Rhodos dag 11: zwemmen en minigolf

Goh, we hadden eigenlijk niet echt iets gepland vandaag. Misschien dat Bart met de kinderen terug naar het Water Park zou gaan of zo… Of gewoon een rustdag.

Het kwam erop neer dat we lang sliepen, tegen half tien aan het ontbijt zaten, dan hier weer wat lummelden op de kamer, en dat tegen half twaalf de kinderen gingen zwemmen, terwijl Bart in de lobby beneden zat te schrijven en ik me met mijn boek in de zwembadbar installeerde. Twee uur later kwamen ze druipend bij mij staan: dat ze toch wel een beetje honger aan het krijgen waren. Moh, komt dat tegen :-p

Het was dus twee uur tegen dat we aan tafel zaten, en half drie tegen dat we terug op ons kamer waren. Buiten was het intussen pokkeheet: geen zuchtje wind, in tegenstelling tot de voorbije dagen, en dus echt wel bakken. We bleven dus allemaal rustig op ons kamer, en tegen vijf uur gingen we eens de minigolf uitproberen. Dat is een serietje van 12 banen, maar echt goed liggen ze niet. Wel amusant, maar héét!

Het resultaat was dat Bart meteen ging douchen, Wolf zich op bed gooide, en Merel, Kobe en ik prompt het water in plonsden.

En tegen half acht gingen we voor de laatste keer eten in L’Etoile, het à la carterestaurant.

Rhodos dag 9: van waterpretparken en bedjes…

De dag begon alweer met compleet niksen: ontbijt, en dan Fortnite voor de jongens, een spelletje op mijn gsm voor Merel, en ik blogde. En daarna wasten Kobe en ik wat kleren van hem uit: hij is net iets sneller door zijn T-shirts, kousen en ondergoed gegaan dan verwacht. Tsja, wat wil je als je broer je af en toe voor de lol het zwembad inkeilt?

En toen was het alweer middag en alweer tijd voor lunch. Intussen zijn we allemaal zo overvoed dat niemand van ons zelfs nog een dessertje neemt… Ik hield het bij een goeie hoop sla, met wat meloen met ham en een paar gefrituurde inktvisringen, maar blijkbaar moet iemand met de slatang in de komkommers hebben gezeten 🙁

Ik voelde me deze morgen al niet helemaal in orde, maar na de middag was ik ronduit misselijk. Ugh. Bart ging met de kinderen naar het gigantische waterpretpark hier naast de deur, en ik was sowieso niet van plan om mee te gaan, gezien ik mezelf niet in de verleiding wilde brengen mijn rug weer in de vernieling te helpen. Ik had eigenlijk het plan om met de bus naar Rhodos stad te gaan, daar wat rond te lopen en caches te zoeken en zo, maar in plaats daarvan ben ik de hele dag op de kamer gebleven: lezen en slapen, dat was het zowat. Tsja…

Tegen zes uur kwamen hier drie uitgelaten kinderen de kamer opgestormd: dat waterpark was blijkbaar de max, met vooral drie kamikazeglijbanen. Wolf was echt bang geweest, zei hij.

Ook bij het avondeten was ik nog steeds niet helemaal in orde, maar bon, het ging toch al iets beter. En daarna heb ik met mijn boek op het balkon gezeten, terwijl buiten die drie operazangers opnieuw van katoen aan het geven waren. Ik ging schrijven: “het beste van zichzelf gaven”, maar het optreden vorige week was veel beter. Nu waaide het hier nogal serieus, en dat is niet bevorderlijk voor de stem…

Enfin, morgen hopelijk beter, want dan gaan we na de middag opnieuw naar Rhodos stad.

Rhodos dag 5: τίποτα

Het enige wat we hier doen, is eten, heb ik zo de indruk.

We sliepen tot negen uur, zaten om half tien aan tafel, en zaten daar om tien uur nog. Vooral Merel en Kobe storten zich elke dag opnieuw met ware doodsverachting op het ontbijt. Merel was vandaag begonnen met een kom cornflakes, daarna twee grote stukken meloen en een banaan, een croissantje of twee, een pannenkoekje, een wafeltje en dan nog iets. Bij Kobe is het zelfs nog iets meer: twee croissants, yoghurt, een gekookt eitje, twee toasts met choco, en een hoop fruit. Tsja… Het is ook echt wel lekker hier, ik weet niet hoeveel kilo ik ga bijgekomen zijn, maar ik vrees dat het de moeite zal zijn. Ouch.

Daarna hadden de kinderen blijkbaar geen zin om te zwemmen, en dus gingen ze in de bar zitten om UNO en Junge Fever te spelen, terwijl Bart en ik aan het tegenoverliggende hotel geld gingen afhalen.

Ik ging even bij hen zitten, Bart keerde terug naar de kamer om er te schrijven, en nog wat later gingen de jongens zich omkleden om te gaan fitnessen. Helaas, na vijf minuten kwam Kobe al terug: hij was te jong bevonden.

Tegen een uur zaten we alweer aan tafel, waar ik het hield bij een klein broodje, een lepel tarama, en een bord Griekse sla. Oh, en helaas ook weer dessertjes. Ze moeten er maar zo goed niet uitzien!

Daarna kwamen we terug naar de kamer, waar de jongens Fortnite speelden, Merel en ik lazen, en Bart, euh, iets op zijn computer deed.

Tegen drie uur verhuisden we allemaal naar buiten voor een fijn zwemmeke, en tegen vijf uur de nodige ijsjes en milkshakes, twee per kind, geloof ik.

Het was even welletjes, dus was er tijd voor meer Fortnite, douches en dat soort dingen, en tegen kwart na zeven zaten we alweer aan tafel, jawel.

Ik hield het op een voorgerecht van salade met scampi, een hoofdgerecht van kip tikka massala met wilde rijst, en uiteraard dessert. Tsja…

En toen verzeilden we met zijn allen in de bar voor nog een paar spelletjes UNO, tot ik het om negen uur welletjes vond en Merel echt in bed moest. De rest is naar boven getrokken, ikzelf ben nog een stevig wandelingetje gaan maken, want ik was écht nog niet uitgewandeld. Het is hier een beetje te passief voor mij, nu mijn rug het weer redelijk doet. Stilzitten, da’s toch echt niks voor mij.

Van borelia, banden en baden

Eigenlijk wilde ik vandaag met Merel naar de Gentse Feesten, maar die auto gaat voor natuurlijk: ik wil geen risico lopen. Gelukkig begrijpt ze dat, en zijn er nog dagen die volgen. Gisteren lag ook al moeilijk, omdat ik een doktersafspraak had in de namiddag. Die tekenbeet van 1 juli – allez ja, een van de drie, de andere twee zijn volledig genezen – blijft namelijk maar op mijn scheenbeen staan. Nu, ik weet uit ervaring dat wondjes op mijn schenen sowieso moeilijk genezen, maar het is nu al meer dan twee weken, en er is wat uitslag rond gekomen, min of meer in cirkelvorm. Ik had Bart dus moeten beloven dat ik naar de dokter ging gaan, wat ik gisteren dus gedaan heb.

Ze keek even, vond het absoluut niet duidelijk, temeer dat je de rode uitslag perfect kon wegdrukken (wat je blijkbaar bij borelia niet kan), trok bloed, en gaf me een voorschrift voor cortizonezalf en antibiotica mee. Met die laatste moest ik nog wachten op de uitslag van het bloedonderzoek, en daarvoor mocht ik vandaag bellen. Goed nieuws dus: geen borelia, alleen een allergische reactie. Met die zalf moet het snel wegtrekken.

Tegen drie uur waren we dan netjes in de bandencentrale. Tegen dik half vier ging ik even informeren aan de balie: hoe lang het nog zou duren, want ik had een afspraak om drie uur, en ze waren er nog niet eens aan begonnen? Euh, zei de man schaapachtig, ze hadden het heel druk want er was nogal wat werk tussengekomen, maar bon, ik had een afspraak, en dus gingen ze mijn auto er meteen tussen nemen. Intussen zat ik rustig een boek te redigeren en liet Merel haar creatieve schrijftalent de vrije loop.

 

Tegen kwart over vier waren we er buiten, net op tijd om thuis een vieruurtje binnen te spelen en de zwempakken te halen: het zwembad van Ertvelde is open tot zes uur!

We hebben dus inderdaad een uurtje gezwommen en daar veel deugd van gehad. Merel kan nog niet echt goed zwemmen, en ik wilde daar iets aan doen tegen dat we naar Rhodos gaan. Als we nu bijna elke dag kunnen gaan zwemmen, dan kan ze het tegen dan, en met zwembandjes aan mag dat dan geen probleem meer zijn.

We ploeterden, plensden en plonsden, en hadden vooral heel veel lol.

En eenmaal thuis waren we allebei pompaf. Dirk kwam nog wel een geredigeerd stuk manuscript ophalen, maar aangezien we intussen elkaar zó gewoon zijn, gaat het overlopen van de wijzigingen ook een pak vlotter dan eerst.

Alweer een gevulde dag dus, maar wel met een vakantiegevoel. En dan morgen Gentse Feesten!

Namiddagje Blaarmeersen

Gisteren kreeg ik plots de vraag van Fien: of Wolf en Kobe zin hadden om met Rhune en Ralph mee te gaan naar de Blaarmeersen? Ik repliceerde meteen: waarom niet gewoon allemaal samen?

De bedoeling was dat we om één uur aan de parking gingen staan, maar dat ging eigenlijk nogal haastwerk worden, en vooral: ik had mijn zinnen gezet op een bolderkar! Nu we dinsdag die van Sandra hadden gebruikt voor het Middelheimpark, had ik pas goed door ho handig zo’n ding eigenlijk wel is. En aangezien we ook nu niet goed wisten of het wel warm genoeg ging zijn om te zwemmen, wilden we zwemgerief mee, maar ook water en iets te knabbelen, een bal, het Kubbspel, enfin, alweer een halve koffer vol. Wolf kan nog steeds niets dragen, dus ik ging zelf de pakezel van dienst zijn.

Hmm.

Om half twaalf keek ik dus op tweedehands.be, en zag ik dat er deze morgen hier in Gent een bolderkar was aangeboden voor 25 euro. Ik deed een bod, en stuurde meteen een smsje dat ik ze eventueel zelfs meteen kon komen ophalen. De mensen in kwestie zagen dat helemaal zitten: ik mocht ze om half twee voor dat bedrag komen ophalen aan de Tolhuislaan. Nog onze kant van Gent ook, dubbele chance!

Een en ander zorgde er dus voor dat we pas tegen twee uur op de Blaarmeersen waren, maar wel mét bolderkar, waar ik eigenlijk onredelijk content mee ben :-p

We installeerden ons, en de kinderen gingen meteen zwemmen, rondlopen, onnozel doen, kortom, zich amuseren.

Wij kletsten wat, ik liep met Merel tot in het water, maar ik had echt geen zin om te zwemmen. Rond een uur of vijf, na een ijsje, was het welletjes: Fien moest nog een barbecue voorbereiden, en Wolfs rug had het wel weer gehad. Maar ik ben wel blij dat ik hem daar heb zien tikkertje spelen, zwemmen, lachen, enfin, plezier maken. Hopelijk helpt de kine straks…

Enne, weete? Ik heb een bolderkar :-p

Tien jaar…

Jawel, tien jaar geleden al werd Kobe vakkundig uit mijn buik gehaald, met de geur van varkensvlees en het geluid van nietjesmachines en alles erop en eraan.

Tien jaar van verstrooidheden, slimme opmerkingen, de domste handelingen eerst: een echte professor bij momenten. Tien jaar van knuffels en omhelzingen, tien jaar van elanden ook. En dus kreeg hij een speciale dag vandaag.

Het begon met cadeautjes: een nieuwe pluchen eland voor de collectie, een set oortjes, het spelletje Mario Galaxy 2, en vooral het feit dat zijn computer hersteld is. Hij gaat daar wel het grootste deel zelf van moeten betalen, maar bon.

Hij mocht per uitzondering de hele voormiddag computer spelen, wat hij dan ook prompt deed. En ’s middags was er, zoals gevraagd, macaroni met hesp en kaas volgens mama’s recept.

Tegen één uur kwamen Annelies en Jonas met kroost een paar dingen ophalen, een koffie drinken, en tegen kwart voor twee zaten we in de auto. Kobe was doodnieuwsgierig naar de bestemming, want die hadden we voor hem geheim gehouden.

Zijn gezicht toen hij de buitenglijbanen van Océade zag:

IMG_3371

En jawel, het was er dik in orde. Blijkbaar was het een tijd geleden nogal afgeleefd en groezelig, maar dat vond ik nu helemaal niet, eigenlijk. Mooie kleedhokjes, deftig zwembad, en hele fijne glijbanen. En gelukkig ook niet echt druk, zodat de wachttijd van de glijbanen eigenlijk beperkt bleef tot de tijd die je nodig had om alle trappen te bestijgen. Gene zever, een conditietest op zich.

Kwart over vijf waren we allemaal doodop, gingen we ons omkleden, en kwart over zes stonden we weer thuis, zodat ik netjes pannenkoeken voor de jarige kon beginnen bakken.

IMG_1404

En daarna? Werd er nog eventjes gespeeld op de PC, en dan met voorraad die Bart nog speciaal gaan halen was, keken we naar xXx the return of Xander Cage. Ultimate rubbish, maar de jongens genoten.

