ze toch iets of wat een zwak punt: elk jaar eind september ben ik hees, en dan heb ik al twee jaar zeer intense logopedie gevolgd. Was het niet van die stem geweest, ik was in de toneelwereld gestapt… Maar ik heb nu tenminste een zeer lage, goed getrainde stem waardoor ik tenor zing in mijn koor. En gij nu :-p
mijn nek/schouders: de kinesisten weten niet precies wat er scheelt, maar van zodra ik ook maar een paar seconden met mijn schouders of nek in den trok zit, verkrampt heel het boeltje, en dat doet echt wel zeer. Dat heb ik trouwens al van kleinsaf, minstens van mijn zes jaar. Bizar, helaas.
mijn maag en spijsvertering: mijn zwak punt. Stress = maagpijn. Ik heb blijkbaar teveel zuur in mijn maag, gecombineerd met een onbestaande terugslagklep, wat resulteert in reflux. Veel mensen kennen dat van bij kleine baby’s, wel, ik kan u verzekeren: dat doet pijn! Het is min of meer onder controle door elke ochtend, voor de rest van mijn leven, een pilletje te nemen waarvoor ik elke zes maanden ministeriële toelating moet vragen, en elke vijf jaar een endoscopie moet ondergaan. Yippie. Der zijn kosten aan, zoals gezegd.
polsen en ellebogen: ligt het nu aan de acht jaar gevechtssport, of aan iets anders: ik heb een tenniselleboog, een golfelleboog en kapotte polsen. Ik moet dus opletten met muisgebruik (RSI), en veel schilderen met de rol bijvoorbeeld mag ik vergeten. Repetitieve bewegingen met de armen/handen zijn niet meer aan mij besteed.
enkels: volgens de dokters heb ik hyperlaxe gewrichten, wat betekent dat de pezen iets te welwillend zijn, en te ver uitrekken. Als gevolg daarvan heb ik op mijn 20ste mijn linkerenkel laten opereren, is de rechter ook nogal kaduuk, en heb ik gigantische kuiten. Die vangen de instabiliteit van de gewrichten op. Combineer dat met een stevige speklaag, en ik heb kuiten die even dik zijn als de kuiten van een man met zijn been in de plaaster (proefondervindelijk bewezen door ne maat van de Economie, helaas). Leuk zijn de gezichten van de schoenverkoopsters, die, wanneer ik informeer naar laarzen, heel enthousiast hun ‘speciale reeks voor vrouwen met dikke kuiten’ bovenhalen en me verzekeren dat er geen enkel probleem is. Tot ze vaststellen dat zelfs de breedste schachtmaat nog ongeveer tien centimeter te smal is. Gniffel :-p
Twee weken geleden liep ik trouwens nog op krukken wegens een onfortuinlijk manoeuver…

Verder werkt alles prima hoor, in dat fantastische lijf van me :-p

EDIT: nog compleet vergeten, ik wíst dat er nog iets was: mijn rug! Ik heb de fantastische rug van mijn pa geërfd, waardoor ik met een gespleten discus zijn ergens lumbaal, en ik het dus af en toe aan mijn rug heb. Dan loop ik als een oud wijveke met een stok, en zit te kriepen en te zuchten tot de kraker me onder handen heeft genomen, of het na een paar dagen vanzelf wegebt.

Oh, en ik heb een bijzonder fijn afgesteld evenwichtsorgaan, waardoor ik ongemakkelijk word op alles wat beweegt, inclusief de trein, als ik een slechte dag heb. Ik slaag er zelfs in mezelf slecht te krijgen door onnozel te doen met de fiets. Vandaar dat ik trouwens altijd de chauffeur ben: alleen dan kan ik het onder controle houden. Nog een geluk dat ik zo’n controlfreak ben en zelden alcohol drink :-p

4 Antwoorden op “[Wijvenweek] Mijn wijflijf (deel 3: mankementen)”

  1. Repetitieve bewegingen met de armen/handen zijn niet meer aan mij besteed.

    Als officieel volwassene ben ik verondersteld om hier geen puberale opmerking over te maken, zeker?

  2. ^ Oh, dat ziet er een beetje raar uit, hierboven. Enfin, je snapt me wel.

    Algemene comment na de wijflijvenposts: van die ene keer dat ik jou al gezien heb (denk ik), meen ik mij toch te herinneren dat je er goed uitzag (idem voor die foto op Barts blog, trouwens)!

Een reactie achterlaten op Sara Reactie annuleren

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *