Ambiance aan de Zuid
Marleen, mijn vroegere voordrachtlerares van intussen 73, heeft zelf geen auto meer en durft het openbaar vervoer niet nemen uit schrik voor corona. Ze heeft een auto-immuunziekte waardoor ze niet mag gevaccineerd worden en waardoor ze ook extra vatbaar is. Ik doe dan ook al sinds het begin van de pandemie wekelijks haar boodschappen, meer dan twee jaar dus.
Gisteren belde ze in een halve paniek: ze moest vandaag naar twee dokters, allebei in de buurt van het Muinkpark, maar haar ziektevervoer was weggevallen wegens zelf ziek. Nu zat ze dus in zak en as, en of ik het niet zag zitten haar te brengen? Euh…
Ik overlegde even met Merel en we besloten dat we haar tegen kwart voor vier best wel konden afzetten en dan zelf doorrijden naar de Zuid, om dan daar eens rond te lopen en te “shoppen”. Dat laatste doen we allebei niet graag, maar Merel moet dringend extra zomerkleren hebben, want ze groeit zodanig hard dat alles van vorige zomer zo goed als te klein is. Tsja…
We stelden vooral vast dat het shoppingcenter Zuid momenteel meer gesloten ruimtes dan winkels bevat, dat er ook geen ijsjes meer zijn maar wel nog een Panos, en dat we dan maar beter nog wat verder de stad in wandelden.
Het leek alweer een vruchteloze, frustrerende tocht te worden, maar last minute kwamen we terecht in de Mango waar Merel een perfecte jeansshort vond: de exact gewenste lengte, het juiste kleur én een perfecte pasvorm rond dat bolle poepje. Ze is gezegend met een prachtig paar ronde (maar niet té) billen maar dat wil zeggen dat veel broeken voor haar leeftijd, waar de meeste meisjes nog van de platte soort zijn, gewoon niet passen. Enfin, ze zit al bij de damesmode maatje 36.
En toen waaiden we, eigenlijk tegen haar zin, alsnog een schoenenwinkel binnen en vonden we de juiste sandalen: hetzelfde paar als haar vorige twee paar, maar dan volledig zwart. Dik in orde, en alsnog een geslaagde trip. Oef.
Oh, en Marleen stond nét te wachten toen we haar opnieuw oppikten. Karmapunten katching!
365 – 06 juli 2022 – voor ne keer geen ijsje…
Shoppen met de dochter
Merel had gisteren een pedagogische studiedag, maar ik moest wel degelijk lesgeven in de voormiddag. Geen nood, zei Bart, ik blijf wel thuis en ik kook meteen ook. Zalig, gewoon thuiskomen en de voeten onder tafel steken!
Maar ik had wel gepland om in de namiddag even met haar de stad in te gaan: we moesten vrij dringend in de Hopper zijn voor nieuwe scoutshemden, want ze zijn er alle drie keihard uitgegroeid. Dat van Wolf gaat naar Kobe, dat van Kobe naar Merel, en Wolf krijgt dus een nieuw. Dat wordt badges naaien, een ganse pak. Ugh.
Blijkbaar is er naast de scoutswinkel een hoedenwinkel, en ik heb het dus niet kunnen laten om er een veel te dure bordeaux hoed te kopen, zo’n fijn leuk winterding. Tsja…
En toen waren we toch op stap en wandelden we even tot aan de Zuid om er rond te dweilen in het winkelcentrum – lees: Flying Tiger – en dan als echte deftige dames iets te drinken en te eten op een terrasje. Ze genoot…
Nerdlab: STEAMlunch
Vorige week zaterdag, en deze zaterdag zat Kobe bij Nerdlab in de bibliotheek van Wondelgem. Omdat ik erover wou bloggen, zocht ik Nerdlab even op, en toen zag ik op Facebook passeren dat er morgen een Steamlunch was in Nest (de oude bibliotheek op de Zuid) waar er nog een plaatsje over was, en dat je mocht mailen om kans te maken op dat gratis ticket.
Het leek me machtig interessant: hoe krijg je jongeren in de richting van techniek en ICT? Ik mailde, en kreeg prompt antwoord dat ik met plezier mocht aansluiten. De meeste aanwezigen waren mensen van diverse jeugdhuizen, organisaties die met jongeren bezig zijn, met techniek en kunst en digital art en dat soort dingen. En nu ik dus ook.
Alleen vroeg ik me af of mijn rug het wel ging uithouden. Ik had deze morgen nog geprobeerd om te voet met de kinderen naar school te wandelen (1.6 km in totaal) maar had op het eind van de Kamperfoelielaan toch besloten terug te keren, het was me echt nog te ver. Stel u voor, anderhalve kilometer is te ver…
Maar bon, de rest van de voormiddag bleef ik in mijn zeteltje, en tegen twaalven stond ik in Nest. De ‘receptie’, met uitgebreide uitleg over het project, het traject van de voorbije maanden en de resultaten, duurde een uur waarbij je enkel kon rechtstaan. Ik ben uiteindelijk maar beginnen ijsberen, en ik was echt blij toen we eindelijk konden gaan zitten. Maar het project draait dus om het activeren van kinderen en jongeren richting techniek, technologie en ICT, STEM dus. Nerdlab wil hier heel bewust ook de A van Arts aan toevoegen, maar ziet dat op een heel eigen manier, namelijk élke vorm van creativiteit. Daar valt bijvoorbeeld ook onder: het ontwerpen van eigen robotjes, het schrijven van eigen code, het oplossen van wetenschappelijke problemen, niet alleen het kunstzinnige.
Per tafel zaten we met vijf personen. Drie experts kwamen elk een al dan niet controversiële stelling toelichten, waarover dan moest gedebatteerd worden en hopelijk ook praktische oplossingen voor aangebracht. De eerste was: hoe zetten we meisjes aan tot meer technisch/tenchnologische richtingen? De tweede stelde zich de vraag hoe wij die A van Steam concreet zagen, en de derde was iets met concrete lichtsculpturen, maar daar snapte ik de vraag eigenlijk niet zo goed.
Bon, een en ander leverde me een boeiende namiddag op, zij het dat ik eigenlijk wel nog honger had na de lunch, en het is niet dat ik de laatste tijd, met mijn Weight Watchers, zo veel eet…
Geef nu toe, dat laatste bord was het hoofdgerecht: een zachte patat. Tsja…
Maar de workshop daarna maakte veel goed. Ik heb vroeger al ooit de lessenreeks Arduino bij ons op school gevolgd, maar dit was een basisuitleg over Arduino zónder dat er ook maar een echte Arduino in de buurt was. Geniaal! We leerden binair denken, sensoren opstellen, input en uitput herkennen, en zelfs het basisidee van een script opstellen aan de hand van een aantal Clicx en kleine kaartjes. Perfect bruikbaar voor leerlingen!
Tegen dan was het half vijf, en was ik echt compleet op. Ik was tijdens de workshop al even gaan liggen, gewoon omdat het niet meer ging. Zucht.
Maar ik heb wél lekker een fijne, interessante namiddag gehad!
365 – 04 december 2017 – Gent Zuid
Onderhoudsbeurt
Een geocache zoeken, dat kan maar als er mensen zijn die caches wegsteken natuurlijk. Wij zitten momenteel aan 10 stuks, en er zijn er nog wel wat gepland. Maar die dingen verdwijnen ook regelmatig, of verliezen hun dekseltje, of het logrolletje wordt nat…
Eigenlijk gingen we met de fiets de cache op de Gaardeniersbrug nieuw leven in blazen, maar door het gigantische blazen van de wind hebben we maar wijselijk de auto genomen: Wolfs rug is niet van dien aard dat ik hem nu al extra moet vermoeien.