IMG_1407

Toen ik hem daarna in bed stopte, vond hij het een heel leuke dag.

Mission accomplished ^^

Woensdagweer

Wat doet ne mens op een prachtige nazomerwoensdag, wanneer het echt nog lekker warm is, en je om zes uur op de Blaarmeersen moet zijn voor de rugby?

Juist, een uurtje vroeger vertrekken, en de kinderen laten zwemmen.

Tegen zessen waren de jongens afgedroogd en aangekleed en liepen ze richting rugbyveld, terwijl Merel en ik rustig op onze handdoeken bleven liggen, en een boterhammetje aten.

Tegen achten waren we thuis, en was Merel al in de auto in slaap gevallen. De eerste schoolweek, warm weer, en dan nog gaan zwemmen? Goed om blijkbaar plat te vallen ^^

Zaterdags gezwem, gezwam en geschilder

Gisteren was ik nog speciaal om boodschappen gereden met de fiets, zodat we dat deze voormiddag niet hoefden te doen: we wilden gaan zwemmen. Vorige keer was Ertvelde eigenlijk een beetje tegengevallen wegens nogal saai voor kinderen, en vrij ondiep, en dus reden we tegen tien uur naar ’t Strop. Daar is het kinderzwembad een pak groter – er is zelfs een apart peuterbadje – en ook meteen een pak dieper, zodat er beter onnozel kan gedaan worden. Merel kan nog net staan in het diepste stuk, en probeerde mee te spelen met de balspelletjes die Wolf, Kobe en ik speelden. Bart trok intussen een paar baantjes, ideaal voor zijn knie.

Na goed drie kwartier was het welletjes, want we zaten nu al quasi aan de Heuvelpoort, we konden evengoed even naar het Citadelpark om de nodige pokestops te gaan afschuimen, beestjes te vangen en ballen te verzamelen. De jongens vonden het fantastisch, en Bart en ik bleven verweesd achter met een vermoeide Merel op een trapje, terwijl de jongens en onze gsms op stap gingen. Juist ja.

Maar bon, we reden terug, aten, speelden een beetje Diablo, en terwijl Kobe naar een verjaardagsfeestje was, begonnen Wolf en ik vol goeie moed opnieuw aan de platen achteraan. We gaven de twee voorste platen een tweede grondlaag, en de twee achterste platen een eerste. De vijfde plaat zit helemaal achter het tuinhuis en is moeilijk bereikbaar, en die hebben we dan maar zo gelaten :-p

IMG_5533

Terwijl beide heren nog een avondloopje placeerden, heb ik de eerste twee platen al een eerste kleurlaag gegeven. Kwestie van uw zaterdagavond toch op een zinnige manier door te brengen. Ik moet zeggen: het resultaat mag er zijn, en is veel warmer dan het vorige geel, van 2008. Vergelijk maar (het onderste is 2008).

IMG_5535

Volgende week komt er een tweede kleurlaag, en dan kan ik ook de rest aanpakken: definitief wieden, schors strooien, tegels afspuiten, dat soort onzin. Dan is misschien de zomer ver voorbij, maar ga ik tenminste een proper uitzicht hebben ^^

Alleszins beter dan vlak na de afbraak van het oude tuinhuis…

 

Zwemmige, maar niet zo zonnige zaterdag

Ik was alweer van plan om die platen achteraan te schilderen, en alweer stak het weer er een stokje voor. Tsja.

Het werd een voormiddag van lummelen, en de pyjamakast uitkuisen. De tabouleh van gisteren was meer dan voldoende voor vandaag, we bakten er enkel een paar worstjes bij, en dat was dat.

Merel hield in de namiddag nog een ‘fotoshoot’ met Kobe, en ook Bart moest eraan geloven:

Maar tegen vier uur stonden we aan het zwembad van Ertvelde: dat hadden de kinderen gevraagd. Jammer genoeg is het kleine glijbaantje verdwenen, en is er dus niet veel te doen ginder: enkel een klein aflopend zwembad, zonder extra’s, en een groot baantjeszwembad dat ook een pak kouder is. Mja. Gelukkig hadden we zelf wat speelgoed mee, en neemt Merel het zwemmen heel ernstig nu: ze durft probleemloos onder water zwemmen, maar kan helaas nog niet boven water blijven :-p Al heeft ze vandaag wel leren drijven, toch voor een paar seconden al. ’t Is een begin…

Enfin, we kwamen thuis, en er moest nog dringend gepuzzeld worden, vond Kobe. Oh, en een potjesschuif uitgekuist, dat ook. Pff. Project 2016 going strong!