Bon, wij dus de auto in en de cache van de Gaardenier op een nieuw plekje gestoken, eentje dat minder opvalt, hopelijk. Daarna zijn we een klein beetje verder gereden naar de Tuin van Kina, waar ook een recente cache ligt die we nog niet hadden. Ik heb een hint moeten vragen aan de legger, want we vonden hem écht niet.
We keerden ons kar, en gingen dan maar van cache-onderhoud doen, en codes toevoegen aan ons reeksje ‘Sluizen van Gent’. We wilden dan iets drinken aan het Sint-Baafsdorp, maar het café dat ik voor ogen had, ging blijkbaar maar open om vijf uur. Tsja. We zijn dan een nieuwe cache gaan wegsteken aan de Brusselsepoortsluis, en dan doorgereden naar de Zuid, want eigenlijk hadden we ons zinnen keihard gezet op een ijsje. En daar bleek de Australian gewoonweg al twee maanden dicht te zijn. WTF?
We waaiden dan eerst de Flying Tiger binnen, een winkeltje dat we nog niet kenden, en kwamen buiten met een zak vol brol. Vree wijzen brol, dat wel: pennenzakken in de vorm van een melkpak, een heupflesje voor de larp, leuke stylo’s voor Merel, een bananenpennenzak voor mij… Genoeg om ons allemaal te doen grijnzen.
Enne… ik heb blijkbaar een zesde zintuig voor ijsjes – Bart kan dat beamen – en dus ging ik naar buiten met de kinderen, en jawel, op het plein stond een Pierino!
Wolfs rug had het tegen dan opgegeven, dus we besloten om naar huis te rijden. In het passeren naar de parkeergarage kochten we nog snel een paar rode Allstars voor Kobe, en dat was dat.
Maar jawel, alweer een fijne vakantienamiddag gehad!
Beste vriendin
’t Is dat we allebei zo nooit iets te doen hebben he… Maar vandaag had Gwen een bijscholing aan het Sint-Pietersplein tot 13.00u, en voor één keer zei ze foert. Als leraar heb je normaal gezien een hoop lesvrije momenten om je voorbereidingen, je verbeterwerk en vooral je administratie bij te werken. Zij is echter, naast leraar, ook leerlingenbegeleider, en daardoor heeft ze eigenlijk nooit een schoolvrij moment. Behalve vandaag dan ^^
Ik pikte haar op, en we reden – ook al is het niet ver, mijn voet ging het niet fijn vinden, want we waren van plan nog veel rond te lopen – tot aan de Pacha Mama voor een fijne vegetarische lunch. We eten dit soort dingen allebei erg graag, maar onze kinderen zijn daar niet zo verzot op…
Ik kreeg trouwens ook een fijn cadeautje, een glazen ster met ledverlichting.
En toen deden we iets ongehoords: we gingen gewoon even rondlopen in de Zuid! Serieus zeg! Alleen was ik behoorlijk verrast – en niet op een positieve manier – van het winkelaanbod ginder. De H&M is nog uitgebreid en neemt quasi het halve gebouw in beslag, de C&A is weg, de Cassis is weg, de Club is weg en vervangen door de Standaard (die daar al zat, maar moest opschuiven wegens de H&M), en het koffiehuis/terras op het middenplein is ook verdwenen. Hmpf.
Enfin ja, ik vond een fijn rood hemd voor Kobe en een effen wit voor Wolf, en dat was dat. Ondertussen kletsten we honderduit, luchtten onze frustraties over onze respectieve scholen, bespraken leerplannen en dat soort onzin, roddelden over onze echtgenoten, en gingen nog voor een kop koffie in de veel te drukke en veel te warme Or.
En waren we eigenlijk allebei later thuis dan verwacht. Tsja.
Maar man, had ik weer een fijne middag!
365 – 02 juni 2015 – Ave Caesar, morituri te salutant
365 – 22 april 2014 – woord
